Μπινελίκια, φάπες, τάκλιν στην καρωτίδα Το σπόιλερ είναι ντροπή… αλλά είναι και αυτοταπείνωση. Κι ένας σποϊλεράς τι είναι; Ένας κακός άνθρωπος.
Αφού το ξεκαθαρίσαμε έτσι απλά, σαν τίμιοι 5 Προβοκάτορες είπαμε να τα βάλουμε κάτω και με πόνο καρδιάς να γράψουμε για τα χειροτερότερα σπόιλερ που έχουμε δεχθεί. Και πίστεψέ μας, κάθε ιστορία έχει και μπόλικο δάκρυ.
Τώρα, αν κι εσύ έχεις βιώσει σποϊλεριά, περιμένουμε να την μοιραστείς στα σχόλια. 
Φώτα; Ξεκινάμε….
Ο Κώστας Μανιάτης και το Game of Thrones
Με το που έσκασε στα πράματα το Game of Thrones, το σπόιλερ απέκτησε νέα σημασία. Πλέον σημαίνει «διαλυμένες φιλίες», «ζωές κατεστραμμένες» και «μετανιωμένοι δολοφόνοι να λένε μπροστά στο δικαστήριο ‘ήταν η κακιά στιγμή, κ. Πρόεδρε’». Όταν ένας πανύβλακας, ένα όρθιο ζώο, ένας ελεεινός, έγραψε κάπου στο ίντερνετ (ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΚΟΥΛΟΥΘΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΣΠΟΙΛΕΡ ΓΙΑ ΤΟ GAME OF THRONES) ότι ο Τζον Σνόου πεθαίνει, δυο σεζόν πριν ακόμα φτάσουμε στον προσωρινό ευτυχώς θάνατο του, δεν ξέρει πόσο κοντά έφτασε και στον δικό του θάνατο. Και ούτε θα μάθει ποτέ. Αυτός ο τύπος με ανάγκασε να πάρω τα βιβλία και να τα διαβάσω, μπας και γλιτώσω κανένα άλλο μελλοντικό σπόιλερ-μικρό θάνατο για την ψυχή μου. Κάποιοι άνθρωποι απλά δεν μπορούν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό, έτσι δεν είναι; Τουλάχιστον παρηγοριέμαι με το ότι στο “Goodfellas” θα πεθαίνανε πρώτοι.
Ο Νίκος Ράπτης και το 1984
Δυστυχώς, μέχρι σήμερα δεν την έχω πατήσει ποτέ με σειρά ή ταινία. Και λέω δυστυχώς, γιατί διάολε, μου ‘χουν κάνει ΣΠΟΙΛΕΡ σε ένα από τα καλυτερότερα βιβλία όλων των εποχών. Το 1984, του Τζωρτζ Όργουελ. Μεσημέρι καθημερινής. Πίνω καφεδάκι δίπλα στην ΑΣΟΕ, παρέα με μια φίλη από το χωριό. Ανυποψίαστος, που λες, πιάνω με πάθος, αληθινό πάθος λέμε, κουβεντούλα για το βιβλίο που έχω ξεκινήσει και για τις γαμηστερότερες 100 περίπου σελίδες που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής και για το πόσο προφητικό το βρίσκω και (ΑΚΟΥΛΟΥΘΕΙ ΣΠΟΙΛΕΡ ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΣΠΟΙΛΕΡ) για την επανάσταση που περίμενω πως και πως να γίνει σελίδα με τη σελίδα. Πετάγεται τότε η Ιωάννα και λέει: “Α, το ‘χα διαβάσει μικρή. Δεν είναι κρίμα που στο τέλος δεν γίνεται επανάσταση μωρέ και τους πιάνει ο Μεγάλος Αδελφός;“. Δεν το ξαναδιάβασα ποτέ. Βασικά προσπάθησα, αλλά δεν μου έβγαινε με τίποτα. Σήμερα, το χαζεύω στα βιβλιοπωλεία και λέω από μέσα μου “πάλι καλά που έκλεισε η καφετέρια στην ΑΣΟΕ, τουλάχιστον όταν θα περνάω από εκεί δεν θα θυμάμαι την σποϊλεριά που μου γάμησε τη ζωή“.
