Παρέμβαση, εξέγερση, επιστολή, προκήρυξη, συλλαλητήριο. Πες το όπως θες τέλος πάντων. Το Scarface δεν ΓΙΝΕΤΑΙ να αποκτήσει άλλο ριμέικ, ακόμα κι αν τ’ ανακοίνωσε κι επίσημα η εταιρεία παραγωγής Universal! Και δεν ΓΙΝΕΤΑΙ, καθώς μόνο η σκατόφατσα του Πατσίνο μπορεί να ξεστομίσει τόσο άξεστα και ταυτόχρονα τόσο πολιτισμένα το “I’m a Cuba prisoner from Cuba. And I want my fuckin’ human rights, now!“. Και να το εννοεί. Σόρι που γίνομαι τόσο απόλυτος, αλλά εδώ μιλάμε για τον πιο αδίστακτο κακοποιό του ντουνιά, έτσι; Τον Τόνυ τον Μοντάνα. Τον πρόσφυγα απ’ την Κούβα που ο κόσμος του ανήκε.
Οκέι θα συμφωνήσω ότι ο Πατσίνο ήταν αρκετά υπερβολικός σε κάποιες σκηνές και οκέι θα συμφωνήσω και ότι οι υπόλοιποι τριγύρω του ήταν λίγο κομπάρσοι σε σχέση με τον πρωταγωνιστή. Ωστόσο, η ταινία είναι απ’ τα λίγα επιτυχημένα ριμέικ, αφού αν δεις το πρίκουέλ του 1932 θα καταλάβεις για τι εξέλιξή μιλάμε. Αν κι εδώ που τα λέμε είναι λίγο άτοπο να συγκρίνουμε δεκαετίες.
Τώρα όμως, γιατί πρέπει να γυριστεί ξανά μια ταινία που όλοι οι σινεφίλ -και μη- της έχουνε δώσει το ρισπέκτ και οι ατάκες της έχουν γίνει παγκόσμιο βάιραλ; “The eyes chico,they never lie.” και πάει λέγοντας…
Ε, ναι, όπως είναι ιεροσυλία ν’ ακουμπήσεις τον Νονό ή την θανατηφόρα τριάδα των Goodfellas, έτσι θεωρείται και ασέβεια να θες να γίνεις Τόνυ Μοντάνα στη θέση του Αλ Πατσίνο. Είναι δυνατόν; E, δεν είναι!
Ένα απ’ τα βασικά επιχειρήματα, εκτός της εξαιρετικής ερμηνείας Πατσίνο, είναι το δύσκολο κομμάτι του ν’ αποτυπώσεις επακριβώς την θαγκ Κούβα και το καλτ Μαϊάμι εκείνης της εποχής, 35 χρόνια μετά. Όσο κι αν η τεχνολογία είναι εξελιγμένη και όσο κι αν οι αδελφοί Κοέν (που ‘χουν αναλάβει την νέα επανεκτέλεση) έχουν αποδείξει ότι βρίσκονται στην ελίτ με τους καλύτερους σκηνοθέτες παγκοσμιώς.
Όσον αφορά την απόλυτη ερμηνεία Πατσίνο τι να πρωτοπούμε, εεε;;;
Θες να το πάρουμε απ’ τις αψυχολόγητες εκφράσεις του, όταν είδε τον Άνχελ να κόβεται κομματάκια με αλυσοπρίονο από Κολομβιανούς πρεζέμπορους;
Θες να το πάρουμε απ’ την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του, όταν την έλεγε στους μπάτσους και όταν την έπεφτε στην Ελβίρα, το γκομενάκι απ’ το Κεφαλάρι του αφεντικού που ‘χε σταμπάρει και τον σνόμπαρε;
Και θες να το πάρουμε απ’ την ξενερωμένη μούρη που ‘χε στο ξεκίνημά του στη μίζερη καντίνα και την ανασφάλεια που ‘βγαζαν τα μάτια του επειδή ένιωθε ότι θα τον φάνε, όταν ήρθε η απογείωσή του με την αυτοκρατορία ‘Μοntana’;
Ήταν σ’ όλα εξαιρετικά καλός, διάολε!
Γι’ αυτό και δεν θ’ αντέξω να δω κανέναν Diego Luna ή Tom Hardy ή δεν ξέρω ‘γω τι άλλο θα σκαρφιστούν τα αδέλφια Κοέν γι’ αυτήν θέση.
Μάλλον φταίει η καψούρα μου για τον Πατσίνο. Μάλλον φταίνε οι κάμποσες φορές που ‘χω δει την συγκεκριμένη ταινία και οι ακόμα περισσότερες φορές που ‘χω αφομιώσει την κάθε ατάκα ξεχωριστά. Δεν ξέρω, σίγουρα όμως τίποτα δεν θα ‘ναι το ίδιο.
Και τελικά για ποιο λόγο να κάνεις ριμέικ μιας ταινίας που είναι στ’ αλήθεια τόσο καλή; Τι να αλλάξεις και τι να διορθώσεις; Και πόσα ριμέικ τέτοιων επικών ταινιών άξιζαν στ’ αλήθεια τον κόπο;
Κλείνοντας, ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί η νέα ταινία ν’ αποδειχθεί όντως διαμαντάκι (Γεροντοπουλίζω όταν λέω την λέξη διαμαντάκι). Αλλά εδώ δεν πειράζουμε ιερά και όσια. Και το Scarface με τον Πατσίνο, ανήκει σ’ αυτά.
“I Don’t a give a fuck”.
