Η δημοκρατία βασίζεται σε μια απλή λογική: οι άνθρωποι ψηφίζουν τους καλύτερους για να κυβερνούν. Στην Ελλάδα, διαχρονικά ωστόσο, το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό: τη μέρα των εκλογών οι άνθρωποι ψηφίζουν τους καλύτερους / την επόμενη μέρα οι ψηφοφόροι αισθάνονται “ίσως γελαστοί μα πάντα γελασμένοι”.
Τι του μένει λοιπόν του Έλληνα για να βγάλει την πίκρα του την επομένη; Το τραγούδι του μένει. Και ιδού: 7+1 τραγούδια που ασχολήθηκαν για τα καλά με Έλληνες πολιτικούς. Και μερικά απ’ αυτά, αν τ’ ακούγαμε και λίγο πριν πάμε να το σταυρώσουμε το άτιμο… Πφφ, τέλος πάντων.
Πολιτευτής – Σαββόπουλος
Σχεδόν ολόκληρο το “Κούρεμα” του Νιόνιου “τα ‘σουρνε” στον Αντρέα και την ΠΑΣΟΚική ιδέα περί σοσιαλισμού, αλλά ο ισχυρός άντρας του κινήματος είχε ήδη ένα ολόδικό του μουσικό έπος πολύ πριν το 1989. Στην κορυφαία “Ρεζέρβα” του ’75, ο γοητευτικός, πάλαι ποτέ εξόριστος “πολιτευτής” κοκορεύεται επάνω στον εξώστη, “ναυαγοσώζει” το πόπολο και πουλάει σοσιαλισμό με έπιπλα και σκεύη. Ο Σαββόπουλος καταγγέλλει με στιχουργική ιδιοφυΐα στην ερωτευμένη φοιτήτρια.
(Εμ, κι εμείς είμαστε προβοκάτορες αλλά τουλάχιστον δεν αντιγράφουμε τη φωνή κανενός… Άλα πολιτευτάκια!).
Ποιος Γιώργος; – Μαχαιρίτσας
Το γαλλικό “Ce Georges” του Adamo (το οποίο όσον αφορά την πλοκή του έχει μεγαλύτερη σχέση με το “Ποιος Θανάσης;” του Λάκη) γίνεται “Ποιος Γιώργος;” απ’ τον Γιώργο Μπακόλα και τραγουδιέται με νάζι και… υπονοούμενα απ’ τον Λαβρέντη και τη Μάρθα Φριτζίλα. Τώρα θα μου πεις, Γιώργος, συνηθισμένο όνομα. Αλλά… “το χιούμορ του και το αξάν, το μουστάκι… πετυχημένος κι αθλητικός…” η κυρία, “ο τύπος είναι αρχιλαμόγιο κι έχουμε μείνει όλοι ταπί…” ο κύριος. Δεν ξέρω…
Ο πόνος του ποδηλάτη – Πανούσης, Μάλαμας
Οκ, αν το “Ποιος Γιώργος;” δεν φωτογραφίζει απόλυτα τον πάλαι ποτέ πρωθυπουργό του “Λεφτά υπάρχουν!”, όταν το πήρε απόφαση ν’ ασχοληθεί ο Τζιμάκος, η φωτογραφία βγήκε ξάστερη και πεντακάθαρη! Με την, (έτσι κι αλλιώς τεράστια!) αγάπη που έτρεφε για τον Γιώργη μας ο Πανούσης, κοίταξε στον ρεμπέτικο “Πόνο του πρεζάκια” και είδε τον “Πόνο του ποδηλάτη”. “Σαν Τζέφρυ, σαν ρεντίκολο σ’ ανατολή και δύση, στην αλυσίδα δάχτυλο θα βάλω εν κινήσει…“. Που λέει ο στίχος, δηλαδή…
Komasusu – Μαραβέγιας
Με ύφος τσαχπίνη χρονογράφου κι ένα κλικ γραφικής νοσταλγίας στο στυλάκι και την ενορχήστρωση, ο Μαραβέγιας καθίζει τον Αλέξη στο σκαμνί και του τα λέει ένα χεράκι. “Ήρθες απ’ τ’ αριστερά, πονηρά, μουλοχτά για να πάρεις την πρωτιά… Κι η βάρκα μπάταρε δεξιά…“. Καλός ψαράς – κακός βαρκάρης, Αλέκο… Άδικο έχει;
Για να ‘σαι εσύ χοντρός – ΑΜΑΝ
Στα στερνά του ΑΜΑΝ, τα “καθάρματα” πάτησαν στο “Everything” του Καρβέλα που έστειλε τη Βίσση στη Γιουροβίζιον, κι έγραψαν μια επική ραψωδία περί της πρωθυπουργικής θητείας του Κώστα Καραμανλή. “Πεινάει ο λαός, για να ‘σαι εσύ χονδρός” Κωστή, “…μα να το θυμηθείς, ψηφίζουμε εμείς“. Δεν το θυμήθηκε!
