Πώς είναι να είσαι αυτός που κοιμάται στο σινεμά;

Δεν ανήκω στην κατηγορία των τύπων που μιλάνε δυνατά στο σινεμά ή χασκογελάνε ή καυλαντίζουν ή ουρλιάζουν σε ταινίες τρόμου και τα σχετικά. Φαντάσου, ότι είμαι τόσο τίμιος θεατής που βυθίζομαι στην καρέκλα, ώστε ο πίσω μου να βλέπει με άνεση την ταινία. Ένα και ενενήντα παλικάρι βλέπεις (#γαμημένη ψωνάρα), θα μάζευα κάμποσα καντήλια για το ύψος μου. Επομένως έχω μάθει και προφυλάττω πολύ καλά τον εαυτό μου.

Και ξέρεις γιατί δεν κάνω κανένα παράπτωμα στο σινεμά; Έλαααα, αφού κάπου πάει ο νους σου. Επειδή στις μισές -και βάλε- ταινίες, ρίχνω κεφάλι δεξιά και βλέπω το τέλος στον ύπνο μου. Στην κυριολεξία!

Πριν αρχίσει λοιπόν η εκάστοτε ταινία, η ατμόσφαιρα με τον χαμηλό φωτισμό και όλες αυτές τις ήσυχες κουβεντούλες τριγύρω με διεγείρουν. Μην πάει το μυαλό σου κατευθείαν στο πονηρό. Όταν είσαι κουρασμένος απ’ τη δουλειά, έχεις φάει σαν να μην υπάρχει αύριο ΝΑΤΣΟΣ ΚΑΙ ΠΟΚΟΡΝ (Ε, τι; Στις διαφημίσεις τα τρώνε αυτά!), έχεις κατεβάσει και μια κοακόλα (πεντάλιτρη) και έχεις αράξει για τα καλά στην καρέκλα, οι αθόρυβες -σχεδόν- συζητήσεις σου φέρνουν μια κάποια νύστα. Γι’ αυτό κι αν η ταινία δεν ξεκινήσει με πάθος (πχ πιστολίδια, μαχαιριές και «είσαι ο μεγαλύτερος μαλάκας που ‘χω γνωρίσει! Μα καλά με την κολλητή μου;»), τότε επιβάλλεται να την “πέσω” λίγο. Ή και πολύ.

Ένας καλός ύπνος, προϋποθέτει και το να έχω κι έναν καλό παρτενέρ στο διπλανό στασίδι. Είτε είναι η κοπέλα μου που με ‘χει μάθει, είτε κάποιος κολλητός μου που με ξέρει από παιδί. Ο τύπος (ή η τύπισσα) που ακόμα κι αν είναι “αίμα” σου, θα σου σπάει μπάλες θα σε πρήζει και θα σου λέει “κοίτα, κοίτα”, ενώ σε βλέπει ότι ψιλοκοιμάσαι, δεν είναι καλός παρτενέρ. Σε μισεί. Θέλει να σε δει να ξεφτίλιζεσαι. Οκέι;

Ρε συ, θέλω οι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα μου στο σινεμά να με νιώθουν. Να με σκουντάνε όταν ροχαλίζω. Να μου φτιάξουν μια πρόχειρη περίληψη της ταινίας στο μυαλό τους και να μου την πουν στο τέλος. Να βλέπουν σαλάκι στην μπλούζα ρε αδελφέ μου και να το καθαρίζουν. Καταλαβαίνεις; Αυτούς θέλω δίπλα μου στο σινεμά. Οι άλλοι είναι περιττοί.

Έχοντας, που λες, αρκετές ταινίες ύπνου στο ενεργητικό μου, οφείλω να σου ξεκαθαρίσω ότι πλέον στο σινεμά προσπαθώ να διαλέγω κατά κάποιον τρόπο μόνος μου το τι θα δω. Πηγαίνω σε μία ταινία που με ενδιαφέρει πραγματικά και ξέρω ότι θα με κρατήσει μέχρι το τέλος σε εγρήγορση (ακόμα και παπαρίτσα να αποδειχθεί), ενώ πηγαίνω και σε μία που γνωρίζω από πριν ότι θα πέσω ξερός απ’ το πρώτο δεκάλεπτο. Των διαφημίσεων. Αυτή είτε είναι το τρίτο μέρος μιας τριλογίας που δεν έχω δει, αλλά είτε κάποια που ‘χει γίνει βάιραλ -χωρίς λόγο- και με έσυραν με το ζόρι (και την προσφορά 1+1) για να την δω. 

(Ναι Χριστόφορε, μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις…)

Παρένθεση: Επειδή τα ‘χω κι εγώ τα θεματάκια μου και δεν τις μπορώ τις ταινίες φαντασίας (δεν έχω δει ούτε ένα σταρ γουόρς, χάρι πότερ κλπ), ε όποτε βρεθώ σε τέτοιου είδους ταινίες που γνωρίζω ότι θα ‘χουν μέσα στο στόρι κάτι το υπερφυσικό, δεν θα κοιμηθώ απλά, αλλά ίσως ροχαλίσω και λιγάκι…

*Κρίμα για τους τεχνικούς.

Αλλά εδώ έχουν κοιμηθεί σε ταινίες τους ΣΕ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΤΑΙΝΙΕΣ, ηθοποιάρες όπως ο Johnny Depp, ο Michael Shannon και η λίστα μεγαλώνει (δες εδώ), εγώ είμαι ο περίεργος μετά;;;

Συνεχίζω να πιστεύω ότι δεν είμαι μόνος μου σ’ αυτόν τον αγώνα. Είμαστε πολλοί, είμαστε ενωμένοι και μας αρέσει συχνά πυκνά να ρίχνουμε κανέναν υπνάκο, όσο οι υπόλοιποι δεν θέλουν να χάσουν δευτερόλεπτο απ’ την ταινία. Ούτως ή άλλως θα βγει σε DVD σε λίγες εβδομάδες, κλάιν.

Ναι ρε διάολε. Πληρώνουμε 7 ευρουλάκια για να κοιμηθούμε. Υπάρχει πρόβλημα;