Όσο κι αν δυσκολευόμαστε να το συνειδητοποιήσουμε, ο Στάθης πλέον δεν βρίσκεται μαζί μας. Μας χαζεύει από ‘κει ψηλά και σε καμία των περιπτώσεων δεν θα ‘θελε να γράψουμε άλλον έναν ανιαρό επικήδειο για πάρτη του. Πιθανόν να μας ζητούσε να τον θυμηθούμε μέσα απ’ τις σκηνές του που μας γονάτισαν και απ’ τις ατάκες του που έμειναν ανεξίτηλες στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου.
Και αυτό θα κάνουμε σήμερα. Θα τον αποχαιρετήσουμε, νοσταλγώντας την αγαπημένη μας σκηνή του και ατάκα του. Και είναι μπόλικες, Στάθη…
Βασικά… καληνύχτα σας
Η Χρύσα Λύκου και το Ράκος… No14
Ο Στάθης Ψάλτης, είναι από τους ηθοποιούς που δεν μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ αν ήταν καλός ή κακός σε αυτό που έκανε. Υπήρχε σε βιντεοκασέτες στην αποθήκη του χωριού και κάθε μεσημέρι, τον χάζευα με τις ώρες. Μπόρεσε να μπει σε κάθε σπίτι και να μιλήσει όπως γούσταρε, σε μια εποχή που επανεξέταζε τις προσωπικές της ελευθερίες. Ήταν μια ιδιαίτερη κατηγορία, που υπηρέτησε με συνέπεια την εποχή της βιντεοκασέτας και του άκομψου χιούμορ, που όμως κάτι κατάφερε να πει, για τη σοβαροφάνεια και τον συντηρητισμό της τότε κοινωνίας. Επιλέγω και θυμάμαι, ακούγοντας τα παιδικά μου χάχανα, το: «Ράκος… Νο14: Και ο πρώτος μπουνάκιας». Αδύνατος σαν οδοντογλυφίδα, φτύνει μπουνιά, τρυπάει τοίχο, διαπερνά κάδρο, το φορά καπέλο στην γειτόνισσα. Είναι μια μπουλντόζα, που του τάζουν δάφνες πρωταθλητή και δεν θέλει να κάνει στιφάδο. Ήταν ο Στάθης Ψάλτης.
Ο Νίκος Μπόβολος και το Βασικά Καλησπέρα σας
“Εγώ δεν έβλεπα Ψάλτη γιατί εγώ είμαι κουλτουριάρης και αυτές οι ταινίες είναι μπας κλας για μένα” που λένε και οι κουλτουριαραίοι. Αλλά όχι. Έβλεπα Ψάλτη, μου άρεσε ο Ψάλτης και γελούσα πολύ. Αν έπρεπε να διαλέξω μια ταινία, μια σκηνή, έναν ρόλο, αυτός θα ήταν στο “Βασικά Καλησπέρα σας”. Τότε που ο Ψάλτης ήταν ο στρατηγός της καψούρας, ο σωστός ο καψούρης ο πασόκος που δεν λογάριαζε τίποτα μπροστά στον έρωτα. Ο πιο ρομαντικός τύπος της εποχής της βιντεοκασέτας που όπως κάθε ερωτευμένος ήταν τη μία μέρα στον Θεό και την άλλη στα τάρταρα. Ο Στάθης που ζούσε για την Κούλα, που ανέπνεε για εκείνη και έκανε τα πάντα για να την κατακτήσει. Δεν έχει σημασία αν είχε ταλέντο ο Ψάλτης. Σημασία έχει ότι είναι εκείνος που απενοχοποίησε τη λέξη “μαλάκας”, που την έβαλε σε κάθε σπίτι. Είναι ο λόγος που κάποιες κυριακές απόγευμα, περνούσαν πιο εύκολα από κάποιες άλλες.
Ο Νίκος Ράπτης και το Καμικάζι αγάπη μου
Κάτι οι περίεργες γκριμάτσες του, λίγο αυτή η ιδιαίτερη τσιρίδα που ‘βγαζε και σίγουρα οι ατελείωτες ατάκες που εξαπέλυε μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου μ’ έκαναν να συμπαθήσω τον Ψάλτη. Μπορεί να υπήρχε χάσμα γενεών μεταξύ μας, ωστόσο για έναν περίεργο λόγο το χιούμορ του άγγιζε εύκολα και τη γενιά μου. Ε, ναι, όπως άγγιζε του Τσάκωνα, του Βέγγου, του Κωνσταντάρα κι άλλων θρύλων του ελληνικού κινηματογράφου. Ναι, ο Ψάλτης ήταν θρύλος και όχι απλά άλλος ένας τυπικός πρωταγωνιστής καλτ ταινιών των 80s. Τον γούσταρα γιατί ήταν αθυρόστομος, ‘τσίχλας’, γυναικάς και ΠΑΝΤΑ μα ΠΑΝΤΑ χαμαιλέων στους ρόλους του. Τώρα, για να σου ΄μαι ειλικρινής δεν ήμουν τόσο φαν του -όσο στους προηγούμενους που προανέφερα- αλλά τον θαύμαζα απεριόριστα, αφού κάτα κάποιον τρόπο μεγάλωσα με τη φωνή του. Α, και το ‘Καμικάζι αγάπη μου’ μια φορά το χρόνο θα το δω! Αντίος Καμικάζι!
O Hλίας Γεροντόπουλος και το Καμικάζι αγάπη μου
Δεν χρειάζεται να είσαι κινηματογραφικός συντάκτης για να κάνεις μια βασική διαπίστωση πάνω στο ελληνικό σινεμά: απ’ το ’80 και μετά μας πήρε η κατηφόρα (την οποία τα τελευταία χρόνια προσπαθούμε να… ξανανέβουμε). Ο Ψάλτης ωστόσο (Θεός σχωρέσ’ τον!) ήταν λιγάκι δισυπόστατη κατάσταση. Καλός ηθοποιός (το επιβεβαιώνουν οι ελάχιστοι δραματικοί του ρόλοι αλλά και όσοι τον είδανε να παίζει θέατρο στα νιάτα του), στις πιο κακοδουλεμένες, ανούσιες ταινίες που μίλησαν ποτέ ελληνικά. Αντικειμενικά σαχλές, υποκειμενικά κρύες, δεν μ’ άρεσαν και δεν γελούσα μαζί τους. Αλλά. Επειδή παντού υπάρχει ένα αλλά, κι επειδή έρχομαι μπαρουτιασμένος μέχρι τα μπούνια από “σαφάρι” στην εφορία, όταν τα παιδιά μου είπανε: “5 προβοκάτορες – Στάθης Ψάλτης”, είπα αμέσως “Το ΄χω!”. ‘Καμικάζι, Αγάπη μου’ (συμπαθητική ανάμεσα στις άλλες) κι ο Στάθης χρησιμοποιεί την ελευθερία της μεγάλης οθόνης για να πει αυτό που όλοι ξέρουν και κανείς δεν παραδέχεται. Ότι απ’ τη στιγμή που θα περάσεις την είσοδο μιας δημόσιας υπηρεσίας, ο μόνος τρόπος για να βγεις χωρίς να χρειάζεσαι νευρολόγο είναι… αυτός! Να ‘ξερες ρε συ Ευστάθιε, πόσο γελάω κάθε φορά που βλέπω τη σκηνή. Όχι γιατί είναι τόσο αστεία, αλλά γιατί είναι τόσο αληθινή. Με τα χάλια μας γελάμε! Τι να γίνει…
