Εγώ που λες, αν με ρωτήσεις “ποιος είναι ο πιο μεγάλος μουσικός που έβγαλε η Ελλάδα;”, την έχω εύκολη την απάντηση. Ένα ονοματάκι θα σου πω: “Μάνος”. Μέχρι που κάποια στιγμή γυρίζει κάποιος και με ξαναρωτάει: “Ο Λοΐζος ε; Πολύ μεγάλος, δίκιο έχεις!”
Τότε λοιπόν το σκέφτηκα πρώτη φορά ότι το Μάνος δεν είναι σήμα κατατεθέν μόνο του Χατζηδάκι. Κι ο Λοΐζος ήταν στ’ αλήθεια σπουδαίος. Με άλλο τρόπο, με άλλο ήχο, αλλά σπουδαίος. Κι αν θέλει κανένας αποδείξεις και δεν του αρκούν τα λόγια μου, του ‘χω μαζέψει κάτω 10 + 1 τέτοιες. Και θα μπορούσαν να ‘ναι πολλές, πολλές παραπάνω…
Τρίτος Παγκόσμιος
Το ‘χω ξαναπεί και θα το λέω μέχρι να γίνει: πρέπει να γίνει μάθημα εξαμήνου στα οικονομικά πανεπιστήμια! Είσαι ή δεν είσαι κομμουνιστής, την αλήθεια που κουβαλάει αυτό το τραγούδι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να την αρνηθείς. Ειδικά ο τελευταίος στίχος του. Μια φορά λοιπόν (μας λέει ο Γιάννης Νεγρεπόντης), “Ο Πέτρος, ο Γιόχαν, κι ο Φραντς…“. Ρίξε τρομπέτες, Μάνο!
Είπα στον κόκορά μου
Ένας τίμιος κόκορας οφείλει να λαλεί κάθε μέρα, όσα μπινελίκια κι αν ακούει γι’ αυτό. Κι ας μην ξυπνάει κανείς. Κι ας μην ακούει κανείς. Ο κόκορας πρέπει και θα λαλεί κάθε μέρα (σε μουσική που επαναλαμβάνει κι επαναλαμβάνει τους στίχους της με το ρυθμό ενός απελπισμένου “κικιρίκου”). Και κάποιος, κάποτε, θ’ ακούσει…
Ο Λιόντας
Όταν ο Λοΐζος θέλει να σ’ ανατριχιάσει, θα σ’ ανατριχιάσει, δεν γλυτώνεις! Κι η μουσική του Λιόντα είναι μια ανατριχίλα, μια έγχορδη περιγραφή της ζωής του… Ρομπέν της Αργαλαστής. Με “χέρια τέσσερα“, με “πόδια δεκατέσσερα“, κι “ένα μεγάλο μάτι που έβλεπε απ’ την πλάτη“. Λίγο πριν γίνει ο “Ευαίσθητος ληστής” ενός άλλου Μάνου, ο Λιόντας έχει κάτι να πει. “Τι φταίει που ‘γινες ληστής, κατηγορούμενε;”
Ο γέρο νέγρο Τζιμ
Κι αν ο Λιόντας ήταν (;) ληστής, ο έρμος ο Τζιμ τι ήτανε; Τι κακό έκανε; Μονάχα που ‘παιζε την καλύτερη κορνέτα σ’ ολόκληρο το Χάρλεμ. Μονάχα που ‘τανε… νέγρος. Κι άρα έπρεπε κάποια στιγμή να πάψει να “είναι” γενικώς. Απάνθρωπες εποχές που πέρασαν (;;) κι Μάνος παίρνει τα λόγια του Νεγρεπόντη και τα κάνει ένα οργισμένο μοιρολόι για κορνέτα. Σπάσ’ το ρε Μίλτο!
Σεβάχ ο θαλασσινός
Κι απ’ το Πήλιο και το Χάρλεμ, στις 7 θάλασσες. Με μουσική “πειρατική” που (άγνωστο και μεγαλειώδες, πώς) σου φέρνει συνειρμικά στο νου νερό μ’ αλάτι, ο ο Σεβάχ γίνεται “κάπτα Γιάννης, άντρακλας και πελαγίσιος” στα χέρια του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Εισαγωγή με λύρα και “μα τον Άγιο Κωνσταντίνο, όλους τους ρίχνω μες στη χάψη!“
Παραμυθάκι μου
Κι αν όλοι τον θυμούνται για την επανάσταση, ο Λοΐζος έχει υπογράψει μερικά απ’ τα πιο αναγνωρίσιμα ελαφρολαϊκά τραγούδια. Κι αυτό είναι το πρώτο (μου), γιατί η μουσική του είναι όλο το ζουμί, αλλά και γιατί έκανε καριέρα στο σινεμά. Στην Αμερική. Στο Χόλυγουντ!
Την 8η μέρα ο Θεός
Κι εκεί που άρχισε ν’ ακούγεται μπουζούκι, να σου σκάει μύτη ο Ρασούλης. Κι ο Λοΐζος γράφει έναν απίθανο καρσιλαμά και υπογράφει ένα απ’ τα πιο διάσημα ρασουλέικα τσιφτετέλια στην ιστορία του μπαγλαμά!
Ο Μέρμηγκας
Μια απ’ τις πιο έξυπνες “παραβολές” της ελληνικής μουσικής, δεν έχει την υπογραφή του Μάνου μόνο στη μουσική αλλά και στους στίχους. Με χορό αρχαίας τραγωδίας τα μικρά μερμηγκάκια, κι έναν Μέρμηγκα “σοφό” αλλά και “κουφό“. Κι όταν αρχίζει η πείνα, είναι σοφό ν’ αποφύγεις τα “παντεσπάνια”, όμως πώς να τ’ αποφύγεις που δεν ακούς το λαό σου, Μέρμηγκά μου, που φωνάζει: “Εν’ δυο, προσκυνάμε, εν’ δυο μα πεινάμε, εν δυο θα…“. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…
Τα 3 μερμηγκάκια
Ωστόσο δεν τραβάνε κι όλοι οι μέρμηγκες του Λοΐζου προβλήματα κυβερνητικής διαχείρισης. Εδώ, σ’ ένα απ’ τα πιο όμορφα παιδικά τραγουδάκια της Ελλάδας, μια οικογένεια μερμηγκάκια κάνει τη βόλτα της στην εξοχή, και το μικρό μερμηγκάκι έχει την πιο αγνή ερώτηση με την πιο εύκολη απάντηση. “Γιατί λέτε παιδάκια, το μερμηγκάκι λέει, επτά αντί για τρεις;“. Τώρα που το σκέφτομαι, ας το ακούσει και κάνας ενήλικος…
Τίποτα δεν πάει χαμένο
Όλη η πίκρα κι η ελπίδα των ανθρώπων, μιας γενιάς και μιας ολόκληρης χώρας. Χωρίς πολλές κουβέντες: η ζωή είναι λεχώνα μάγκες, και πάντα θα είναι!
Υ. Γ. Ευδοκία
Χωρίς λόγια να του κλέβουν τις νότες. Με μια ξεκάθαρη γραμμή που ‘ναι το ίδιο εντυπωσιακή απ’ ολόκληρη ορχήστρα, όσο κι από έναν μπαγλαμά μονάχο του. Έγινε μόδα, έγινε σκυλάδικο, ο,τι κι αν έγινε, δεν μπορείς να τ’ ακούσεις σοβαρά παιγμένο και να μη σε σηκώσει όρθιο. Δεν γίνεται…
