Ναι, σύμφωνοι, υπάρχει ο Μπρους Γουίλις. Κι ο Τζέισον Στέιθαμ. Κι ο ζεν πρεμιέ Βουρλιώτης, που ‘λεγαν κάποτε τα Ημισκούμπρια. Ωστόσο, μπορεί η καραφλότητα να μην είναι ό,τι κι ό,τι, όμως εγώ ψήνομαι να συνεχίσω να ‘χω τα μαλλιά μου στο κεφάλι. Ξέρεις, για καλό και για κακό.
Έλα όμως που δεν ψήνονται εκείνα! Τι χαρές τους κάνω, τι τεμενάδες, τι λουσίματα με φαρμακευτικά σαμπουάν, τίποτα. Κάθε τόσο, μπόλικες τρίχες παίρνουν τη δύσκολη (για μένα) απόφαση να κάνουν το άλμα προς την μπανιέρα. Ή τον νιπτήρα. Ή το μαξιλάρι. Οι παραδόπιστες!
Κι ύστερα, λες το πρόβλημά σου σε κάποιον. Το βγάζεις από μέσα σου. Κι εκείνος, αντί να κουνήσει συμπάσχοντας το κεφάλι, κάνει το ολέθριο λάθος να σου απαντήσει. Ψάχνει να βρει λόγια συμπαράστασης. Δυστυχώς, δεν βρίσκει. Νομίζει ότι βρίσκει. Σοβαρά, αδερφέ, τα παρακάτω να μην τα πεις ΠΟΤΕ σε κάποιον που του πέφτουν τα μαλλιά. Ευχή και κατάρα σου δίνω.
“Όχι ρε φίλε, ιδέα σου είναι”.
Δυστυχώς, δεν είναι. Δεν είμαι τρελός. Δεν με γελούν τα μάτια μου. Δεν είναι ιδέα, πράξη είναι. Μια πράξη προδοσίας από λιπόψυχες τρίχες. Τρίχες που κάνανε πρώτα τη ζωάρα τους με βουτιές στο “φλίπερ τζελ”, και τώρα δεν κάθονται ν’ ασπρίσουνε σαν παλικάρια. Λες και τους έκανα κάνα κακό. Λες και θα περάσουν πιο καλά στο πάτωμα, ξέρω ΄γω. Αλλά δεν θα σκάσει μύτη η μάνα μου στο σπίτι, ρε; Από φασίνα θα πάτε ρε! Η ηλεκτρική θα σας φάει. (Απειλώ τρίχες. Τι έλεγα στην αρχή;) Α ναι, δεν είμαι τρελός!
“Η καράφλα είναι στη μόδα”.
Καταρχάς, δεν είναι. Όμως βλέπω την καλή σου πρόθεση και θα το δεχτώ. Η καράφλα είναι στη μόδα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι με μαθηματική ακρίβεια, αύριο δεν θα ‘ναι. Κι εγώ δεν είμαι σήμερα καραφλός, αύριο θα ‘μαι! Κι εδώ λάθος τάιμινγκ, ρε διάολε; Πφφ, μια ζωή απ’ τους χαμένους. Μια ζωή απ’ τη λάθος μεριά. Μια ζωή στα φάπα. Τώρα και με μεγάλο κούτελο. Ριχ’ τε ελεύθερα…
“Μπορεί να ‘σαι πιο ωραίος έτσι”.
Όλο το νόημα κρύβεται στο μπορεί. Μπορεί να ‘μαι πιο ωραίος. Όμως ΜΠΟΡΕΙ και να μην είμαι. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι, αν έχεις μαλλιά, εύκολα τσεκάρεις πώς είσαι χωρίς αυτά. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ψαλίδι, ξυραφάκι και μπόλικο θάρρος. Αν έχεις μαλλιά. Αν δεν έχεις; Ώου, γαμώτο, πόνεσε και μόνο που ρώτησα.
“Ντάξει, μη σκας, έχεις πολλά”.
Ναι οκ, αλλά μια μέρα ο ενεστώτας θα γίνει αόριστος. Έχεις, έχεις, έχεις, είχες. Ώπα! Όταν αρχίζει αδερφέ μου να ζει κανείς από το στοκ, πάει, το ‘κλεισε το μαγαζί. Και για να στο κάνω πιο εύκολο, σκέψου: μεγκαμπάιτ σε κινητό. Δοκίμασε να πεις την ίδια ατάκα. “Έλα μωρέ, ντάξει, έχεις πολλά”. Πρώτα θα σε φάνε, και μετά θα ψάξουν wi-fi για ν’ ανεβάσουν ίνστα στόρι με τ’ απομεινάρια σου. Και μιλάμε για μεγκαμπάιτ, που στην τελική, ντάξει, τον άλλο μήνα θα τα ‘χεις πάλι πίσω. Τα μαλλιά σου από την άλλη… (Αναστεναγμός).
“Απ’ το άγχος θα ‘ναι. Θα ξαναβγούν”.
Ποιο άγχος ρε συ, κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας; Η μόνη μου έγνοια είναι μην πάω κουβά στο στοίχημα κι αυτή την εβδομάδα – που δηλαδή στάνταρ θα πάω. Εδώ πρωθυπουργοί, πλανητάρχες, προπονητές στον Παναθηναϊκό, όλοι μια χαρά μαλλιά έχουν. Αυτοί δεν έχουν άγχος; Άσε σου λέω… Όμως κι απ’ το “άγχος” να ‘ναι, σιγά που θα ξαναβγούν. Ότι τι, θα πιάσω στοίχημα τώρα κοντά; Άντε να χαθείς, τουλάχιστον γέλασα. Σατανά. Να ‘σαι καλά, φχαριστώ!
“Οι καραφλοί είναι πιο εξελιγμένοι”.
Γεγονός. Οι τρίχες υπάρχουν για προστασία από το κρύο. Αν ο οργανισμός σου τις αποβάλει, αυτό σημαίνει πως έχει κάνει το βήμα προς την εξέλιξη πριν απ’ τους υπόλοιπους. Το ερώτημα πια, είναι ΓΙΑΤΙ. Γιατί ρε Λιάκο έπρεπε να το εξελίξεις εσύ το ανθρώπινο είδος; Γιατί δεν κάθεσαι μια φορά στ’ αυγά σου, τέλος πάντων; Και τελικά, δεν καταλαβαίνω, αν πρέπει καλά και ντε να εξελιχθούμε, γιατί δεν αρχίζει η διαδικασία απ’ τις τρίχες στην πλάτη; Αυτά είναι ερωτήματα Δαρβίνε, κι εσύ μου γράφεις για τις καμηλοπαρδάλεις…
Οπότε, αν θες να πεις κάτι που να βοηθάει, πες:
Χίλιες λέξεις. Μια εικόνα. Μια μεγάλη ελπίδα. Κοτσίδα ρε Αντώνη, κοτσίδα!
