Κανένα νόημα νομίζω δεν έχει, να σας αραδιάσω τεράστιες παραγράφους για το έργο του Che Guevara. Ο τύπος από την Αργεντινή, που του άρεσε να τραβά φωτογραφίες και να διαβάζει Νερούδα και Αριστοτέλη, σπούδασε γιατρός και έγινε ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα του 20ου αιώνα. Το 1956 θα ξεκινήσει με άλλος 80 ανταρτοπόλεμο στην Κούβα, ενάντια στον δικτάτορα Fulgencio Batista και όλα τα άλλα είναι ιστορία..

Τον Che όμως οι επόμενες γενιές τον γνώρισαν σαν ένα κύμα μιας ποπ επαναστατικής μόδας! Έτσι, στριμώχνεται δίπλα σου στη στάση του λεωφορείου, μιλάει στο κινητό καθώς μπαίνεις στο τρένο, παρακολουθεί αμερικάνικη ταινία τρώγοντας ποπ κορν δίπλα σου στο cinema. Είναι στο γήπεδο και τον καλύπτει ένα κόκκινο, κίτρινο, πράσινο κασκόλ, είναι στο in club της Αθήνας πίνοντας χαλαρά το ποτάκι του!

Ο Che συχνάζει στο Μοναστηράκι. Κρέμεται σε μπλούζες, σημαίες, πετσέτες θαλάσσης! Για τους “ερωτευμένους” ο Che σε σεντόνι, μαξιλαροθήκη και εσώρουχο για νύχτες όλο “επανάσταση”. Είναι στη κούπα του καφέ κάποιου υπαλλήλου της τράπεζας, που βρίζει κρυφά το αφεντικό του και νιώθει ότι κάπως έτσι εναντιώνεται.

Καπηλεία μιας φιγούρας που γεμίζει τα κενά μιας γενιάς χωρίς ήρωες ή ήρωες που χάνονται στην εποχή τους, για να τους βρει η ιστορία; Ο τύπος με τον μπερέ και το πούρο, δεν έχει χάσει τη φόρμα του και την ευκαιρία να μας υπενθυμίζει ότι μετά από αυτόν το χάος. Στο πρόσωπο του καταφέραμε να προβάλουμε όλα τα απωθημένα μας, τις τύψεις και τις ενοχές μας καμουφλαρισμένες.

Γιατί δηλαδή πρέπει να φορέσεις μπλουζάκι με το πρόσωπο του και δεν μπορείς να διαδώσεις τις ιδέες σου; Γιατί πρέπει να τον ξεφτιλίσεις, σκουπίζοντας με τα μούτρα του το βρεγμένο κορμάκι σου στην πλαζ; Γιατί χάσαμε τόσο την μπάλα και ασελγούμε στην ιστορία;

Ο Che ήταν εκφραστής ιδεών που αντήχησαν σε όλο τον πλανήτη, όχι στάμπα σε πλαστική σημαία. Ήταν ένας ρεαλιστής που επιδίωκε το αδύνατο και απέδειξε ότι μπορεί κάποια στιγμή αυτό να γίνει πραγματικότητα. Ήταν μια επανάσταση που εσύ και εγώ δε γνωρίσαμε και τα λόγια του μας εξηγούν το γιατί:

“Οι πραγματικοί επαναστάτες δεν κυκλοφορούν με κουκούλες, για έναν επιπλέον λόγο: Γιατί τον καιρό της επανάστασης ο λαός θα πρέπει να αναγνωρίζει στα πρόσωπα των επαναστατών την πρωτοπορία του”.

Φταίει λοιπόν μήπως ότι η επανάσταση δεν έχει πρόσωπο; Φταίει ότι η οργή μας δεν κρύβει αγάπη;

“Διακινδυνεύοντας να φανώ γελοίος, επιτρέψτε μου να πω ότι ο αληθινός επαναστάτης οδηγείται από ένα μεγαλειώδες αίσθημα αγάπης. Είναι αδύνατον να σκεφτώ έναν γνήσιο επαναστάτη χωρίς αυτή την ιδιότητα”.

Ο Guevara πίστευε ότι ο καλύτερος τρόπος να αποδεικνύεις τα λόγια που λες, είναι να τα κάνεις πράξεις. Ακόμα όμως και αν δεν τα λες, πρέπει να βρεις τον τρόπο η σιωπή σου να μοιάζει με επιχείρημα.

Ο Che “έφυγε” ένα μεσημέρι του Οκτώβρη. Δέχτηκε τη σφαίρα ενός βολιβιανού στρατιώτη και ο θάνατος του σήμανε την έναρξη ενός κύκλου αθανασίας. Το νεκρό σώμα του ήταν ακόμη επικίνδυνο! Ακρωτηριάστηκε και τα μέλη του κορμιού του στάλθηκαν στο Μπουένος Άιρες για επιστημονική επιβεβαίωση της ταυτότητας του νεκρού.

Γελάει η ιστορία, με τους ανόητους που φιλοξενεί στους αιώνες των σπλάχνων της. Γελάει με τα ανθρωπάκια που πιστεύουν ότι οι ιδέες πεθαίνουν με μια σφαίρα και θάβονται μυστικά σε κάποιο χωράφι. Πολλά ειπώθηκαν και άλλα τόσα θα ειπωθούν με νόημα ή χωρίς, για αυτήν την μεγάλη προσωπικότητα. Ίσως τα μόνα που έχουν αξία να αναφέρουμε όμως είναι τα λόγια εκείνου. Λίγες γραμμές στην κόρη του πριν το τέλος, λίγες κουβέντες που αποδεικνύουν ότι οι ήρωες μπορεί και να μας μοιάζουν:

“Αγαπημένη μου Αλειδίτα, κοίταζα τις μικρές γαζέλες να τρέχουν στη σαβάνα και σε θυμήθηκα. Μονάχα εδώ υπάρχουν λιοντάρια, και στη χώρα μας οι γαζελίτσες θα μπορούν να τρέχουν χωρίς να τις κυνηγάει κανείς. Μην ξεχνάς να πηγαίνεις σχολείο και δώσε ένα φιλάκι στον καινούριο σου αδερφό εκ μέρους μου. Ένα φιλάκι από τον μπαμπά”.

Ο Che πέθανε και είναι καλά! Ας δημιουργήσουμε νέους ήρωες αν θέλουμε να τον τιμήσουμε, μιας και αξίζει να ζούμε για ένα όνειρο…