Η ντόμπρα εξομολόγηση ενός Υψοφοβικού

ΔΕΝ το ξεπερνάω, ΔΕΝ θέλω, ΦΟΒΑΜΑΙ! Και γέλα όσο θες, Ρητινιώτη αλεξιπτωτιστή, που είχες τη τύχη να ανοίξουν όλα…

Ας συστηθούμε:

Dear Προβοκάτορ(ισσ)ες, είμαι ο Νίκος και ~~χέζομαι~~ τρέμω τα ύψη! Φαντάζομαι πως ήδη οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζετε ότι δεν υπάρχει συντάκτης Προβοκάτορας που να μην είναι ελαττωματικός. Άλλος φοράει κόκκινα καλτσάκια νομίζοντας ότι είναι γκρι, άλλος δεν τρώει φέτα ψητή (ούτε καν με κατσαρίδες σωτέ), άλλος φοράει μονο V μπλουζάκια για να μη βρίσκει η μύτη του στο βάλε-βγάλε, γενικά όλοι κάτι έχουν, εκτός απο τον Κώστα μας, το βραβευμένο το εννιάρι μας, που βγαίνει πρώτος σκόρερ κάθε χρόνο, την πανάκριβη μεταγραφή από την Ρεάλ Θήβας.

(Σημείωση Provo.Gang: “ΜΠΟΥΡΑ, ΓΕΛΑΣΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΤΣΙΜΕΝΤΑ ΜΕ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΝΙΑΤΗ”)

Ε! Για εμένα ο Άγιος Πέτρος ανοίγει την πόρτα του ασανσέρ στον 3ο. ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ πάνω απο 5 μέτρα ύψος είναι terra non grata. Άλλωστε, αν ο θεός ήθελε να μη φοβόμαστε τα ύψη δεν θα είχε εφεύρει τη βαρύτητα. Κανένα συρματόσχοινο δεν είναι αρκετά χοντρό. Τα ρετιρέ είναι του διαβόλου.

Και κάτι τέτοιοι τύποι σαν τον από κάτω πρέπει να γυρίσουν ΤΩΡΑ στο κελί τους.

Δεν θυμάμαι πότε ένιωσα για πρώτη φορά στο πετσί μου τον ανελέητο φόβο που προκαλεί το ύψος. Θυμάμαι όμως, πότε είδα πραγματικά το φως στην άκρη του τούνελ και τους προγόνους μου να με καλούν χαμογελαστοί. Και επειδή η ανωμαλία πάνω μου δεν έχει όρια, να σε πληροφορήσω σε αυτό το σημείο, ότι δεν φοβάμαι σε αεροπλάνο. Ζητάω και παράθυρο όποτε πετάω. Κατά πάσα πιθανότητα, λοιπόν, αυτό που έχω ονομάζεται ακροφοβία, αλλά μαντέψτε: ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΠΩΣ ΛΕΓΕΤΑΙ! Αρκεί που το νιώθω…

Πρώτη φορά υψοφοβικά

Η πρώτη φορά που με θυμάμαι να παγώνω ήταν στη γέφυρα στον Πηνειό, ημερήσια εκδρομή με το σχολείο. Ρόμπα… Δεν είναι ψηλή αλλά κουνιέται η ρημάδα και πού ήξερα εγώ αν δεν ήταν η ώρα να σπάσουν τα συρματόσχοινα που την κρατάνε; Οέο;

Τα ίδια τραβάω και τώρα στα της ενηλικίωσης με όλες οι γέφυρες στον Κηφισό. Κουνιούνται, λέει, για να μην πέσουνε. Και δεν μου λες, ρε αρχι@% μηχανικέ. Πριν πέσουνε δεν κουνιούνται; Πόθενες θα ξέρω εγώ αν πέφτει ή αν απλώς χορεύει;

Μνημεία δειλίας

Κάτι Πύργους του Άιφελ, κάτι Σαγκράδες Φαμίλιες και παρόμοια άρρωστα και χωρίς ουσία κατασκευάσματα, τα αντιμετωπίζω όπως ο vegan τα λουκάνικα.

Ωστόσο, μια φορά στη Βιέννη, ο κολλητός μου, ο κουμπάρος μου, το alter ego μου, μου έστησε χουνέρι απο τα λίγα: “Πάμε ρε μαλάκα στον ναό του Αγίου Στεφάνου να τραβήξω μερικές για το αρχείο”. Επαγγελματίας φωτογράφος γαρ. Φτάνουμε στην εκκλησία, κοιτάω πάνω, 136 μέτρα, ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ του λεω. “Έλα ρε, με το ασανσέρ θα πάμε κι αν δεν μπορείς γύρνα πίσω”. Φτάνει το ασανσέρ, μπαίνουμε μέσα και μετά από κανά τρίωρο ανάβασης, ανοίγει η πόρτα. Πάτωμα πουθενά… Ένα σχαρωτό μόνο, καρφωμένο με κάτι άθλια ούπατ στον τοίχο και… αυτό:

Τραγούδησα το “Απ’το αεροπλάνο” του Χατζή σε όλες τις γλώσσες του κόσμου…
[Tip για ταξιδιάρηδες ομοιοπαθείς: Κουνάει και ο θόλος στο Reichstag, παίδες. Πολύ!]

Δεν παίζουμε με αυτά…

Τρενάκια που πιάνουν 200 χλμ/ω και πλευρικές επιταχύνσεις 10 G. Σφεντόνες, bungee jumping, καταπέλτες, τραμπάλες και λοιπές τέτοιες κατασκευές βασανιστηρίων διασκέδασης θα πρέπει να απαγορευτούν με ένα άρθρο κι ένα νόμο. Μόνη χρήση, και αυτή κρυφά απο το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, για απόσπαση ομολογιών από κατασκόπους.

Τσέκαρε και θα καταλάβεις: