Πόσο μπάσταρδα είναι τα χρόνια του Γυμνασίου για ένα αγόρι;

Όπως κάθε παιδί σ’ αυτόν εδώ τον μάταιο κόσμο, έτσι κι εγώ, στα σχολικά μου χρόνια είχα βιώσει δυνατές και ωραίες στιγμές “ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ…” όπως έλεγε και ο Μαζώ. Αλλά. Εδώ υπάρχει ένα μεγάλο ΑΛΛΑ. Όπως πολλοί έτσι κι εγώ, είχα περάσει κάποιες φάσεις, εκεί κοντά στο Γυμνάσιο, που προσπαθώ -ακόμα και σήμερα- να τις διαγράψω εντελώς απ’ τη μνήμη μου. Όμως δεν γίνεται. Ξέρω, αυτό ακούγεται κάπως βαρύ, αλλά όταν αναφέρομαι σ’ εκείνα τα χρόνια, όσο “hate” και να στάξω δεν θα ‘ναι ποτέ αρκετό για να περιγράψει τη μιζέρια και τη σαπίλα που βιώναμε τον καιρό εκείνον.

Το νήπιο ήταν απίστευτο (αν και δεν θυμάσαι τίποτα), το δημοτικό έσπερνε (κάθε μέρα μπάλα, μπάλα και μπάλα), το γυμνάσιο (…….) και το λύκειο ήταν γαμηστερό (αν εξαιρέσεις την περίοδο των εξετάσεων που ζοριζόσουν λίγο). Καθώς και πιο “ώριμος” ήσουν, αλλά και είχες -κάπως- κατασταλάξει με το τι “τύπος” θα ‘σαι στο μέλλον.

Αλλά το Γυμνάσιο. Αχ αυτό το Γυμνάσιο. Και ξεκινάω τσακ μπαμ από το βασικό πρόβλημα κάθε αγοριού. Την ακμή και την ασχήμια.

Ψάξε στα φωτογραφικά σου άλμπουμ -ή αν είσαι νεότερος στα αρχεία του υπολογιστή σου- και τσέκαρε photos απ’ το Γυμνάσιο. Θα παρατηρήσεις ότι ακόμα και οι θεωρητικά “ωραίοι” του σχολείου, ήταν ουσιαστικά κακομούτσουνα παλικαράκια, ντυμένα με ό,τι ρούχα έβρισκαν μπροστά τους και με κρυμμένο πρόσωπο απ’ το χθεσινό (καυλο)σπυράκι που πέταξαν στο κούτελό. Ναι, το κατανοώ ότι η εμφάνιση είναι κάτι το υποκειμενικό, αλλά στο Γυμνάσιο όλοι μας ήμασταν άσχημοι! Μηδενός εξαιρουμένου! Εδώ δεν χωράνε οπαδικά! Γι’ αυτό και καλά μας έκαναν οι συμμαθήτριές μας (μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας) και συνομιλούσαν με λυκειόπαιδα και φαντάρους.

Και ξέρεις γιατί δεν μας έδιναν σημασία; Γιατί εκτός του ότι δεν είχαμε μια κάποια ιδιαίτερη γοητεία (η μόνη μας γοητεία ήταν το εφηβικό μουστάκι), ήμασταν και υπερβολικά ανώριμοι έφηβοι. Παραδείγματος χάριν. Έπαιρνε τηλέφωνο η μάνα κάποιου φίλου μας (στην εκδρομή) για να δει τι κάνει κι εμείς ουρλιάζαμε “ΚΡΥΨΕ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ” ή “ΣΒΗΣΕ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ”. Πωωωωω τι σου θύμησα τώρα, ε;;; Καθόλου φαντασία και κλισέ (κάτω του μετρίου) ατάκες. Τότε ένιωθες περηφάνια γι’ αυτές, ωστόσο σήμερα που τις ξαναθυμάσαι θέλεις να κάνεις λίγο τον νεκρό σε κάτι κάδους.

Μιλάμε, ουσιαστικά, για την περίοδο της ζωής μας που κάναμε τις χειρότερες “πλάκες” (χωρίς λόγο). Στο λύκειο για παράδειγμα οι “πλάκες” μας είχαν δουλεμένο σενάριο και σχέδιο για να πετύχουν και να ‘ναι πρωτότυπες. Στο Γυμνάσιο από την άλλη, θεωρούσαμε αστείο το να πετάξουμε τσίχλα στο μαλλί του συμμαθητή μας ή το να μουγκρίσουμε όταν γυρνούσε η καθηγήτρια για να γράψει κάτι στον πίνακα.

Πόσο ασήμαντα και χωρίς χιούμορ κωλοπαίδια ήμασταν; Σου ραγίζω την ψυχούλα, το ξέρω, όμως κάποτε έπρεπε να κάνουμε κι εμείς τον απολογισμό-αυτοκριτική μας.

Πάμε και στις αφραγκίες μας τώρα, οι οποίες έδιναν και έπαιρναν. Μπορεί και σήμερα να βιώνουμε οικονομική κρίση και να μη μας τρέχουν τα λεφτά απ’ τα μπατζάκια, ωστόσο στο Γυμνάσιο είχαμε αληθινές αφραγκίες, διάολε! Τα λεφτά μας έφταναν το πολύ για μια τυρόπιτα με μίλκο (ιφ γιου νόου γουάτ άι μιν…), ενώ αν έπρεπε να βγούμε ραντεβού με μια συμμαθήτρια για έναν καφέ (απλά για να φασώσουμε, έτσι;), έπρεπε να στήσουμε αντίσκηνο έξω απ’ το σπίτι της γιαγιάς, μήπως και μας πετάξει κάνα ψιλό.

Η τρυφερή ηλικία που ανακαλύπταμε για τα καλά το σώμα μας και σκεφτόμασταν ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΤΟ ΣΕΞ. Έλα όμως που οι μόνες γυναίκες που νοιάζονταν για την πάρτη μας ήταν η Λίζα Αν και η Τζένα Τζέιμσον (ή η Εμανουέλα για τους πιο παλιούς); Επομένως, καταλήγαμε σε δύο το πρωί, τρεις το μεσημέρι και πεντέξι το βράδυ. Καταλαβαίνεις πολύ καλά σε τι αναφέρομαι φίλτατε.

Ιτς φάπινγκ τάιμ.

*Σιγοκλαίω.

Πηγαίναμε εκδρομές μονοήμερες και όχι πενθήμερες (εκτός κι αν ήσουν σε κάνα κυριλέ γυμνάσιο ξέρω ‘γω). Σε μια μονοήμερη εκδρομή μέχρι να μπεις στο λεωφορείο, πάει, τελείωσε η εκδρομή. Τι χαρές να προλάβεις να ζήσεις; Τι όνειρα να έχεις; Σπίτι πάλι γιατί από αύριο και πάλι στο σχολείο. Και εκτός των άλλων, τα μέρη που πηγαίνατε ήταν πάντα τα ίδια και τα ίδια. Μουσείο, σύγχρονο μουσείο, μουσείο δεινοσαύρων, άντε και καμιά βόλτα στη φύση. Πήγαινες σε μουσεία εσύ, που ήσουν ένας αληθινός κάγκουρας και οι μόνες σου ασχολίες ήταν να περάσεις καμιά πίστα στο playstation και να κάνεις μπάνιο την Κυριακή. Ουπς. Δεν το ‘πα ποτέ αυτό για το μπάνιο, εντάξει;

“Καληνύχτα Κεμάλ, τα χρόνια του Γυμνασίου δεν θα αλλάξουν ποτέ…”