Είναι φάτσα που δεν γίνεται να μη γουστάρεις όποτε τη βλέπεις σε “προσεχώς”. Ο πιο στιλάτος τυπάρας του σινεμά στην εποχή μας. Όχι με το κλασάτο (τέλος πάντων…) στιλ του Κλούνεϊ, ούτε με το κουλ υφάκι του Μπραντ Πιτ, ούτε με τον ατακαδόρικο νευρωτισμό του Ντάουνι Τζούνιορ. Και φυσικά γράφω με κανένα απ’ όλα, γιατί τα ‘χει όλα μαζί! Aν μου ‘λεγες να διαλέξω έναν “απ’ αυτούς τους διάσημους” να πάμε για μπύρες, ο Γουίλιτας ο Σμιθ θα ήταν η πρώτη κλήση στο τηλέφωνο.
Ωστόσο υπήρξαν και φορές που ο τύπος δεν μπορούσε να επιζήσει μόνο με τον αέρα και το χαβαλέ του. Υπήρξαν ρόλοι που είχαν απαιτήσεις. Ρόλοι σαν το καινούριο Collateral Beauty που κοντοζυγώνει στις αίθουσες ή το Concussion που τον έφερε υποψήφιο στις Χρυσές Σφαίρες. Ένα αριστουργηματικό δράμα που μπορείς να παρακολουθήσεις αποκλειστικά στο Nova On Demand, όποτε σου κάνει κέφι.
To ερώτημα λοιπόν που γεννούν αυτές οι ταινίες είναι πρόδηλο: “Ωραίος τύπος, ναι, όμως είναι ο Γουίλ Σμιθ καλός ηθοποιός;”
Για να μην απαντήσω εύκολα κι απερίσκεπτα στο ερώτημα, ας κάνω κάτι άλλο. Ιδού οι έξι καλύτερες ερμηνείες του ανδρός. Δες, διάβασε και δώσε εσύ την απάντηση!
The Pursuit of Happyness
Η αλήθεια είναι πως ο μικρός Σμιθ με την αφάνα, κλέβει την παράσταση απ’ τον (κινηματογραφικό και πραγματικό) μπαμπά του. Ωστόσο είναι επίσης πολύ μεγάλη αλήθεια πως ο Γουίλι δίνει εδώ μια απ’ τις πιο ισορροπημένα συγκινητικές παραστάσεις του σύγχρονου σινεμά, σε μια ερμηνεία που το δίχως άλλο αποτελεί την καλύτερη στιγμή της καριέρας του. Οι δυο τους κυνηγούν την ευτυχία, χτίζοντας μια σχέση πατέρα – γιού αρκετά δυνατή ώστε να μείνει στην ιστορία της μεγάλης οθόνης. Μια αληθινή ιστορία που υπάκουε μεν στο American Dream συνεχίζει δε να εμπνέει, μέχρι σήμερα. Χάρη σε εκείνον και τον γιόκα του.
I am Legend
Σε μια ταινία με σεναριακή “ιδέα-ρα” αλλά διαχείριση άψε-σβήσε, ο Σμιθ δίνει ένα one man show απ’ αυτά που λίγοι ηθοποιοί έχουν ως τώρα δοκιμάσει και πετύχει. Με πιο απλά λόγια, είνα ο μόνος άνθρωπος που απέμεινε στη γη κι ο μόνος λόγος για να δεις την ταινία. Η προσπάθειά του -και μόνο- να κρατήσει το θεατή, σ’ ένα φιλμ στο οποίο κανείς άλλος δεν φαίνεται να προσπαθεί, είναι συγκλονιστική. Μπράβο Γουίλι!
Suicide Squad
Στο πολυαναμενόμενο φιλμ που θα ξεκινούσε την αντεπίθεση της DC, ο καπετάνιος Ντέιβιντ Άγερ τα έκανε θάλασσα, το πλοίο βούλιαξε κι ο μοναδικός που κολύμπησε ήταν ο Σμιθ. Ομοίως με το παραπάνω λοιπόν, ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ λόγος να δεις αυτό το κιτς ποδοβολητό είναι ο προσγειωμένος και στιβαρός Deadshot. Κρίμα για τη χαζοχαρούμενα σχιζοφρενική γοητεία της Μάρκγοτ Ρόμπι, αλλά σ’ ολόκληρο το εγχείρημα μόνο ένας είδε κινηματογράφο κι όχι λούνα-παρκ! Ποιος άλλος;
Μen In Black
To ξέρω, δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Όμως… είναι ΕΠΟΣ και εμείς εδώ ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ! Στο τέλος τέλος, όταν έχεις χτίσει με τα χέρια σου (και μοναδικό σου φιλαράκι τον Τόμι Λι Τζόουνς) το πιο γαμάτο δίδυμο της δεκαετίας του ’90, όταν “αναγκάζεις” τους απανταχού φανατικούς να γουστάρουν που ο ξανθούλης των κόμικ έγινε έγχρωμος, ε μάλλον αξίζεις τον κόπο ρε φίλε! Μπράβο σου!
Concussion
Συζητήθηκε έντονα η απουσία του Σμιθ απ’ τις οσκαρικές υποψηφιότητες, τη στιγμή που για τον Δόκτορα Ομάλου ήταν υποψήφιος στις Χρυσές Σφαίρες. Και δικαίως, αφού για ακόμη ένα φιλμ ο πάλαι ποτέ “μπελεροπρίγκιπας” ορθώνει ανάστημα και γεμίζει την οθόνη. Στιβαρός και πειστικός μπαίνει με άνεση στα παπούτσια ενός ρόλου απαιτήσεων, κι ενώ ο φόβος ήταν μη δείχνει λίγος, εκείνος αποδεικνύεται πολύς. Ένας ρόλος αποθέωση ταλέντου σε μια ταινία που είδαμε και θα ξανα-δούμε στη Nova αυτό τον μήνα πάντα με δυνατότητα Rec, Pause ‘n’ Play και φυσικά Rewind, για να μη χάσεις στιγμή.
Άλλες δυνατές ερμηνείες του τυπάρα: Μέρα Ανεξαρτησίας, I Robot, Απρόσκλητος Επισκέπτης
Ρόλοι με στιλάκι που τους είχε στο τσεπάκι: Wild Wild West, Hitch, Focus
Τα συμπεράσματα δικά σας:
