Δεν θα ‘χει περάσει καλά καλά μήνας απ’ τη μέρα που είδα stand up του στην Ταράτσα του Δεληβοριά. Τον ήξερα σαν κωμικό ρε παιδί μου, αλλά δεν είχε τύχει να τον παρακολουθήσω ΠΟΤΕ από κοντά. Και τότε συνειδητοποίησα το πόσο μεγάλο λάθος έκανα, διάολε…

Ο Θωμάς ωστόσο, εκτός του τεράστιου ταλέντου του, είναι και απ’ τους τύπους που συμπαθείς από το πρώτο “γεια” που θα σου πουν. Για να φανταστείς, στην πρώτη μας γνωριμία μου ‘δωσε το πορτοφόλι του για να ανέβει στην σκηνή. Δηλαδή πόσο κουλ ρε συ;;;
 
Κατηφορίσαμε, που λες, με τη Φιλένια προς το -μακρινό για ‘μας- Κουκάκι, εκεί που είχαμε δώσει και το ραντεβού μας με τον Θωμά, ώστε να τον γνωρίσω (και να τον γνωρίσουμε) καλύτερα. Kαι επιπλέον να μας δώσει και απαντήσεις για 15 καμένα διλήμματα.

Αρχικά, όταν γνωρίζω από κοντά έναν κωμικό, το πρώτο πράγμα που θέλω να μαθαίνω (λόγω ζήλιας κυρίως) είναι για το πρώτο του σταντ απ και τις αναμνήσεις τους από αυτό. “Η πρώτη μου παράσταση που έπαιξα ήταν Open Mic. Open Mic είναι βραδιές που μπορείς να πας να δοκιμάσεις ένα πεντάλεπτο ως καινούριος κωμικός (παρουσιάζει κάποιος παλιός). Είχα βάλει πολύ χαμηλά τον πήχη του στυλ “να μην είμαι ο χειρότερος της βραδιάς”, αλλά είχε πάει καλά. Όποιος κέρδιζε (ψήφιζε το κοινό ποιος ήταν ο αγαπημένος του) έπαιζε σε μια επαγγελματική παράσταση αργότερα, οπότε είχα κερδίσει και από εκεί ξεκίνησα. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι δεν το ‘χα πει σε κανέναν, δεν είχα καλέσει κανέναν, δεν το ήξερε κανένας, πήγα εντελώς μόνος, γιατί είχα που είχα άγχος για την εμφάνιση δεν ήθελα να χώσω έξτρα άγχος με το να είναι κάποιος γνωστός μου και να με βλέπει από κάτω. Και είχα σκοπό να φύγω. Δεν ήθελα να καθίσω στην ψηφοφορία. Γιατί όποιος έφερνε τους περισσότερους φίλους κέρδιζε.”
“Θυμάμαι το άγχος μου. Να έχω φουλ άγχος και με το που ανεβαίνω και παίρνω το πρώτο γέλιο είχα 70% έκπληξη 30% χαρά. Φάση μπορεί και να δουλέψει το πράμα.“ 


Έπειτα, ήρθε να δέσει και το ερώτημα για το αν υπάρχει κάποιο θέμα που θέλει να βάλει σε κείμενό του, αλλά διστάζει για μην τον κράξουν οι θεατές. “Είχα ένα κείμενο (το ‘χα παίξει λίγες φορές) για έναν τύπο που έλεγα και ψέματα δεν είναι καν άγιος, είναι απλά μορφή της εκκλησίας, έλεγα ότι είναι άγιος για να μου βγει το αστείο. Ήταν για να αγιοποιηθεί, αλλά δεν έγινε ποτέ. Ένα αστείο που μ’ άρεσε. O τύπος λεγόταν “Ιωσήφ των Ρωγών”, Ρωγοί είναι μια περιοχή στη Θεσσαλία τέλος πάντων, αλλά είναι κι ένας δρόμος κοντά στο σπίτι μου. Οπότε κάθε φορά που περνούσα γελούσα εντελώς ανώριμα με το “ρογών” και φανταζόμουν γιατί μπορεί να του έδιναν τέτοιο παρατσούκλι, άμα δεν ήταν μέρος και ήταν όντως παρατσούκλι. Εμένα μου άρεσε γιατί είχε μια ανωριμότητα. Αλλά κάθε φορά που το έλεγα πάγωνε το κοινό. Κυριολεκτικά πάγωνε. Και το άφησα πίσω. Οπότε Θρησκευτικά θέματα. Τα Θρησκευτικά είναι ένα θέμα που θα σκεφτώ δυο τρεις φορές πριν το πιάσω και πως θα το πιάσω.”