Η επίσκεψη του Καίσαρα – Δεληβοριάς
Δεν γίνεται ωστόσο να τους κράζουμε μονάχα! Το 2003 έρχεται ο Φοίβος Δεληβοριάς και η ικανότητά του να δημιουργεί λογοτεχνικούς χαρακτήρες και μικρές στιχουργικές ιστορίες πάνω σε πραγματικά περιστατικά. Σύμφωνα με το μύθο λοιπόν, η επίσκεψη του Μπιλ Κλίντον στην Ελλάδα θα γίνει αφορμή για ένα τραγούδι με τις αρχές της γαλλικής λογοτεχνίας. Ο Φοίβος ψυχαναλύει κι ο Κώστας Σημίτης περνάει από μια σειρά ρόλους: ένας ευαίσθητος σύζυγος που “…τσακώθηκα με τη Δαφνούλα μου, την αγαπούλα μου…“, ένας Δαϋίδ με σφεντόντα απέναντι “σ’ αυτόν που πάει για πλάκα στη σελήνη“, και τελικά ένας σούπερ ήρωας με ιδανικά και μια αποστολή. “Κάπου στη γη, στα βάθυ της νυκτός, είμαι ο Έλληνας πρωθυπουργός…“. Βασισμένο (;) σε αληθινά γεγονότα…
Το μητσοτάκ – Σαββόπουλος
Το ‘γραψα και παραπάνω, το “Κούρεμα” του Σαββόπουλου ήταν (ανεξάρτητα απ’ το αν αρέσει ή όχι) ένας πολύ θαρραλέος δίσκος. Μέσα σ’ αυτό τον δίσκο λοιπόν, ο Διονύσης της κυρά Άσπας, συμπεριέλαβε κι ένα πολύ παράξενο τραγούδι. Ειρωνικό; Κυριολεκτικό; Μια καθαρή πολιτική δήλωση ή μια λύση ανάγκης στη λογική του “μη χείρονος”; Τείνω προς το τελευταίο, καθώς ο Νιόνιος “…προτείνω τον ψηλό …τα χώματα και τα νερά να μαζέψει“, αλλά ξεκαθαρίζει επίσης πως “…κι ως τότε κάτι θα σκεφτώ” και “…αντιπολιτική τ’ όνομά μου“. Ποιος μπορεί όμως να μιλήσει με σιγουριά; Μονάχα ο ίδιος ο Σαββόπουλος.
Plus | Γεια σου κυρ Εισαγγελέα – Ρασούλης
Δεν ήτανε πολιτικός, ήταν δικαστικός! Αλλά κατέληξε για λίγο και χωρίς να το θέλει… καυτό όνομα των τηλεοπτικών παραθύρων. Σε μια Ελλάδα που συγχώρησε εύκολα την ίδια τη μοιχεία, το να γουστάρει ο εισαγγελέας την τρανσέξουαλ Χειλουδάκη ήταν ένα αμάρτημα θανάσιμο. Όμως ο Ρασούλης ήταν μεγάλος μάγκας για να ζει σ’ εκείνη την Ελλάδα. “…στη δική σου αμαρτία είμαστ’ όλοι απαρτία / …στον κυκλώνα είσαι σώος και στο κάτεργο αθώος“. Γεια σου κυρ εισαγγελέα!
