Βγες στο δρόμο και ρώτα για Έλληνες ποιητές. Οι Ελύτες κι οι Σεφέρηδες θα σπάσουν τα ταμεία. Οι Καββαδίες, οι Καβάφηδες, οι Καριωτάκηδες κι οι Ρίτσοι. Κάπου εκεί, για μερικούς λιγάκι πιο ψαγμένους, λιγάκι πιο (αληθινά) ανοιχτόμυαλους, κι ο Άλκης Αλκαίος, κι ο Νίκος ο Γκάτσος. Και σωστά, πολύ σωστά θα πάει το μυαλό σ’ όλους αυτούς. Όμως λάθος, τόσο λάθος δεν θα πάει κανενός το μυαλό στον Μανώλη το Ρασούλη.
Και δεν θα πάει, ξέρεις γιατί; Γιατί ο Ρασούλης, ο αριστερός που αγαπούσες τους ανθρώπους, ο Έλληνας που αγαπούσε την Ελλάδα, ο άνθρωπος με την τόσο όμορφη και τόσο ψύχραιμη σκέψη του, έγραφε στίχους για μπουζούκι. Έγραφε στίχους για μπαγλαμά. Κι άφηνε τα λόγια του να ντυθούνε “τσιφτετέλι”. Όμως, στ’ αλήθεια, μ’ αυτή του την επιλογή, ο Ρασούλης κατάφερε να μπάσει το τσιφτετέλι μέσα στη λίστα με τα “σημαντικά” τραγούδια της Ελλάδας. Και σου ‘χω μαζέψει σήμερα, 10 απ’ αυτά.
Υ.Γ. Μέσα στον όρο “τσιφτετέλι” μετράω και τους καρσιλαμάδες. Απλά για να ξέρουμε τι λέμε.
Πότε Βούδας, πότε Κούδας
Το νούμερο ένα τσιφτετέλι στην ιστορία του τσιφτετελιού, είναι κι ένα απ’ τα καλύτερα τραγούδια που μιλάνε ελληνικά. Η εισαγωγή βάζει φωτιά στις πίστες, “Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας…” χορεύει κάθε βράδυ στη μαγαζιά η Ελλάδα, όμως μέσα στο κέφι της αφήνει και περνάνε μια χούφτα στίχοι που άμα κι ήταν “έντεχνοι” θα τους υποδεχόταν με υπόκλιση. Τώρα βέβαια, υπόκλιση – τσιφτετέλι, διπλό θα το ‘παιζε κι ο στιχουργός. “Βρε δεν είναι εδώ το Σούλι, εδώ είναι του Ρασούλη…“. Άιντα!
Οι κυβερνήσεις πέφτουνε
…γράφει ο κυρ Μανώλης, αλλά το μάτι στο κλείνει στη συνέχεια του στίχου. Γιατί όσο εσύ βγάζεις από μέσα σου ένα χαρούμενο ανάθεμα για τις κυβερνήσεις που στο διάολο να πάνε, μας φάγαν’ τα τζιέρια, εκείνος συνεχίζει με τον πραγματικό του πρωταγωνιστή: “...μα η αγάπη μένει“. Κι όχι μόνο μένει αλλά, “μας διοικεί, μας τυραννά, μας γονατίζει, μας χαλά κι αυτή μας ανασταίνει“. Άδικο έχει;
Μπαίνουμε στον Υδροχόο
Αστρονομία, αστρολογία, μια μικρή ειρωνεία και μια μεγάλη διαπίστωση για το Ρασούλη σ’ έναν απ’ τους πιο αδικημένα ευαίσθητους στίχους του. Πώς αλλιώς, αφού: “Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν, μα εμένα τα χεράκια της με λύνουν και με δένουν“. Τι να μας πει κι ο Υδροχόος;
Μη μ’ αποκαλείς τεμπέλη
Ε, κι αφού πιάσαμε τους ουρανούς, ας πάμε λίγο και προς θεολογία μεριά. Ο Ρασούλης προβληματίζεται πάνω στην τιμωρία των πρωτόπλαστων, καθώς από “τιμωρία σ’ όλο το προγονικό, να ‘χουνε την εργασία για φαΐ και για πιοτό“, φτάσαμε σήμερα να “είναι κάτι μπλοφαδόροι που παινεύουν την δουλειά, μπράβοι και κοντυλοφόροι καθενού μαχαραγία“. Πες τα ρε Μανώλη! “Η καρδιά λεφτά δεν θέλει για να πει το σ’ αγαπώ“, κουφάλες!