Ο Έλληνας όμως νιώθεις ότι έχει αγκαλιάσει το stand up τα τελευταία χρόνια; “Ξεκάθαρα ναι! Όταν ξεκίνησα εγώ, υπήρχε stand up comedy αρκετά παλιά στην Αθήνα, μιλάμε για μια δεκαετία πριν ή και παραπάνω σε πρώιμες μορφές. Αλλά τη μαζικότητα που έχει τώρα δεν την είχε σχεδόν ποτέ. Βλέπω αλλαγές. Κάνω τρία τριάμιση χρόνια stand up comedy κι έχω δει τις τεράστιες αλλαγές σε κοινό και αποδοχή. Πόσα περισσότερα show και παραστάσεις υπάρχουνε πλέον. Δεν υπήρχαν αυτά στο μυαλό μας όταν ξεκίνησα να κάνω stand up. Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα είναι απ’ αυτούς τους κομήτες που εμφανίζονται στην Αθήνα μια φορά την πενταετία και εξαφανίζονται.”
 

Όταν έμαθα κιόλας ότι είναι γεννημένος και μεγαλωμένος σε επαρχία (στα Τρίκαλα), δεν ξέρω, ένιωσα ότι τον γνώριζα αρκετό καιρό (#επαρχιωτόπουλα) κι έτσι η κουβέντα έφτασε και στο ερώτημα για το αν είχε τη δυνατότητα τι θα κρατούσε απ’ τη ζωή της επαρχίας και τι θα απέβαλλε; “Η μικρότερη κοινότητα ρε παιδάκι μου (μιας και είσαι κι εσύ από Επαρχία και θα το ξέρεις) έχει κάποια μικρά προβλήματα. Είτε είναι θέμα κουτσομπολιού, είτε του σε συζητάνε, είτε το πως σε κοιτάνε στο δρόμο. Στην Αθήνα μπορείς να χάνεσαι μέσα στο πλήθος. Δεν θα χρειαστεί να βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους κάθε φορά που βγαίνεις, στα κοινά μαγαζιά. Αυτό είναι ένα πράγμα που δεν θα ήθελα να έχω.”
 
“Δηλαδή μου αρέσει να μπορώ να χάνομαι και να μην έχω την αίσθηση ότι μπορεί να βγω και θα δω τον τάδε. Αλλά ένα πράγμα που τρελαίνομαι με την επαρχία και μου λείπει πάρα πολύ εδώ πέρα είναι το πόσο πιο ανοικτά είναι τα πράγματα. Αυτό ακούγεται περίεργο για κάποιον που δεν έχει ζήσει επαρχία, αλλά στα Τρίκαλα για παράδειγμα που ‘ναι και κάμπος έχει τεράστια ανοίγματα, βγαίνεις, κάνεις βόλτα, λίγο έξω απ’ την πόλη έχει πράσινο. Αν μείνω πολύ στα Τρίκαλα και γυρίζω στην Αθήνα με πιάνει κλειστοφοβία από το πόσο κοντά είναι τα κτίρια. Και το να μπορείς να περπατάς σχεδόν παντού με τα πόδια. Ή με ένα ποδήλατο. Απλά είναι πιο περιορισμένες οι ευκαιρίες που έχεις σε σχέση με την Αθήνα.”
 
