Το μόνο που ήξερα μέχρι πρότινος για το Χαλάνδρι ήταν ότι το μετρό του ήταν στην Αγία Παρασκευή. Όχι, ψέματα. Είχα ακούσει και ότι σ’ αυτήν την περιοχή δεν βρίσκεις να παρκάρεις ούτε με αίτηση στο Δήμο. Αυτό. Στο άγνωστο για μένα Χαλάνδρι, που λες, είχα δώσει ραντεβού και με τον Γιώργο Χατζηπαύλου, έναν κωμικό που εκτιμώ και σέβομαι αρκετά χρόνια τώρα που παρακολουθώ την πορεία του. Παρένθεση: και μου φεύγει αμυγδαλή σε κάθε του ατάκα.

Η Φιλένια (το κορίτσι μας που κάνει σκηνοθεσία, μοντάζ και τραβάει και τις φωτογραφιάρες) πάρκαρε με τη μία μέσα στο Χαλάνδρι (#αλητεία) και ο Γιώργος ήταν πιστός στο ραντεβού του, αφού κάθισε απέναντί μου δύο λεπτά πριν την προγραμματισμένη ώρα που ‘χαμε κανονίσει. Κύριος.

Πριν προλάβει να παραγγείλει τον καφέ του ήθελα να μάθω πότε ξεκίνησε το πρώτο σταντ απ του και τι θυμάται απ’ αυτό. “Στα 24 και θυμάμαι ότι είχα χρησιμοποιήσει ένα τραγούδι, ένα σουξέ σκυλάδικο της εποχής λαϊκο ποπ σαν εισαγωγή για να μπω για τα πέντε λεπτά που είχα, επειδή λέω θα πιάσω και τους κουλτουριάρηδες «θα λένε χα! το κοροϊδεύει!» και θα πιάσω και τους λαϊκοποπάδες θα πουν «δικό μας παιδί! δικό μας!», οπότε θα με συμπαθήσουν και οι δύο πριν ανέβω στην σκηνή.”

Ωστόσο, πάντα όταν συναντούσα έναν κωμικό από τόσο κοντά είχα την απορία, για το αν έχει μετανιώσει ποτέ για κάποια ατάκα του ή για το αν του την έχει ‘πει’ ποτέ κανείς απ’ το κοινό. “Ποτέ! Και ούτε έχω δεχθεί παράπονα. Όχι γιατί είμαι προσεχτικός, oύτε γιατί μένω σε ασφαλή θέματα. Αλλά είναι ο τρόπος που τα τοποθετώ. Έχει τύχει να μου πει κάποιος θεατής ας πούμε «ρε παιδί μου το παρακάνεις με τα θέματα τα θρησκευτικά ή με τα θέματα των σχέσεων (δηλαδή δεν είμαστε έτσι οι άντρες ή δεν είμαστε έτσι οι γυναίκες)», αλλά δεν το λέει θιγμένος. Σου λέει με τρόπο ότι εγώ έχω άλλη άποψη. Αλλά γέλασα και μ’ αυτό που είπες. Γιατί είναι ο τρόπος που θα το πεις. Δηλαδή μην νιώσει ο άλλος ότι πας να τον προσβάλλεις.”

Και τότε κόλλησε και η ερώτηση για το αν βάζει όρια στο χιούμορ του. “Όχι, όχι! Σε τίποτα. Έχω βάλει όρια στο πως εκφράζομαι και πως δείχνω την πρόθεση που έχω. Είναι άλλο να πεις «ξέρεις κάτι, θεωρώ ότι όσοι πιστεύετε αυτό είστε χαζοί!». Αν πεις όμως «το σέβομαι αυτό που νιώθετε ή αυτό που πιστεύετε ή αυτό που ψηφίζετε, αλλά έχω κάποιες ενστάσεις», έτσι δεν τους προσβάλλεις. Ποτέ δεν έχω βάλει όρια!”

“Είμαι κατά της λογοκρισίας. Γιατί από ένα κακό έργο τέχνης δεν πέθανε κανείς. Από έναν κακό πολιτικό όμως, μια λάθος ερμηνευμένη θρησκεία, μια κακώς εφαρμοσμένη θεωρία, έχει καταστραφεί κόσμος. Δεν ξέρω κάποιον που τυφλώθηκε από έναν κακό πίνακα ζωγραφικής. Ούτε κάποιον που άκουσε ένα ακατανόητο ποιήμα και ξερίζωσε τα αυτιά του. Οπότε να έχουμε επίγνωση του τι λέμε. Ένα βιβλίο κακό είναι χαμένος χρόνος. Μια κακή εγχείρηση ανοικτής καρδιάς, είναι χαμένος άνθρωπος. Θέλει προσοχή!”


