Το τριήμερο που μας πέρασε, υπέκυψα και πάλι στον εθισμό μου.
Νευρικό χτύπημα ποδιών, εξωφρενικές εκφράσεις προσώπου, ελεγχόμενα μπινελίκια -όταν παίζεις αντίπαλος με την κοπέλα σου δεν σε παίρνει να πεις για την μανούλα ή το σπιτάκι της-, σπασμωδικό ανακάτεμα τράπουλας, πανηγυρισμοί, και στο τέλος “έτσι τον πίνει σας γλεντάει ο Ράπτης στο Τίτσου“.
Ο ελεύθερος μου χρόνος με έριξε στους κινέζικους δράκους
Δεν θα ‘χουν περάσει πάνω από 3 χρόνια, από όταν κάθισα να μάθω τι είναι αυτό το ρημαδοπαίχνιδο με χαρτιά, που όλοι μου οι φίλοι έχουν κολλήσει με την πάρτη του. Και μιλάμε για έναν τύπο άσχετο που δεν ακουμπούσε ποτέ του χαρτιά, αν εξαιρέσεις δηλαδή λίγο πόκερ τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού και λίγο ξερή τις κρύες μέρες του χειμώνα.
Ωστόσο, πιο πολύ ήθελα να μάθω να χειρίζομαι την εν λόγω τράπουλα, επειδή είχα άπειρο χρόνο ξυσίματος και πίστεψέ με, οι ατελείωτες ώρες στην καφετέρια σαν θεατής ενός αγνώστου παιχνιδιού με μπόλικα φύλλα, δεν παλευόσαντο.
Και τότε εγένετο… Τίτσου!
Τις πρώτες μέρες που μάθαινα το παιχνίδι έβλεπα στον ύπνο μου να ξεμένω συνεχώς με σκυλιά (αν δεν έχεις ιδέα από το παιχνίδι, δες τις οδηγίες και νιώσε με) και πεταγόμουνα ιδρωμένος, αφού δεν έβγαινα με τίποτα. Επιπλέον, έκανα και το τραγικό λάθος να αγοράσω δική μου τράπουλα, οπότε καταλαβαίνεις, δεν ξαναήπια καφέ χωρίς την παρουσία αυτών των 56 αγαπημένων φύλλων.
Μιλάμε, ουσιαστικά, για μια παραλλαγή μπιρίμπας και πόκερ, με διαφορετικούς κανόνες και 4 επιπλέον φύλλα απ’ ότι έχει η κανονική. Παίζεται πάντα με δύο ομάδες, και στόχος είναι η κάθε ομάδα να μαζέψει 1000 πόντους.
Αλλά μεταξύ μας τώρα, όσο κι αν διαβάσεις τους κανόνες και τους μάθεις απ’ έξω, αν δεν λιώσεις τράπουλες δεν θα μάθεις ποτέ.
Φαντάσου δηλαδή, ότι στην Κίνα είχε αποσυρθεί για καιρό εξαιτίας μιας σειράς από περιστατικά εθισμού (πάλι καλά που δεν σπούδασα στο Πεκίνο).
Με την ανελέητη χρήση της, είχα φτάσει σε σημείο να ξέρω από το πίσω μέρος το τι φύλλο μου επιφύλασσε η φθαρμένη τράπουλά μου. Άσε δηλαδή, που πλέον διάλεγα συμπαίκτη και επικοινωνούσαμε με τα μάτια. Είχαμε δικούς μας κώδικες επικοινωνίας και κρύβαμε-ανταλλάσαμε φύλλα κάτω από τασάκια, κουκούλες, μποξεράκια και τραπέζια. Μην μιλήσω για το facebookικό dod.gr, εκεί όπου είχαμε συνέχεια ανοικτό το messenger, ώστε να αλητεύουμε ασύστολα. Αλλά αυτή η αίσθηση της νίκης, με οποιοδήποτε τρόπο, νόμιμο ή παράνομο, δεν περιγράφεται με λόγια.
Άλλη μια κακή συνήθεια, την οποία κληρονόμησα από τον φίλο και συμπαίκτη μου, Μπάμπη, ήταν στις ήττες να πετάω τράπουλες. Στις μούρες αντιπάλων, σε τραπεζάκια καφετέριας και όπου τέλος πάντων βρισκόμουν με σκατόφυλλο. Όμως, όπως κατάλαβα παιχνίδι με το παιχνίδι, δεν ήμουν ο μόνος που αντιδρούσε έτσι παράτολμα.
Αλλά από τη μέρα που έπιασα δουλειά, οι ευλογημένες μέρες του σχολείου και της σχολής εξατμίστηκαν. Και μαζί τους εξατμίστηκε και η παιχνιδάρα μου, αφού ο ελεύθερος χρόνος πλέον είναι περιορισμένος. Σιγά-σιγά η τράπουλα εμφανιζόταν μόνο στις καλοκαιρινές βεράντες ή στις χειμωνιάτικες μαζώξεις στο τζάκι. Ω, ναι, είχα κάψει και φύλλο καταλάθος σε μια αποτυχημένη απόπειρά μου να ρίξω με δύναμη την τράπουλα στο τραπεζάκι.
Μέχρι που ήρθε το πρόσφατο τριήμερο χαλάρωσης και στην καφετέρια ανάμεσα σε παιχνίδια όπως “ταμπού” και “μονόπολη”, αναγνώρισα ένα γνώριμο που το έλεγαν “τίτσου”. Τότε ήταν που επέστρεψαν δράκοι, σκυλιά, μαγιόνγκ, κέντες, μπόμπες και το 1000άρι στο μυαλό μου και υπέκυψα και πάλι στον πειρασμό να παίξω μερικές παρτίδες.
Χωρίς να το καταλάβω, έπιασα ξανά τράπουλα, είχα αρρωστημένο φύλλο (όχι όπως την περσινή χρονιά, που έτρεχα να μαζέψω τράπουλες από τα τζάκια) και τότε ήταν που φώναξα “ΤΙΤΣΟΥΥΥΥΥ“. Βγήκα πρώτος και ο αγαπημένος μου εθισμός επέστρεψε και πάλι στα χέρια μου.
Αν έχεις κι εσύ παρόμοιες εμπειρίες με το διαολοπαίχνιδο τις περιμένουμε στα σχόλια. 
Για την ιστορία: Δημιουργήθηκε το 1991 από τον Urs Hostettler και εκδίδεται από την γερμανική εταιρία Fata Morgana, ενώ στην Ελλάδα όπως λέει ο μύθος, πρωτοεμφανίστηκε το 2000 στα καταστήματα Playhouse.
Θα την βρεις εδώ.