 
Τον πηγαίνω απ’ το ένα θέμα στο άλλο. Σου λένε συχνά “πες ένα αστείο να γελάσουμε;” Κι αν ναι, σε εκνευρίζει ή απλά κάθεσαι και το λες; “Μου το λένε πολύ συχνά. Μέχρι και στο Facebook. Χθες για παράδειγμα μου έστειλε ένας “η κοπέλα μου είναι στεναχωρημένη, πες ένα αστείο να της πω”. Εντάξει, δεν εκνευρίζομαι σε βαθμό να νευριάζω. Απλά δεν είναι η ερώτηση που θες. Δεν δουλεύει έτσι. Ούτε είμαστε μηχανές που παράγουν αστεία. Είναι ένα πράγμα που έχει το περφόρμανς του από πίσω, δεν είναι κάτι που στο λένε και το κάνεις. Μπορεί να είσαι αστείος πάνω στην σκηνή, να ‘χεις ενέργεια πάνω στην σκηνή, δεν σημαίνει ότι στην πραγματική σου ζωή θες συνέχεια να λες αστεία και έχεις αυτό το μουντ.”
 
Και για πες τώρα, υπάρχει κάποιο κομμάτι που ‘χει σατυριστεί υπερβολικά και έχει κάπως κουράσει; “Ναι πάρα πολλά! Καλά είναι και προσωπικό θέμα αυτό, αλλά εγώ δεν αντέχω ν’ ακούσω άλλα αστεία Θεσσαλονίκης-Αθήνα (πεθαίνω). Δεν αντέχω ν’ ακούσω για καλαμάκι-σουβλάκι. Δηλαδή αν από τώρα μέχρι να πεθάνω δεν ξανά άκουγα αστείο για Μετρό Θεσσαλονίκης θα ‘μουν ευτυχισμένος. Και κάποια εύκολα πολιτικά θέματα. Θα μπορούσαμε να αποφεύγουμε πολλοί εύκολους οδούς πχ οι Χρυσαυγίτες είναι αγράμματοι και πολύ κλισέ πράγματα. Θα ‘θελα να δω κάτι πιο φρέσκο.”
 
Αν ερχόταν ένας πιτσιρικάς και σου ‘λεγε “θέλω να ξεκινήσω stand up” ποιους κωμικούς του εξωτερικού θα του πρότεινες να δει για να εμπνευστεί; “Γενικά είναι μια συμβουλή που δίνουμε πολύ συχνά σε ανθρώπους που μας λένε τι να κάνουμε για να ξεκινήσουμε stand up. Δες. Δες. Δες. Όσους περισσότερους δεις, τόσο καλύτερα. Για να δεις τα διαφορετικά στυλ, να βλέπεις ότι δεν είναι ένα πράγμα, έχει διαφορετικές ενέργειες, διαφορετικά είδη χιούμορ. Προφανώς να δούνε Louis CK, Bill Burr, Dave Chappelle που είναι τρεις κωμικοί που ΄χουν επηρεάσει και λογικά θα τους ξέρει και ο περισσότερος κόσμος. Και έχουν πάρει το stand up ένα βήμα πιο μπροστά, με την ποσότητα και την ποιότητα κωμωδίας που παράγουν. Είναι απ’ τους πρώτους που έχωσαν μία καινούρια ώρα υλικό το χρόνο. Και για να μην πω μόνο τα κλασικά, θα δώσω και δύο ονόματα κωμικών που μου αρέσουν εμένα πάρα πολύ και θεωρώ ότι έχεις πολλά να πάρεις απ’ αυτούς. Hannibal Buress και Mike Birbiglia. Ο Hannibal χρησιμοποιεί πάρα πολύ ειρωνεία και περιγραφές και αναλύσεις πραγμάτων καθημερινότητας και ο Mike κάνει ένα σόου “My Girlfriend’ s Boyfriend” που έτσι θα ‘θελα να ‘ναι το δικό μου σπέσιαλ σόου.”
 
