“Φίλος είναι κάποιος που σου δίνει πλήρη ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου“, είχε πει ο ποιητής Τζιμ Μόρισον, κάμποσα χρόνια προτού βγει στο γυαλί το “Είσαι το Ταίρι μου”. Το σήριαλ δηλαδή που μας έδειξε τι εστί πραγματική φιλία μέσω του Λάζαρου και του Μήτσου.
Τι κι αν δεν ακούσαμε ποτέ τη φωνή του Μήτσου, καθώς ήταν ερπετό; Τι κι αν με τον μόνο άνθρωπο που επικοινωνούσε ήταν ο Λάζαρος; Οι ίδιοι μπορούσαν και τα έβρισκαν, τσακωμοί δεν υπήρχαν και ο ένας συμπλήρωνε τα κενά του άλλου.
Αντιμετώπιζαν όλες τις δυσκολίες παρέα. Είχαν κοινό εχθρό την εργασία. Ήταν τεμπέληδες και επιπλέον κάθε φορά που ο Λάζαρος είχε προβλήματα στη ζωή του, ο Μήτσος ήταν στήριγμά του και με την ηρεμία του τον συμβούλευε.
Και αυτό είναι άλλη μια απόδειξη ότι δεν είναι απαραίτητο το στοιχείο του ακατάσχετου μπλα μπλα, ώστε να επιτευχθεί η αληθινή φιλία.
Άσε δηλαδή, που την εποχή εκείνη, το 2001, οι μικροί ταυτιστήκαμε με την ιδιόμορφη καθημερινότητά αυτών των δύο και προσπαθούσαμε να τους μιμηθούμε. Ακόμα κι αν δεν μας άφηνε η μάνα μας να έχουμε ιγκουάνα στο σπίτι.
Πήγαιναν μαζί εκδρομές, σούπερμάρκετ, για φαγητό, μέχρι και σε κουτούκια. Τον αντιμετώπιζε σαν να ήταν άνθρωπος και ο συγκάτοικός του Λάζαρου, ο Γρηγόρης, είχε αποδεχθεί το ιγκουάνα σαν να ήταν άνθρωπος. Και δεν ήταν ο μόνος…
Το δίδυμο αυτό, έμεινε στην ιστορία της ελληνικής tv για τις διαολεμένες ατάκες, για την ατελείωτη σαπίλα τεμπελιά, το απόλυτο χάος, καθώς και για την γαλήνια συνύπαρξη δύο ανθρώπων. Και δεν βάζω σε εισαγωγικά τη λέξη ανθρώπων, αφού ο Μήτσος πήγαινε μόνος του μέχρι και για κατούρημα.
Τέρμα πια η φλυαρία.
Τον αληθινό σου φίλο τον αποδέχεσαι ο,τι ελάττωμα κι αν έχει. Ακόμα κι αν αυτό είναι να τρώει μύγες και κουνούπια ή να μυρίζει τα σουτιέν της κοπέλας σου.
Υ.Γ: Σε ευχαριστούμε Άρη Σερβετάλη γι’ αυτόν τον χαρακτήρα που μας χάρισες και το ατελείωτο “σισισι” που μας δίδαξες…