Και εκεί ήρθε να δέσει και το επόμενο ερώτημα. Γιώργο, πώς καταφέρνεις να προσεγγίζεις με χιούμορ ένα ‘ευαίσθητο’ από την ελληνική κοινωνία θέμα, όπως αυτό της γκέι κοινότητας με σεβασμό, βγάζοντας γέλιο χωρίς σεξισμό και καταφέρνοντας να προβληματίσεις; “H αφορμή γι’ αυτό το κομμάτι ήταν η δήλωση του Γιακουμάτου ότι «η ομοφυλοφιλία είναι κολλητική ασθένεια», που το εξωφρενικό είναι ότι το είπε και κάποιος που είναι και γιατρός. Και να προσθέσω κιόλας, ότι μου το ‘παν σε μια συνέντευξη στην τηλεόραση που το συζητάγαμε «μα ζήτησε συγγνώμη μετά…» Οκ, δεκτή. Απλά είναι απ’ τα πράγματα που αν χρειάζεται να ζητήσεις συγγνώμη μετά, μάλλον σε έχουμε ήδη χαρακτηρίσει.”

Το προσέγγισα απ’ την παράλογη πλευρά του. Γιατί είναι παράλογη μια τέτοια θεωρία χωρίς να μπεις σε επιστημονικές παραμέτρους και επισημαίνεις και το αστείο στην καθημερινότητά μας. Κι επειδή τυχαίνει να έχω και γιο και ζω αυτό το σκεπτικό «έκανες αγόρι, καλά κάτσε να μεγαλώσει και μετά μας λες αν είναι αγόρι» ή «αν γίνει γκέι ο γιος σου δεν θα σε πειράξει;». Η απάντησή μου είναι ότι δεν ξέρω αν θα με πειράξει. Αλλά ξέρω σίγουρα ότι θα με πειράξει αν γίνει στρέιτ και ομοφοβικός!” 

Και η κουβέντα μας έφτασε στο ‘ζόρικο’ κομμάτι των χέιτερς και για το αν έχει συχνά σχόλια, και φυσικά αν τον παίρνουν από κάτω ή αν απλά αδιαφορεί. “Οι χέιτερς μου ‘ναι παγερά αδιάφοροι. Θα σου πω την θεωρία μου, γιατί αυτό ακούγεται λιγάκι οπτιμιστικό έτσι όπως το λέω. Καταρχάς, εγώ στο YouTube τα ‘χω κλειστά όλα τα σχόλια, περισσότερο για να μην ασχολείται ούτε καν αυτός ο οποίος θα μπει να δει το βίντεο να χάσει το χρόνο του απαντώντας. Για μένα, δεν έχει καμιά διαφορά απ’ το να σε σταματήσει κάποιος στο δρόμο και να σου πει «να σου πω τη γνώμη μου; Μαλακία έκανες εκεί». Ε, θα πεις είναι τρελός και θα σηκωθείς να φύγεις.

Αλλά τι γίνεται; Εγώ έχω περάσει κάποιες ώρες για να φτιάξω κάτι και έχει ένα σκεπτικό. Για να το κατανοήσει κάποιος ο οποίος διαφωνεί ή δεν του αρέσει η δουλειά σου, πρέπει να του εξηγήσεις το σκεπτικό. Αν δεν του αρέσει ολοκληρωτικά δεν θα ξανάρθει να σε δει. Αν του αρέσει και έχει κάποια αντίρρηση μπορεί να σου δώσει άλλη μια ευκαιρία και να τον δικαιώσεις. Ή και όχι. Δεν είναι δική μου δουλειά να απαντάω σε σχόλια χέιτερς. Οι περισσότεροι κωμικοί είναι έτσι. Είναι όπως με την τηλεόραση. Αυτό που λέμε «είδα μια βλακεία στην τηλεόραση…». Και λες «γιατί δεν την κλείνατε;» Το ίδιο ισχύει και με το YouTube.

