Η μοίρα μου έπαιξε άτιμο παιχνίδι. Εκεί που είχα το σπιτάκι μου, το παιδικό ντάντεμα (“21 χρονών βόδι έφτασες ρε μαλάκα, λίγη ντροπή”), το φαγάκι έτοιμο στο τραπέζι, τα ρουχαλάκια πλυμένα και σιδερωμένα στην πένα… ξαφνικά λόγω άσχημων συγκυριών (να μωρέ, πλημμύρισε το σπίτι μου και σώθηκαν μόνο κάποια ρούχα) έπρεπε δυστυχώς να το αποχωριστώ και να μείνω μόνος. Ολομόναχος. Εγώ. Ο ακατάλληλος. Που στα 19 έμαθα ότι τα μακαρόνια βράζουν με νερό (πίστευα ότι σκάνε σαν τα ποπ κορν, αλήθεια).

Καλή φάση να μένεις μόνος, δε λέω, αλλά…

Mε το ίδιο ποτήρι κοακόλα, με το ίδιο νερό, με το ίδιο τσίπουρο
Η φράση της κυρά Ρούλας ηχεί ακόμα στα αυτιά μου “Και τι ‘μαι εγώ; Δούλα να σου πλένω ό, τι λερώνεις; Να δω ποια θα σε αντέξει τέτοιος κοπρίτης που είσαι“. Τώρα αρχίζω να σε καταλαβαίνω μάνα. Αφενός, γιατί πάντα έπινα νερό από 10 διαφορετικά ποτήρια και λέρωνα πιάτα αβέρτα και αφετέρου γιατί ποτέ δεν χρειάστηκε να βάλω το χεράκι μου και να πιάσω βετέξ. Παρένθεση: πλέον έχω ελαττώσει το φαγητό που τρώω και το πόσιμο νερό που πίνω, καθώς βαριέμαι να πλένω κάθε λίγο και λιγάκι, αλλά τουλάχιστον έμαθα ότι το κίτρινο σφουγγαράκι στο νεροχύτη δεν βρίσκεται εκεί για φενγκ σούι. 

Ναι, έγινα ντελιβερικός
Μιλάμε, ουσιαστικά, για μία σχέση που κρατάει χρόνια. Ωστόσο τις τελευταίες εβδομάδες θυμίζει αρκετά σχέση παντρεμένου ζευγαριού. Με την ζήλεια μου, όταν αργεί να φέρει το φαγητό… την καψούρα μου, όταν τα φέρνει σε 5′ στην πόρτα… του αλληλοσεβασμού, όταν του δίνω tips και μου δίνει το φαγάκι μου ζεστό. Όμως τα σουτζουκάκια, την σπανακόπιτα, το παστίτσιο, και τ’ άλλα σπιτικά φαγητά δεν θα στα μαγειρέψει ποτέ κανένα φαστ φουντ, ακόμα και διαρκείας να έχεις στο μαγαζί.

Το καθημερινό Fight Club με όλο το σόι
Για να είμαι ρεαλιστής, γαμάει η μοναξιά (όπως είχε πει και ο Ρητινιώτης παλιότερα), αλλά κάποιες φορές βρε αδελφέ χρειάζεσαι και την μουρμούρα του δικού σου. Ξέρεις τώρα, μια φυτιλιά για να αρπαχθείτε, ώστε να γίνει τζερτζελές κι έπειτα ηρεμία και πάλι. Ε, αυτό όταν μένεις μόνος σου δεν παίζει σε καμία των περιπτώσεων. Το πολύ πολύ να αγριέψεις με κάνα γείτονα, επειδή [email protected] να μετακινήσει την κουζίνα στο υπνοδωμάτιο στις τρεις το πρωί με μουσική υπόκρουση Κώστα Σαφέτη.

Τα σεντόνια δεν αλλάζουν μόνα τους;
Την παροιμία “όπως έστρωσες θα κοιμηθείς” την γνωρίζεις; Αυτό δεν είναι παροιμία, αλλά φράση ζωής, πραγματικά. Τα σεντόνια δεν αλλάζουν ποτέ μόνα τους και φυσικά οι λεκέδες δεν φεύγουν με τηλεπάθεια. Μπέσα τώρα, δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το στρωμένο και χωρίς ψίχουλα κρεβάτι σου. Κάτι που δεν έχω εφαρμόσει ακόμα, καθώς για να αλλάξω σεντόνι χρειάζομαι ένα ολόκληρο απόγευμα. Και όλο ξεστρώνονται οι γωνίες, γαμώτ!

“Τι λεβέντης είσαι συ;” και “Πόσο ομόρφυνες;”
Κι όμως, μου φαινόταν παράλογο να μου λείπουν τα καθημερινά παινέματα από τους δικούς μου, ωστόσο με το μικρό πέρασμα του χρόνου συνειδητοποίησα ότι πραγματικά τα έχω ανάγκη. Έφευγα από το σπιτικό μου κι ένιωθα διασταύρωση Μπραντ Πιτ με Νίκο Κούρκουλο… Η σκληρή όμως πραγματικότητα τώρα μου λέει “Νικολάκη είσαι διασταύρωση Ζλάταν Ιμπραίμοβιτς με Σάκη Μπουλά. Τράβα στο Προβοκατέρ να γράψεις κάνα άρθρο.“

Kλείνοντας, το να μένεις μόνος πραγματικά αξίζει (μουσική στο τέρμα, γυροβολιές στο σαλόνι με το σώβρακο, σεκς χωρίς λειτουργία σίγασης), αλλά είναι και αυτές οι μικρές λεπτομέρειες της ζωής (sic) που τις έχεις ανάγκη.

Υ.Γ: Και επιπλέον έμαθα και ότι το σούπερμάρκετ δεν είναι μόνο για να αγοράζεις μπύρες και φουντούνια. Τσιρς.