Όταν η γενική συνέλευση του ΟΗΕ αποφάσιζε το 1990 να καθιερώσει την 12η Αυγούστου ως την Παγκόσμια Ημέρα Νεολαίας, δε φανταζόταν πως σε αυτήν εδώ τη γωνιά του κόσμου, θα υπάρχει σε κάθε οικογένεια ένας θείος που θα συνδέσει την ύπαρξή του με τους νέους. Αυτός δεν έχει όνομα. Είναι ο θείος που πάντα κάθεται με την νεολαία.
Υπάρχει μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων που βρίσκει έδαφος στο πρόσωπο του «εγώ θα καθήσω με τη νεολαία» θείου. Τη νεολαία φυσικά δεν την ρώτησε ποτέ αν θέλει να ακούσει τις παπάτζες και τις φιλοσοφίες του.
Είναι ο ίδιος τύπος που όταν του τα πρήξει ο μικρός Γιωργάκης θα πει «Γιωργάκη, άντε να παίξεις με τ’ άλλα τα παιδάκια τώρα, για να μιλήσουν οι μεγάλοι». Λαμόγιο και οπορτουνιστής. Πότε έτσι, πότε αλλιώς. Πετάει το ένα κλισέ μετά το άλλο, δηλώνει αγνωστικιστής για να τα ‘χει καλά με όλους και ψήφιζε διαχρονικά ΠΑΣΟΚ με εξαίρεση το 1989 και το 2004. Είναι Ολυμπιακός στη μπάλα και Παναθηναϊκός στο μπάσκετ και φυσικά ένιωσε υπερήφανος όταν η Άννα Κορακάκη ανέβηκε στο 1ο σκαλί του βάθρου. Όταν βγει 8η βέβαια θα είναι ο πρώτος που θα την κράξει γιατί φυσικά μπορεί.
Ο θείος αυτός κάνει την εμφάνισή του κυρίως στα οικογενειακά τραπέζια…
Θα στα πρήξει να γυρίσεις τη σούβλα το Πάσχα και ας έχεις μοτεράκι «έτσι για το καλό» και σίγουρα θα ανοίξει το κεφάλι του δόλιου του ζώου να ρουφήξει τον εγκέφαλο λέγοντας «αυτό είναι το καλύτερο κομμάτι».
Ο θείος που κάθεται με τη νεολαία δεν είναι απλά ένας ακόμα θείος. Είναι κάτι πολύ παραπάνω. Αυτός ο άνθρωπος έχει μαζέψει τα πιο αντίθετα ερεθίσματα και τα έχει συνθέσει πάνω του με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Τρανό παράδειγμα το ελεεινό του ντύσιμο που σου βγάζει το μάτι κάθε φορά. Για κάποιο λόγο νιώθει κι εκείνος κομμάτι της νεολαίας και προσπαθεί να το δείξει και με τα ρούχα που φορά. Μόνο που δεν φορά τα ρούχα που γουστάρει η νεολαία, αλλά τα ρούχα που εκείνος θα ήθελε να φορά η νεολαία. Κάτι σαν τον Κωνσταντίνο Κατακουζηνό με μπλουζάκι Σάκη Ρουβά δηλαδή. Πολύ κακό.
Η φρασεολογία του είναι ένα ακόμα από τα στοιχεία που τον κάνουν εξαιρετικά αντιπαθή στα νεαρά μέλη κάθε οικογένειας. Γιατί όπως και με τα ρούχα, ο θείος που κάθεται με την νεολαία δε μπορεί να συμβαδίσει με την εποχή του οπότε επιχειρεί να έρθει κοντά σε αυτό που εκείνος φαντάζεται ως “εποχή του”. Έτσι ο θείος καταλήγει σαν ένα κράμα Στάθη Ψάλτη σε ταινία του 1980 και Στάθη Ψάλτη σήμερα.
Η αντιμετώπιση της νεολαίας προς το πρόσωπό του δείχνει το πόσο δύσκολα περνούν τα παιδιά σε κάθε οικογένεια στη χώρα μας. Γιατί πριν ακόμη πας στο οικογενειακό τραπέζι όπου ξέρεις ότι θα είναι και ο κλασικός θείος, η μάνα σου σε έχει προϊδεάσει για το τι θα περάσεις και σε έχει σχεδόν αναγκάσει να μην τολμήσεις να διαμαρτυρηθείς. Έτσι θα πρέπει να υπομείνεις όλες τις ιστορίες που έχει να σου πει, δηλαδή: πολυτεχνείο-στρατός-ΠΑΣΟΚ-κρίση (πάντα με αυτή τη σειρά) και μάλιστα να δείχνεις και ενδιαφέρον.
Ο θείος φυσικά και θα σε ρωτήσει πώς πηγαίνει η ζωή σου, αλλά δεν το κάνει με ειλικρίνεια, παρά μόνο για να σου ζαλίσει τον π τον έρωτα. Το κάνει για να σου πει ότι “ΣΙΓΑ ΜΩΡΕ ΠΟΥ ΕΧΕΤΕ ΕΣΕΙΣ ΣΧΟΛΕΙΟ/ΣΤΡΑΤΟ/ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΑ ΕΓΩ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΙ ΤΡΑΒΑΓΑΜΕ, ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΛΛΕΓΙΟ”. Και να συνεχίσει να λέει τις παπάτζες του για άλλες 6 ώρες.
Ίσως σε ένα ευνομούμενο κράτος, αυτοί οι άνθρωποι να έμπαιναν στη φυλακή. Σήμερα παγκόσμια ημέρα νεολαίας, ας ελπίσουμε ότι οι θείοι αυτοί θα αρχίσουν να λιγοστεύουν, μέχρι την τελική τους εξαφάνιση…