Εάν νιώθεις ότι μπορείς να το διορθώσεις, στείλε στον κωμικό ένα δοκιμιακού ύφους κείμενο ή επεδίωξε να του δείξεις εσύ πώς γίνεται. Φαντάζεσαι να πάω σε ένα γιατρό (θα ξαναπώ γιατρό) και να του πω δεν μου άρεσε η δουλειά σου; Ε, μόνο αν είναι πλαστικός! Δεν μπορώ να πω δεν μ’ άρεσε η δουλειά σου, γιατί δεν την ξέρω τη δουλειά σου. Ή τέλος πάντων μπορώ να έχω άποψη, αλλά στο διαταύτα δεν μπορώ να την κάνω. Μπορώ να την κρίνω, αλλά απορρίπτοντας ή αποδεχόμενος αυτόν τον άνθρωπο. Θέλω να πω ότι δεν έχει βοηθήσει κανένας θεατής κάποιον επαγγελματία γράφοντάς του από κάτω «να ψοφήσεις» ή «η δουλειά σου είναι για τον πούτσο».”

Φύγαμε τώρα απ’ τους χέιτερς και είπαμε να χαλαρώσουμε για λίγο. Ξέρεις τώρα, αυτές οι συζητήσεις μπορούν να κρατήσουν για ωωωρες, για μεεεεερες και πάει λέγοντας. Τώρα, κάτι που λίγοι ξέρουμε είναι ότι η φωνή του Γιώργου ήταν η φωνή απ’ το “Κάτι Ψήνεται”. Ιδιαίτερη εμπειρία, έτσι; “Έγραφα δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα. Είχα κείμενο από κειμενογράφους. 4 κειμενογράφοι πέρασαν απ’ αυτήν τη δουλειά. Βασίστηκε στο “Come Dine With Me” που και στην Αγγλία ένας κωμικός to έκανε, και ήθελαν κάτι διαφορετικό στην εκφώνηση. Δεν ήταν μια τυπική διαδικασία. Απλά επειδή ήταν 700 και βάλε επεισόδια, έβλεπα στο δρόμο κόσμο που από κάπου τον ήξερα, έσπαγα το κεφάλι μου μερόνυκτα και μετά έλεγα «α, ναι! τον είχα στο “Κάτι Ψήνεται”. Γιατί πέρναγες 5 επεισόδια με τον καθ’ έναν απ’ αυτούς. Ήξερα ότι ήταν οικεία φάτσα. Πχ την αδελφή μου δεν την βλέπω 5 φορές την βδομάδα.”

Οι καφέδες είχαν νερουλώσει (όπως θα ‘λεγε και ο Φίλιππος ο Πλιάτσικας), κι επειδή ο Γιώργος έπρεπε να κάνει ζέσταμα για το ευρωπαϊκό τουρ που ετοιμάζει του έθεσα το εξής τρίλημμα: Αν σου έλεγαν στο επερχόμενο ευρωπαϊκό τουρ σου να πάρεις OΠΩΣΔΗΠΟΤΕ μαζί σου έναν εκ των Άδωνι, Μπογδάνο, Αρναούτογλου. Ποιον θα διάλεγες να έρθει μαζί σου και γιατί; “Μου δίνεις τρεις επιλογές που ‘ναι και οι τρεις άνθρωποι που δεν σταματάνε να μιλάνε. Εγώ είμαι άνθρωπος που στο ταξίδι δεν μου παίρνεις κουβέντα. Δηλαδή αν ταξίδευα με την γκεστάπο θα μ’ είχαν σταματήσει, θα μ’ είχαν αφήσει, θα τους είχα εκνευρίσει. Αλλά αν έπρεπε οπωσδήποτε να πάρω μαζί μου κάποιον απ’ τους τρεις… ξέρω ‘γω τον Μπογδάνο που παίζει και κιθάρα. Έτσι κι αλλιώς εγώ θα καθόμουνα σ’ άλλη θέση και σ’ άλλη σειρά. Δεν γίνεται. Μια κιθάρα και δυο άτομα.”

*O Γιώργος Χατζηπαύλου θα γυρίσει όλη την Ευρώπη από 6-14 Οκτωβρίου, σ’ ένα δικό του Γιουροπίαν Τουρ. Τσέκαρε εδώ. 

*Eυχαριστούμε ιδιαίτερα το “9Βήτα Home Bar”, στο Χαλάνδρι, που μας παραχώρησε τον όμορφο χώρο του για τη συνέντευξη.