Θυμάμαι πιτσιρίκι όταν πηγαίναμε διακοπές, που ‘χαμε πάντα την ίδια κόντρα στο αυτοκίνητο για το κασετόφωνο. Εκείνοι (οι γονείς μου) θέλανε τα “παλιά” τους. Εμείς (εγώ κι η αδερφή μου) θέλαμε τα “καινούρια” μας. Και διάολε, δεν βρέθηκε ένας Χριστιανός να μας πει “μη σκάτε ρε παιδιά, το ίδιο φαΐ θέλετε με άλλη γαρνιτούρα”.
Ο πιο μεγάλος τύπος που έγραψε ποτέ τραγούδια απ’ τα “παλιά” δεν θα φύγει ποτέ από τη μνήμη μας, για αυτό αποφάσισα να του κάνω δώρο τα “καινούρια” μου. Βασίλη Τσιτσάνη, αυτά εδώ είναι δικά σου, κι είναι για σένα. Μόνο η γαρνιτούρα άλλαξε κι είμαι σίγουρος πως θα σ’ αρέσει η καινούρια. Κάργα θα σ’ αρέσει, που λέμε και στη Λάρισα (και σίγουρα το λέτε και στα Τρίκαλα).
Α, και… Κυρ Βασίλη; Σ’ ευχαριστούμε.
Ελελεύ – Αχάριστη
Χωρίς να χαλάσουν τον ρυθμό και το παράπονο, οι Ελελεύ ρίχνουν τύμπανα κι ηλεκτρισμό σ’ ένα τραγούδι έτσι κι αλλιώς “ηλεκτρισμένο”. Γιατί, πώς να το κάνουμε; Μα λαϊκή, μα ροκ, μα μπλουζ, μα ρεμπέτικη, “μια κατάρα πάντα θα σε δέρνει (ρουφιάνα), του προδομένου ο πόνος της καρδιάς!”. Α να χαθείς, αχάριστη!
Φοίβος Δεληβοριάς – Τσιτσάνης 1983 (Την αντάμωσα ένα βράδυ)
Το τραγούδι του ώριμου Τσιτσάνη έρχεται (κόντρα στο νεανικό παράπονο της “Αχάριστης”) να παραδεχτεί πως υπήρξαν και φορές που… “είμαι ένοχος, παραδέχομαι, εγώ φταίω”. Ο Φοιβάρας λοιπόν, πιάνει την πικρή παραδοχή του κυρ Βασίλη και σκέφτεται: “Τι ρυθμό παίζεις πάνω σ’ έναν τύπο που μετάνιωσε αργά;” Ένα απ’ τα πιο όμορφα κι αυθεντικά μπλουζ που μίλησαν ποτέ ελληνικά, είναι γεγονός. Mea Culpa και συγγνώμη, αγάπη μου…
Locomondo – Σαν απόκληρος γυρίζω
Ανάσα. Οι Λοκομόντο αφήνουν τον παππού Μάρκο και πιάνουν τον μπαρμπα Βασίλη, με αεράτη και μπόλικα αισιόδοξη ενορχήστρωση, αν αναλογιστεί κανείς πως “αφού το θέλησε η μαύρη μοίρα, μες στη ζωή μου να μη χαρώ”. Μεταξύ μας, πολύ μαυρίλα βρε μαέστρο. Δεν σ’ ενοχλεί ν’ ανοίξω λίγο το παράθυρο, ε; Όμορφα.
Νίκος Πορτοκάλογλου – Ο,τι κι αν πω δεν σε ξεχνώ
Γριά αλεπού των διασκευών, ο Πορτοκάλογλου ξέρει τη δουλειά. Κρατάει ατόφια τη νοσταλγία του πράγματος, την ξαπλώνει στο πίσω κάθισμα και την πάει βόλτα στην (εξίσου νοσταλγική) Αμερική της καθαρής ηλεκτρικής κιθάρας. Στην Αμερική των πορτοκαλί τεράστιων δρόμων. Tsitsanis, big road blues; Γύρνα κλειδί και φύγαμε.
The Burger Project – To βαπόρι απ’ την Περσία
Πάρτι. Σκέτο πάρτι! Μα την πίστη μου, ο μπάτσος της Κορινθίας να ‘σαι, τέτοιο πάρτι δεν κάνεις. Ρε παιδιά, εμείς γλεντάμε και τα κακόμοιρα “τ’ αλάνια κλαίνε”. Τι είπες; Εμείς είμαστε τα αλάνια; Ε, τότε αλλάζει. Μείναμε χαρμάνια, δεν θα πνιγούμε και στο δάκρυ. Ριχ’ το μάστορα: “Τώωωωρα κλαιν’ όλα τ’ αλάνια…”!
Imam Baildi – Αργοσβήνεις Μόνη
Μέινστριμ, ξέρω. Αλλά τι πάει να πει αυτό; Το ακορντεόν έγινε τρομπέτα, η Ιωάννα Γεωργακοπούλου (της αυθεντικής εκτέλεσης) έμεινε απείραχτη να θυμίζει ρεμπέτικο, το κλιπάκι έχει κάτι από Πινκ Φλόιντ και το Φιατάκι της αρχής μου πήρε τα μυαλά. Λάτιν Τσιτσάνη; Βίβα Τσιτσάνη!
Βασιλικός – Σεράχ
Καταρχάς, ας δηλώσω καθαρά και ξάστερα πως η καλύτερη “Σεράχ” που ακούστηκε ποτέ είναι τούτη. Όμως επειδή τούτη δεν τη λες κι “ακριβώς” διασκευή, ας παίξουμε με το next best thing: Βασιλικός. Ντάξει, μπορεί να μη γουστάρω τ’ όνομά του (ε ρε αδερφέ, σοβαρός μουσικός τώρα να ποτίζεσαι με γλάστρες;), αλλά τη μουσική την ψάχνει. Πολύ. Άρπαχ’ τη, Βασιλικέ! Αλλάχ Αλλάχ, Βασιλικέ…
Gadjo Dilo – Πέφτεις σε λάθη
Η μισή Ελλάδα για κάποιον λόγο έχει πέσει να τους φάει τους Gadjo Dilo, κι η άλλη μισή τους λατρεύει. Όπως και να ‘χει, εγώ παραδέχομαι τα σόλο τους, και τους γουστάρω που φέραν λίγο Τζάνγκο στον Τσιτσάνη. Γιατί στα σίγουρα ο Τζάνγκο θα γούσταρε Τσιτσάνη, κι ο Τσιτσάνης στάντρα θα κέρναγε τσίπουρο τον Τζάνγκο!
The Burger Project – Μπαξέ Τσιφλίκι
“Μπομ-μπομ-μπομ” με το στόμα σαν τα βατράχια; Και ήχοι από play station;; Κι από σκάφη Star Wars;;; Η ΠΙΟ φουτουριστική διασκευή στον πιο ρεμπέτικο κήπο. Δες το κι έτσι, 2018 μπήκε. Κοιτάμε μέλλον αδερφέ, μόνο που… Ε, η “κούκλα απ’ τη Θεσσαλονίκη” έρχεται από άλλη εποχή κι ακόμα είναι πολύ γλυκιά.
Mάνος Χατζιδάκις – Συννεφιασμένη Κυριακή
Ο μεγαλύτερος λαϊκός συνθέτης της Ελλάδας στα χέρια ενός απ’ τους μεγαλύτερους συνθέτες του κόσμου. Πόσο συννεφιασμένη είναι η Κυριακή μας, Μάνο; Το πιο βαθύ μου χειροκρότημα δεν φαίνεται αρκετό.