Την όγδοη μέρα ο Θεός
Και θα παραμείνουμε στα θρησκευτικά, διότι είναι εδώ μια ιστορία που δεν μας τη μάθανε στα θρησκευτικά! Ξεκουράστηκε που λες ο Θεός την 7η μέρα, αλλά την όγδοη… Κι όταν έπεσε κι ο Άγγελος να ξεκουραστεί, ο Μπάτης σε ρόλο Προμηθέα “…φύσηξε κρυφά, κι έκλεψε τ’ όργανο στη γη“. Μπαγλαμάς ή φωτιά; Ο μπαγλαμάς βάζει φωτιές!
Την Πυθία να ‘χες θεία
Ο καλύτερος χρησμός που δόθηκε ποτέ μετά μουσικής, και μάλιστα πιο ξεκάθαρος απ’ της κάθε Πυθίας. “Την Πυθία να ‘χες θεία, δεν θα μάθεις την αιτία που σ’ αγάπησα. Η απάντηση είναι μία, ίδια αφορμή κι αιτία που σε άφησα“. Κατανοητό;
Τα πάντα ρει
Αρχαιοελληνική φιλοσοφική σκέψη, “απόψε που γιορτάζουνε τα θαύματα, αλλάζουνε τα πράγματα…” και “του κύκλου η τελειότη, κάνει ουσία τα διότι“. Ψαγμένο; Αληθινό.
Ο μάγκας ζει στην 5η εποχή
Σ’ ένα μονάχα τετράστιχο, χώρεσαν όσα θες να ξέρεις για τον αληθινό μάγκα. Που ζει στην 5η εποχή, στην εποχή των ανθρώπων, αφήνει τους ηρωισμούς για μας και πάντα χάνει το Προπό. Και πάντα, διάολε, το χάνει για ένα Χ. Γελασμένος κι άτυχος…
Και πρωθυπουργός να γίνω
Τι να πω εγώ ρε παιδιά, τα λέει όλα ο άνθρωπος: “Λεφτά και αξιώματα, ειν’ στη ζωή μπαλώματα“. Άντε τώρα, κάντε του ένα αφιέρωμα στο Ηρώδειο και κρατήστε θέση για… “επισήμους”!
Τι γυρεύεις μες στην Κίνα Τσάκι Τσαν;
Κάποιοι ακούν μυγιάγγιχτα λέξεις όπως “κιτρινιάρης” και απορρίπτουν το εξαίσιο, σαρκαστικό σχόλιο του Ρασούλη για την Αμερική που πουλάει όνειρα, αγοράζει συνειδήσεις και παίρνει ζωές. Όπα, όπα, τι εννοείς δεν είναι τσιφτετέλι; Είναι ιμισκουμπρέλι και τσιφτετελούμπριο! Ρίξε τις πενιές σου Πρύτανη!
PLUS | Ίλιγγος Senna
Σ’ αυτό κλέβω όντως. Αλλά κλέβω γιατί, όταν αυτός ο τύπος, πατάει πάνω στον Καββαδία και γράφει έναν ύμνο για έναν οδηγό της Φόρμουλα 1, κι όταν αυτός ο ύμνος είναι ίσως το καλύτερο ποίημα που έγραψε ποτέ, ε τότε διάολε αξίζει να κλέψεις!