Πριν κλείσουμε την κουβέντα μας (γιατί μας είχε πιάσει μία κάποια πεινούλα) είπαμε να μιλήσουμε και για το θέμα των ημερών και στη ψήφιση για την ταυτότητα φύλου. Αποτελεί η ψήφιση του νομοσχεδίου αυτού νίκη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή θεωρείς ότι είναι κάτι επικίνδυνο για τα ελληνικά δεδομένα; “Μου είναι πάρα πολύ περίεργο το ότι είναι πραγματικό θέμα. Όποιον άνθρωπο παρακολούθησα που είχε επιχειρήματα κατά του νομοσχεδίου, ήταν δύσκολο να κρύψει ότι έχει θέματα ομοφοβίας ή θέματα φοβίας προς τρανς άτομα ή άτομα με διαφορετικό προσανατολισμό φύλου κτλ. Το μόνο πράγμα που έλεγε το νομοσχέδιο ήταν ότι “αν θέλεις μπορείς από 15 χρονών να επιλέξεις την ταυτότητα φύλου σου”. Το θεωρώ αρκετά αυτονόητο. Πολύς κόσμος αντιδράει λες και είπανε ότι στα 15 θα σου επαναπροσδιορίζουνε το φύλο με το ζόρι ρε παιδάκι μου. Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι πρόβλημα να μπορείς να επιλέξεις από μόνος σου αν νιώθεις έτσι. Κάποιοι λένε για την επιρροή. Δεν νομίζω ότι όποιος έχει υπάρξει 15, υπήρξε τέτοιο θέμα για τη σεξουαλικότητά του. Είναι κάτι που ξέρεις για τον εαυτό σου. Εν κατακλείδι, είμαι φουλ υπέρ και δεν θεωρώ ότι αποτελεί κάποιο κίνητρο το να έχεις απλά την επιλογή του να κάνεις αυτό που θέλεις. 
 
 
Α! Και κάτι ακόμα. Θα έμπαινες στη διαδικασία να σατυρίσεις μια δήλωση όπως του Τσιάρτα ή απλά θα αδιαφορούσες; “Γενικά η αδιαφορία είναι κάτι που έχω κρατήσει τελευταία. Συνήθως δεν σχολιάζω κάτι. Είμαι διχασμένος ανάμεσα στο να επεμβαίνει κόσμος απέναντι σε τέτοιες δηλώσεις, ώστε να καταλαβαίνουν αυτοί που έκαναν ή να μην καταλαβαίνουν το λάθος τους είτε να φοβούνται να εκφράσουν τέτοιες εκφράσεις μίσους τόσο ανοικτά. Δηλαδή να βλέπουν ότι έχει επιπτώσεις αυτό το πράγμα και είναι θεμιτό. Αλλά δεν μου αρέσει και η δημοσιότητα που παίρνει το θέμα, όταν γίνεται βάιραλ μ’ αυτόν τον τρόπο. Λειτουργεί λίγο μέσα μου το ότι δεν υπάρχει αρνητική διαφήμιση. Αυτή η είδηση έγινε βάιραλ όχι απ’ τους υποστηρικτές της, αλλά απ’ αυτούς που αντέδρασαν (και ήταν πολύ καλό). Αλλά την έκαναν γνωστή παντού και εμφανίστηκαν ένα σορό άνθρωποι που την υποστήριζαν και κινητοποίησε και αυτούς. Δεν μπορώ να τοποθετηθώ εκατό τα εκατό ποιο είναι το σωστό να κάνεις. Εγώ δεν θα κάτσω να ασχοληθώ. Η αλήθεια είναι εξαιτίας ανθρώπων που αντιδράν σε τέτοια πράγματα είτε στην Ελλάδα, είτε πιο παγκόσμια, έχουν δει αλλαγές. Οπότε το θεωρώ θεμιτό και θέλω να το λύσω λίγο μέσα μου, επειδή είμαι διχασμένος σ’ αυτές τις δύο επιλογές. Αλλά σίγουρα δεν κατακρίνω τους ανθρώπους που το κάνουν. Νομίζω ότι ίσα ίσα έχω δει ότι βοηθάει.”

*Eυχαριστούμε ιδιαίτερα το “ΜΠΕΛ ΡΕΫ“, στο Koυκάκι, που μας παραχώρησε τον όμορφο χώρο του για τη συνέντευξη.