Ο Αλκίνοος μοιάζει με έναν άχρονο καθρέφτη. Συντηρώντας αιώνια και χωρίς κανένα κόλπο στο μυαλό μας την εικόνα μιας βελούδινης φωνής με μακριά ανοιχτόχρωμα μαλλιά, που όποτε έχεις την τύχη να την ακούσεις να μιλάει και έπειτα να τραγουδάει νιώθεις ότι δεν υπάρχει τίποτα που δεν φωτίστηκε στους διαδρόμους της σκέψης του, μας ξεγελά έχοντας την αίσθηση ότι μεγαλώνουμε μόνοι μας.
Αυτόν τον τύπο έψαξα με πολύ λαχτάρα, να του πω ότι από πολύ μικρή έβαζα τα cd του να γυρίζουν, μέχρι που μεγάλωσα και που δεν σταμάτησα να μη χάνω ευκαιρίες να βρεθώ κάτω από της σκηνή που ανεβαίνει, δεν σταμάτησα να συγκινούμαι από την σας αερικό παρουσία του.
Στο Ρέμα Χαλανδρίου, ακριβώς τη στιγμή που η Αθήνα αρχίζει να ανεβάζει θερμοκρασία ακόμη και στη σκιά, μου μίλησε για τις ευλογημένες ματαιώσεις που βιώνουμε, τις πατρικές αγωνίες, την σαν φυλαχτό στην καρδιά του Κύπρο και για όλες εκείνες τις στιγμές που παλεύει το άσχημο με ό,τι πιο όμορφο προσπαθεί να ανακαλύπτει καθημερινά.
Αλκίνοος, ο υπέροχος!
