Είναι κάποιοι άνθρωποι που έχουν υπάρξει για να αμφισβητούμε διαρκώς την ύπαρξη αυτήν. Έχουν ζήσει στον ίδιο πλανήτη με εμάς, για να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες, ρίχνοντας στις φλόγες τους κομήτες της καρδιάς και του μυαλού μας. Ένα τέτοιο πλάσμα ήταν ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, που έβγαλε από τα σπλάχνα του το σύγχρονο θέατρο φυτεύοντας το σε έναν κήπο, που δεν χόρταινε να βλέπει τα αγριόχορτα να φυτρώνουν κατά βούληση.

Ο πόλεμος, ξεσήκωσε τον Μπρεχτ, που εγκατέλειψε την ιατρική ακριβώς όπως μόνο ένας αποδεσμευμένος από κοινωνικές αλυσίδες άνθρωπος, μπορεί να κάνει. Άκουγε τα τύμπανα του πολέμου και ονειρευόταν ευτυχία. Ονειρευόταν ότι το να δραπετεύεις, ενώ επιστρέφεις στον εαυτό σου, μπορεί να είναι δυστοπικό, όμως σίγουρα δεν είναι ουτοπικό.

“Οι άνθρωποι παραείναι ανθεκτικοί, αυτό είναι το πρόβλημα. Είναι σε θέση να κάνουν υπερβολικά πολλά σε βάρος του εαυτού τους. Αντέχουν υπερβολικά πολύ.”.

Ένα ποιητής του “για πάντα”, που επέτρεπε στον εαυτό του να είναι όπως αντέχει και δεν αντέχει. Τίποτα το ανθρώπινο δεν είναι ξένο για έναν από τους μεγαλύτερους δραματουργούς της ανθρωπότητας. 

Το 1919, θα έρθει σε επαφή με τον κομμουνισμό, μια σχέση που θα κρατήσει για πάντα παρά τις δυσκολίες που είχαν, με κορυφαία στιγμή το 1933. Τότε, που εκείνος και τα αντιεξουσιαστικά του έργα αυτοεξορίζονται, μιας και η Γερμανία έπειτα από την άνοδο του Ναζισμού τα απαγορεύει, καλώντας την αστυνομία σε κάθε του παράσταση. Έτσι, θα βρεθεί στην Αμερική, μέχρι το τέλος του πολέμου. 

“Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;”.

Ο τύπος που έγραφε τα πιο μεγαλειώδη πράγματα, για το πώς η ζωή βρίσκει πάντα τον τρόπο να κυλά και που θεωρούνταν απειλή το 1923 για το εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα της Γερμανίας, είχε καταταχθεί ως 5ος στη λίστα με τις πιο επικίνδυνες προσωπικότητες της Γερμανίας. Αυτός ο κόσμος δεν έχει να περιμένει καμία έκπληξη πια. Όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας. 

Βλέπεις, ο Μπρέχτ, εκεί που προσπαθούσε να εξηγήσει ότι το θέατρο είναι χώρος συζήτησης και όχι τόπος ψευδαισθήσεων, την ίδια στιγμή στεκόταν αντίθετος στην ιδέα του επεκτατικού πολέμου και τις οικονομικές συνέπειες του εξελισσόμενου καπιταλισμού. 

“Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται.”.

Η “Όπερα της Πεντάρας”, θα είναι η 1η μεγάλη επιτυχία για τον πολέμιο της εξουσίας, γρονθοκοπώντας την αστική τάξη και κάνοντας ξεκάθαρο ότι η επίδραση του τον 20ο αιώνα, θα είναι τεράστια. 

“Είδα το παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα νέο. 
Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρομούσε νέες μυρωδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε πριν ξαναμυρίσει.”.

Τα ποιήματα του Μπρεχτ δεν αναπαράγουν την καθιερωμένη μικροαστική αντίληψη περί έρωτος και σχέσεων, αλλά την απελευθέρωση και ειλικρινή εκδοχή της ανθρώπινης σεξουαλικότητας.

“Η ανθρώπινη ράτσα έχει την τάση να θυμάται την κακομεταχείριση που έχει υποστεί παρά τις καλοσύνες. Τι μένει από ένα φιλί; Οι πληγές όμως αφήνουν σημάδια.”.

Το ανθρώπινο είδος, έχει να λυπάται για πολλά και να ντρέπεται για περισσότερα. Όμως, υπάρχουν κάποιοι καθόλου λίγοι που το ξελασπώνουν. Μοιάζουν με εσένα και με εμένα, έχουν το πρόσωπο όσων παλεύουν και την καρδιά όσων θα πεθάνουν ζωντανοί. Δεν ήταν ήρωας ο Μπρεχτ, ήταν όσα ξεχνάμε ότι πλαστήκαμε για να είμαστε.

“Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες.”.