Σ’ αυτό τον κόσμο υπάρχουνε παιχνίδια με ισοπαλία, σαν το ποδόσφαιρο. Υπάρχουν ωστόσο και παιχνίδια αντρίκια, παντελονάτα, που έτσι και πεις να μπεις στο γήπεδο, δεν έχει μοιρασιές. Ή θα ‘σαι νικητής, ή θα ‘σαι απ’ τους χαμένους. Ο πόλεμος λοιπόν, 99 φορές στις 100 είναι ένα τέτοιο κωλοπαίχνιδο…
Τώρα, στα σίγουρα θα ‘χεις ακούσει αυτό το περίφημο “η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στο νικητή”, ε; Ξέχνα το! Η αξία του ηττημένου, αν είναι αρκετά μεγάλη, μπορεί μάλιστα να κλέψει ΟΛΗ ΤΗ ΔΟΞΑ απ’ το νικητή. Και σου ‘χω παρακάτω 5 εξαίρετα ιστορικά παραδείγματα για να στο αποδείξω. 5 μάχες, που ο ηττημένος έμεινε περισσότερο στην ιστορία απ’ τον νικητή.
Υ.Γ. Αν τέλος πάντων υποθέσουμε ότι υπάρχει αυτό το πράγμα, ο “νικητής” σε μια μάχη. (Ντάξει μωρέ, μου πέθαναν τόσες χιλιάδες άνθρωποι, αλλά δε γαμιέται; Του άλλου του πέθαναν περισσότεροι. Τους φάγαμε!).
Θερμοπύλες, Ελλάδα, 480 π.Χ. – Λεωνίδας
Δεν είναι πως δεν τον ξέρει και κανείς, όμως ο Ξέρξης δεν τα κατάφερε ποτέ ν’ αποκτήσει την υστεροφημία του σεβάσμιου πατέρα του, Δαρείου (που καλό γλέντι του ‘στησε κι αυτουνού ο Μιλτιάδαρος!). Και φυσικά ποτέ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει σε φήμη ούτε τον άνθρωπο που κέρδισε. Ο Λεωνίδας μπορεί να έχασε τη μάχη απ’ την προδοσία του Εφιάλτη (ειδάλλως σιγά που θα ‘βλεπαν “διπλό” οι πουθενάδες οι Πέρσες), όμως η απόφαση υποχρέωσή του να μείνει και να πεθάνει στις Θερμοπύλες, τον έκανε θρύλο. Μπορεί οι Σπαρτιάτες να έχασαν τη μάχη, αλλά οι Έλληνες κέρδισαν τον πόλεμο. Κι εφόσον η ιστορία γράφεται απ’ τους νικητές, κι ο Λεωνίδας ήταν σαφέστατα πολύ πιο λιτός, δωρικός χομπίστας απ’ τον Ξέρξη με τα φρου-φρου και με τ’ αρώματα, η καριέρα του καθενός μετά το φινάλε των Περσικών Πολέμων ήταν πια προδιαγεγραμμένη.
Κούναξα, Περσία, 401 π.Χ. – Κύρος Ξενοφών
Κοίτα, κλέβω, το παραδέχομαι. Όμως εν προκειμένω, μπορεί να μην καίγεται καρφάκι στην παγκόσμια ιστορία για τον Αρταξέρξη, και για τον Κύρο (όχι αυτόν, μωρέ!), και για τα κληρονομικά σήριαλ του θρόνου της Περσίας, αλλά για τον Ξενοφώντα καίγεται και τσουρουφλίζεται, γιατί ο τύπος ήτανε “δικό της παιδί”. Ιστορικός, φιλόσοφος, μαθητής του Σωκράτη και πολύ καλός πολεμιστής, ήταν κι ο αρχηγός στον άθλο των “μυρίων”, ε πολύ θέλει; Η μάχη στα Κούναξα θα είναι για πάντα η ήττα του Ξενοφόντα, που του έφερε αργότερα το μεγαλύτερο μπεστ σέλλερ του!
Ζάμα, Τυνησία, 202 π.Χ. – Αννίβας
Τον Σκιπίωνα τον Αφρικανό, τον ξέρεις; Φυσικά και δεν τον ξέρεις, και με το δίκιο σου. Τον Αννίβα όμως; Λοιπόν, ο Αννίβας, αφού ξεφτίλισε όποιο Ρωμαίο βρήκε μπροστά του κι έφτασε ante portas για να μπουκάρει στη Ρώμη, τελικά άλλαξε γνώμη κι άρχισε να κατηφορίζει προς την υπόλοιπη Ιταλία. Ε, κι επειδή τη Ρώμη, αν δεν την πάρεις θα σε πάρει, ο Αννίβας τελικά κατέληξε από επιτιθέμενος – αμυνόμενος, στη Ζάμα της Αφρικής. Κι εκεί ο σπουδαίος στρατηγός έφαγε τη φάπα του απ’ τον Σκιπίωνα, αλλά τουλάχιστον είχε την τύχη να μείνει στην ιστορία. Κι ευτυχώς γι’ αυτόν, να μείνει στην ιστορία περισσότερο για το “προ των πυλών” του, παρά για την τελική αποτυχία του να προστατέψει την Καρχηδόνα…
Καταλανικά Πεδία, Γαλλία, 451 μ.Χ. – Αττίλας
Τον ονόμασαν “μάστιγα του Θεού”. Ήτα ο μεγαλύτερος φόβος που προέκυψε ποτέ εξ ανατολών (ώσπου να σκάσει μύτη σχεδόν χίλια χρόνια μετά, ο Τζένκις Χαν). Ήταν ο Αττίλας ο κατακτητής και μέχρι τότε είχε γλεντήσει ολόκληρη την κεντρική Ευρώπη αλλά και την ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Μέχρι που… έχασε! Κι ενώ η περίφημη “μάχη των Εθνών” – μια πρώιμη μορφή παγκοσμίου πολέμου για τον “τότε γνωστό κόσμο”, αποτελεί τεράστια “σκακιστική μελέτη” δύο σπουδαίων στρατηγών, τον Αττίλα που τελικά την πάτησε, όλοι ακόμα τον τρέμουν. Τον Φλάβιο τον Αέτιο απ’ την άλλη… (Κι αν το όνομα του νικητή σου θυμίζει όντως κάτι, προφανώς αυτό συμβαίνει γιατί το Φλάβιος ήταν περίπου σαν “Γιάννης” των Ρωμαίων, και ο Αέτιος έχει άμεση σχέση με το ευγενές πουλί. Σαν να λέμε, απλή συνωνυμία).
Βατερλώ, Βέλγιο (Φλάνδρα), 1815 μ.Χ. – Ναπολέοντας
Πιθανότατα η πιο διάσημη πανωλεθρία στην ιστορία των μαχών. Ο Ουγκό στους “Άθλιους” γράφει πως είναι μια μάχη χωρίς ηθικό νικητή, αφού ο Άγγλος στρατηγός δεν τη χάρηκε ξέροντας ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να κερδίσει χωρίς τις “πλάτες” των Γερμανών καβαλαραίων που κάλπασαν την πιο κατάλληλη στιγμή. Είχε όμως χαμένο! Και τι χαμένο. Μπορεί ακόμα σήμερα το όνομα “Ουέλινγκτον” να μην κάνει καμιά τρομερή καριέρα, όμως το “Ναπολέοντας” ζει και θα ζει για πάντα πλάι στη λέξη “Βατερλώ”. Όπως και πλάι στη λέξη “κοντός”. Και “ιδιοφυής”.