O Ηλίας Γεροντόπουλος και η 6η αίσθηση
Μεσημέρι Σαββάτου. Τρεις πίτσες γίγας βρίσκονται στο τραπεζάκι του σαλονιού σε κατάσταση νεκρικής πλαστικότητας. Τα κουτάκια της κόκα-κόλα οικοδομούν μια μικρή Βαβέλ. Και τρεις μαλάκες στον καναπέ βλέπουν τηλεόραση. Τι βλέπουν; Μεσημέρι Σαββάτου, ίσον οι χειρότερες δυο λέξεις στην ιστορία της κωμωδίας. Άνταμ Σάντλερ. Εν προκειμένω: «Κάθε φορά, πρώτη φορά». Σε μια γρήγορη περίληψη, η Λούσι έπαθε ένα ατύχημα τη μέρα των γενεθλίων της, και ξαναζεί ουσιαστικά την ίδια μέρα για όλη της τη ζωή. Λοιπόν, ένα απ’ τα πράγματα που κάνει σ’ εκείνη την κατ’ εξακολούθηση μέρα είναι να βλέπει την «6η Αίσθηση». Κι ο Σάντλερ, σαν καλός παπάρας που είναι, τη δείχνει σ’ ένα πλάνο να λέει: «Ωωω, ο γιατρός είναι φάντασμα! Δεν θα μου πήγαινε ποτέ το μυαλό σ’ αυτό!». Μαντέψτε; ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΔΕΙ ΤΗΝ 6η ΑΙΣΘΗΣΗ! Ασταδιάλα ηλίθιε! Έχασα μια από τις πιο γαμάτες ανατροπές του σινεμά, γιατί αφέθηκα να δω τη σαχλαμάρα! Το λες και Θεία δίκη…
Ο Νίκος Μπόβολος και το House MD
House MD. Όγδοη και τελευταία σεζόν. Τελευταίο επεισόδιο. Έχουν φύγει όλοι από το σπίτι, έχω συνδέσει TV και laptop και ετοιμάζομαι να δω συγκινημένος την τελευταία παράσταση του ντόκτορα. Βρίσκω υπότιτλους και πριν πατήσω το play, ανοίγω facebook. Πρώτη δημοσίευση, ένας τύπος που γράφει “κρίμα που…….. στο House“. Έκλαψα λίγο αλλά το είδα. Και μετά πήγα σπίτι του και τον βρήκα. Τώρα περπατάει σαν τον House. Άι στο διάολο σίχαμα.
Ο Πέτρος Ντόκος και το _________
Σπασμωδικός θεατής τηλεοπτικών σειρων ποτέ δεν έζησα με την αγωνία της σπόιλερ αποκάλυψης να ελοχεύει στο μυαλό και το τηλεκοντρόλ μου. Ρεαλιστής, με ψέγματα φαντασίας στο σουρεαλιστικό μου μυαλό, ακόμα και σήμερα εξακολουθώ να συγκεντρώνομαι στη λογική και όχι στο συναίσθημα, στο πραγματικό και όχι το φανταστικό. Όσο εσένα δεν σε ενδιαφέρει αυτό λοιπόν, άλλο τόσο δεν ενδιαφέρει εμένα η αποκάλυψη του τι θα συμβεί. Γουστάρω το ΠΩΣ θα συμβεί, ξεκάθαρα. Στήσου μπροστά μου βιτσιόζε σποϊλερά και σκόρπα τις ρίμες σου, δεν με αγγίζεις. Είναι η σκηνοθετική μαγία και το ξετύλιγμα της ιστορίας που ορίζει τη φάση μου. Είναι τα βιβλία που κάνουν τις αγαπημένες μου σειρές. Λευτεριά στα ανφόλο, πόλεμο στους εξυπνάκηδες, αυτά για ‘σας και όχι για μένα. Πις εντ Λαβ.
