Στις 14 Οκτωβρίου 1964 απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης στον Μartin Luther King. Σήμερα, 14 Οκτωβρίου 2016 στοιχηματίζω ότι μπορεί και να τους το επέστρεφε, μαζί με τα δαχτυλικά αποτυπώματα όσων χάθηκαν από τότε, σε μια κοινωνία που ψηφίζει δίκαιους νόμους, καταπατώντας τους.
Ο Luther King ήταν αληθινά σπουδαίος! Όχι μόνο για το γεγονός ότι σήκωσε το ανάστημα του απέναντι σε κάθε περιθωριοποίηση, αλλά και για τον τρόπο του το έκανε. Θαυμαστής του Gandhi, προσπαθήσει να αλλάξει τον κόσμο με ειρηνικό τρόπο και όχι με βία.
“Το σκοτάδι δεν μπορεί να διώξει το σκοτάδι. Μόνο το φως μπορεί να το κάνει αυτό. Το μίσος δεν μπορεί να διώξει το μίσος. Μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει αυτό”
Με ποιόν όμως, θα μοιραζόταν το Νόμπελ αν μπορούσε; Ποιοί θα ήταν εκείνοι οι άνθρωποι της ιστορίας που θα άξιζαν να το σηκώσουν ψηλά;
Rosa Parks η ράφτρα από την Αλαμπάμα
Σίγουρα με την Rosa Parks, τη μητέρα του σύγχρονου κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων. Ήταν Δεκέμβρης του 1955, όταν γυρνώντας με το λεωφορείο από τη δουλειά της συνελήφθη αρνούμενη να παραχωρήσει τη θέση της σε λευκό άντρα. Ακολούθησε μποϊκοτάζ αμέσως μετά την αποφυλάκιση της με επικεφαλή τον Luther King, που διήρκησε έναν χρόνο. Τότε, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ κήρυξε τον νόμο για τον φυλετικό διαχωρισμό, αντισυνταγματικό.
“Ο κόσμος λέει ότι δεν παραχώρησα τη θέση μου γιατί ήμουν κουρασμένη. Όχι, η μόνη κούραση που είχα, ήταν αυτή του να υποχωρώ“
Ήταν πραγματικά δύσκολο να κατανοήσει ο Luther King πώς γίνεται να υπάρχουν θέσεις για άσπρους και μαύρους. Ο ηγέτης αυτός, έχοντας πάντα στο μυαλό τους την πιο επείγουσα ερώτηση “τι κάνεις για τους άλλους”, κουβάλησε στις πλάτες του όλα τα στερεότυπα, με στόχο να καταρριφθούν, για την ύπαρξη ενός κόσμου μακριά από το ρατσισμό.
Ο Cecil Williams ήπιε το νερό των λευκών
Θα το μοιραζόταν σίγουρα και με τον Cecil Williams. Ο τύπος αυτός, σε ένδειξη θάρρους και αντίδρασης ΤΟΛΜΗΣΕ να πιει νερό από βρύση που προοριζόταν να ξεδιψούν μόνο λευκοί. Μοιάζει τρομερά δύσκολο να είσαι άνθρωπος μεταξύ ανθρώπων.
Νέος, μορφωμένος και έχοντας κερδίσει το σεβασμό ο Luther King, ισχυριζόταν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή πέρα από τη διαμαρτυρία. Πίστευε ότι ο άνθρωπος που δεν έχει βρει κάτι για το οποίο μπορεί να πεθάνει, δεν αξίζει να ζει και ότι πάντα είναι ο κατάλληλος χρόνος για να κάνεις κάτι σωστό.
Τον Αύγουστο του 1963, μπροστά σε πάνω από 250.000 λευκούς και μαύρους διαδηλωτές, ο μεγάλος ανθρωπιστής χάρισε τα πιο σπουδαία 17 λεπτά στην ανθρωπότητα. Μίλησε για το όνειρο του, ξέροντας ότι η φωνή του δεν του ανήκει πια. Ανήκει σε κάθε καταπιεσμένο του πλανήτη.
