Παλεύω πολύ καιρό τώρα να γράψω κάτι που να μοιάζει με αυτό που διαβάζεις. Όλο σκέφτομαι πώς να το πιάσω, πώς να το φέρω, πώς να το κάνω να φαίνεται ενδιαφέρον πώς θα γίνει να μην το διαβάσει η οικογένειά μου. Μαμά αν το διαβάσεις, δεν είμαι εγώ που το έγραψα και μοιάζει τόσο πολύ η ιστορία με εμένα και την αδελφή μου. Οι άλλοι την έγραψαν, όχι εγώ. 

Λοιπόν. Δεν είμαι πολύ καλά γιατί δυστυχώς έχω αδελφή και ακόμη πιο δυστυχώς δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε ούτε στο ελάχιστο. Καταλαβαίνω ότι κάθε οικογένεια είναι διαφορετική και μπορεί απλά να έτυχε, αλλά νομίζω έχει συμβεί σε πολλούς. Αυτό το κείμενο είναι κατά βάθος ένα πείραμα για να καταλάβω αν εγώ έχω το πρόβλημα ή αν όντως έχει συμβεί και σε άλλους.

Είναι δύσκολο να είσαι ο μεγάλος αδελφός. Για πολλούς λόγους που θα αναλύσουμε παρακάτω τονίζοντας ότι δεν έχουν καμία σχέση με τα βιώματα του γράφοντα και το οικογενειακό του περιβάλλον. Ακούς Μαμά ε;

1. Τα μικρότερα αδέλφια περνούν πολύ καλύτερα!

Αυτό συμβαίνει σε όλους και δεν χωράει καν συζήτηση. Όταν έχεις μικρότερα αδέλφια, ουσιαστικά είσαι ένα πειραματόζωο. Οι γονείς σου δοκίμασαν διάφορες τεχνικές χαλιναγώγησης του χαρακτήρα και της νεανικότητάς σου και πλέον ξέρουν ποια λειτουργεί και ποια όχι. Τα αδελφιά σου εννοείται πως βγαίνουν πολύ περισσότερο σε σχέση με τις δικές σου εξόδους στην ίδια ηλικία και σίγουρα είναι πιο ψαγμένα σε όλους τους τομείς συγκριτικά με εσένα. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το ύφος “εγω-ξέρω-καλύτερα” που πάντα διαθέτουν, μπορούν κάλλιστα να προκαλέσουν έγκλημα. Και στο λέω εγώ που ακόμη δεν έχω καταλάβει πώς κατάφερα μέχρι σήμερα να μην το διαπράξω. 

2. Όσο μεγαλώνουν καταλαβαίνεις ότι γερνάς

Θυμάσαι τα αδελφάκια σου με μπιμπερό, τα θυμάσαι να γκρινιάζουν όλη μέρα (ακόμα το κάνουν), τα θυμάσαι σε όλες τις φάσεις της παιδικής τους ηλικίας. Εσύ ήσουν απλά λίγο μεγαλύτερος. Τώρα που τα βλέπεις να σε περνούν στο ύψος, να παντρεύονται (λέμε τώρα) δεν εκνευρίζεσαι; Δεν νομίζει ότι ο χρόνος κύλησε πολύ επικίνδυνα; Πότε έφτασε 30 το σκατό; Ναι αλλά αν η μικρή έφτασε 30 εγώ… Ω ΘΕΕ ΜΟΥ ΓΕΡΝΑΩ ΠΟΤΕ ΠΕΡΑΣΑΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ; 

3. Όταν είναι φοιτητές θέλεις να τα σφάξεις

Συγγνώμη, ανθρώπινο δεν είναι; Έχεις πάρει το πτυχίο σου (λέμε τώρα), βρίσκεις δουλειά (ξαναλέμε τώρα) και είσαι σε ένα τρελό πήξιμο. Σκάει τηλέφωνο και είναι το αδελφάκι σου που κάνει τη θητεία του στη μπυροποσία σε μια φοιτητούπολη από αυτές που έχεις να δεις καμιά πενταετία περίπου. Με τα πολλά σου ζητάει να του στείλεις κάνα φράγκο για να πάει με το παρεάκι στη Βουδαπέστη που έχουν κλείσει τα αεροπορικά ένα βράδυ μεθυσμένοι. Κλείνεις το τηλέφωνο, βάζεις ένα ουίσκι, κουμπώνεις δύο χάπια, κλαις γοερά και μετά από δύο ώρες που έχεις ηρεμήσει παίρνεις πίσω για να ρωτήσεις τον αριθμό λογαριασμού. Θέλεις τόσο πολύ να το σκοτώσεις και να το κάνεις να φανεί σαν ατύχημα…

4. Έχουν πρόβλημα με τους φίλους σου

Αυτό που πρέπει να ξεκαθαρίζεις πάντα με τα μικρότερα αδέλφια σου, ανεξάρτητα με την ηλικία τους, είναι ότι οι φίλοι σου δεν είναι και δικοί τους φίλοι. Γιατί το αδελφάκι σου έχει την τάση να πιστεύει πως με όποιον αντάλλαξε λέξη με περισσότερες συλλαβές από το “καλησπέρα”, έγινε αμέσως κολλητάρι. Γι’ αυτό να έχεις τα μάτι σου ανοικτά. Έχει συμβεί και στις καλύτερες οικογένειες. Κυριολεκτικά.

5. Θα έχουν πάντα μεγαλύτερη προσοχή από εσένα

Είσαι ο μεγάλος αδελφός και χέρι χέρι με το μικρό αδερφάκι σου ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού που είναι ακριβώς απέναντι από τον καναπέ που κάθονται οι γονείς σου. Ανακοινώνεις ότι πήρες χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου, Νόμπελ λογοτεχνίας και ιατρικής, Grammy και στο δρόμο κέρασες και τη Σοφία Βεργκάρα που σε παρακαλάει εδώ και δύο μήνες. Ακούς ένα: “Μπράβο”. Το αδερφάκι σου ανακοινώνει ότι έπιασε έναν πίκατσου στην πίσω αυλή. Οι γονείς πετάγονται από τον καναπέ, κλαίνε, του δίνουν συγχαρητήρια, φωνάζουν όλη τη γειτονιά, κάνουν πάρτυ και σου τη λένε κιόλας που δεν συμμερίστηκες της χαρά τους. Λογικό.