Με τον Κωνσταντίνο Μοσχονά, γνωριζόμαστε από πάντα! Από τότε που εγώ ήμουν μηνών, εκείνος χρονών και γενικά κρατάει αυτή η κολόνια. Μπορώ να θυμηθώ κάμποσες φορές να προσπαθεί να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία μου, σκιτσάροντας με, να μη με πετυχαίνει (βασικά να μη μου αρέσω), να σκίζει και να ξαναπροσπαθεί.
Είμαι περήφανη για τον Κωνσταντίνο. Τον καμαρώνω γιατί δεν μάσησε σε εποχές σκληρές για Τέχνη, να ξύσει τα μολύβια του και να ρίξει τις μπογιές του σε ένα χαρτί. Και να σου πω και κάτι; Τα πήγε περίφημα! Όχι επειδή το λέω εγώ, αλλά πλέον έχει και ένα βραβείο στο ράφι του, που το επιβεβαιώνει. Βέβαια, κανένα βραβείο δεν κρίνει την αξία μας, μόνο καταπραΰνει την ανασφάλεια μας.
Βρεθήκαμε που λες ένα πρωί στη γειτονία μας και αφού του έδωσα όλα τα χαιρετίσματα της μάνας μου που του έχει αδυναμία, κουβεντιάσαμε για όσα λέμε χρόνια τώρα και σκιτσάραμε παρέα, για να με ρεζιλέψει.
Δες το βίντεο και αναζήτησε το “Ρώτα τον Νικήτα”, την πρώτη του επαγγελματική δουλειά, ΠΟΥ ΣΠΑΕΙ ΤΑΜΕΙΑ!