“Έχω ένα όνειρο, ότι τα τέσσερα μικρά παιδιά μου θα ζήσουν μια μέρα σ’ ένα έθνος όπου δεν θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματός τους, αλλά από το χαρακτήρα τους”
Τον Απρίλη του 1968, πέφτει νεκρός από σφαίρα στο κεφάλι ενός εντελώς ασήμαντου ανθρώπου, που μόνο αξίωμα του αποτέλεσε η αφαίρεση της ζωής ενός ειδώλου. Ήταν 39 χρονών και είχε κατάφερε να συσπειρώσει χωρίς όπλα και φανατισμό, ανθρώπους που δέχονταν καθημερινά το μίσος και την απόρριψη. Ανθρώπους με κοινωνικές χειροπέδες, που τοποθετούνταν πίσω από κουρτίνες μη και τους δουν οι λευκοί άγγελοι και τους κόψουν την όρεξη.
Tommie Smith, John Carlos, Peter Norman οι αθλητές της αξιοπρέπειας
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της ίδιας χρονιάς, το Νόμπελ θα μπορούσε να περάσει και από τα χέρια του Tommie Smith και John Carlos, να το φιλήσει ο Peter Norman. Οι πρώτοι μπαίνουν στο στάδιο με μαύρες κάλτσες χωρίς παπούτσια, δηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο τη φτώχεια της ρατσιστικής Αμερικής. Κέρδισαν τα τρία πρώτα μετάλλια, στην ουσία όμως κέρδισαν τη μάχη με την αξιοπρέπεια. Ο Αυστραλός Norman δεν διαχώρισε τη θέση του, στάθηκε περήφανα στο πλευρό τους. Φορώντας κονκάρδα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, έμεινε δίπλα στις υψωμένες γροθιές τους. Και οι τρείς υπέστησαν βαριές ποινές, κανείς τους όμως δεν μετάνιωσε. Ήξεραν ότι μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει αυτός ο σκατόκοσμος.
Για την ιστορία, εκαντοντάδες φοιτητές εκτελέστηκαν εν ψυχρώ δέκα μέρες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες για να διασφαλιστεί η ομαλότητα στο Μεξικό. Η “Σφαγή στο Τλατελόλκο” συγκαλύφθηκε! Ο Smith και ο Carlos σήκωσαν το φέρετρο του Norman, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά ότι επιμένουν στην αγάπη. Το μίσος είναι πολύ βαρύ φορτίο.
To κίνημα “Black Lives Matter” και η Ieshia Evans
Σήμερα, τα πράγματα είναι ακόμα ανησυχητικά. Πληθαίνουν τα κρούσματα αστυνομικής βίας στις ΗΠΑ, που φαίνεται ότι τα φαντάσματα του φασισμού δεν πέθαναν, απλά κρύφτηκαν. Αθώοι “πέφτουν” από σφαίρες αστυνομικών. Οι ακτιβιστές του κινήματος “Black Lives Matter” παίρνουν τη σκυτάλη και με ντουντούκες και πλακάτ, διεκδικώντας δυστυχώς τους ίδιους στόχους με εκείνους τη δεκαετία του ’60. Η Ieshia Evans, στάθηκε απέναντι από τους αστυνομικούς για το μέλλον του γιού της, για την ελευθερία των παιδιών του πλανήτη. Θα μπορούσε να κρατήσει το Νόμπελ, όπως και κάθε άλλος άνθρωπος που μάχεται και δεν θα τον μάθουμε ποτέ!
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι εμπνεύστηκαν και συνεχίζουν να εμπνέονται από τον Luther King. Τον ανθρωπιστή και ειρηνιστή που μετέτρεψε την αδικία σε δύναμη. Δεν επέτρεψε σε κανέναν να τον σύρει τόσο χαμηλά, κάνοντας τον να τον μισήσει. Αν με ρωτάτε, τα λόγια του θα έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία να γεμίσει ο κόσμος μας ελευθερία.
“Η γενιά μας, θα πρέπει να απολογηθεί όχι τόσο για τις σκληρές και άδικες πράξεις των κακών ανθρώπων, όσο για την απαράδεκτη σιωπή των καλών ανθρώπων”
