Δεν είναι μόνο η ζέστη. Δεν είναι μόνο ο ιδρώτας. Δεν είναι μόνο η ψύξη. Δεν είναι μόνο το παγωμένο νερό (που χρειάζεται να πίνω κάθε 5 λεπτά). Δεν είναι μόνο οι μύγες, τα κουνούπια και οι ύαινες (που περνάνε καθημερινά από το σπιτικό μου). Είναι μόνο οι καλοκαιρινές αϋπνίες που με έχουν ταράξει και όπως είναι λογικό, οι συνολικές ώρες που κοιμάμαι τα βράδια δεν ξεπερνούν τα 10 λεπτά. Άντε το πολύ την μισή ώρα.
Ωστόσο δεν είμαι μόνος και αυτό με καθησυχάζει λίγο. Έχεις ακριβώς το ίδιο θέμα κι εσύ και το μόνο που θες είναι να ξαναρθεί ο χειμώνας, να χουχουλιάσεις σαν άνθρωπος στα παπλώματα και να ξεραθείς στην αγκαλιά του Μορφέα.
Όπως εγώ μοιράζομαι τα ζόρια μου μαζί σου λοιπόν, έτσι περιμένω κι εσύ να μοιραστείς τα δικά σου κάτω απ’ τα σχόλια.
(Κοιμάμαι λίγο πάνω στο pc και συνεχίζω…)
Πιάσιμο μέχρι και στις φτέρνες από το ερκοντίσιον
Απεγνωσμένος από την ζέστα (ναι ζέστα είναι το σωστό) και ανοιχτοχέρης όπως πάντα με τη ΔΕΗ (ειδικά όταν πρόκειται για την δροσούλα μου) ανοίγω αυτό το ρημάδι. Το βάζω στους 24 όμως “σκάω”. Το ρίχνω δυο βαθμούς παρακάτω. Το ίδιο πάλι. Λέω από μέσα μου “Ας το αφήσω λίγο στους 18 και το κλείνω μετά” και μάντεψε πότε με παίρνει ο ύπνος. Μην φανταστείς δηλαδή ύπνος, σε μία ώρα το πολύ έχω ξαναξυπνήσει με αυχενικό και ανοίγω δειλά τα παντζούρια…
Τα μπλα μπλα των περαστικών
Η φάση ανοίγω παντζούρια για να μπει καθαρός αέρας είναι μεγαλύτερη απάτη και από την μπλε γόμα που έσβηνε τα στυλό. Kαι ο λόγος δεν είναι άλλος, από τις άκυρες φωνές των περαστικών, των αυτοκινήτων και των σκυλιών. Κουβέντες τριγύρω, γκάζια -χωρίς λόγο-, δυνατή μουσική και ανελέητα γαβγίσμτα. Το κεφάλι βουίζει από τον πονοκέφαλο. Σε λίγες ώρες πρέπει να πάω και στη δουλειά, αλλά έχω χάσει τον ύπνο μου, οπότε ας βγω λίγο έξω στην βεράντα μέχρι να ξαναχασμουρηθώ.
Μύγες, κουνούπια, φίδια, καρχαρίες, καμήλες ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΜΕΝΕΤΕ
Πόσο φρίκη θέμου; Και δεν είναι μόνο τα κουνούπια και οι μύγες που αν μην τι άλλο έχουμε μοιραστεί και τόσες στιγμές. Στο μπαλκόνι αν είσαι λίγο τυχερός μπορείς να συναντήσεις ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ τα πάντα. Από μπασταρδεμένες μύγες που τις σκοτώνεις και ακόμα επιβιώνουν, κουνούπια που δεν τσιμπάνε απλά, αλλά είναι μεταμορφωμένα σε ζόμπι, και φίδια που απλά πετάχτηκαν μέχρι τη βεράντα για επίσκεψη. Εντάξει Batman, μην γκρινιάζεις που δεν σ’ έχω συναντήσει ακόμα…
Διψάω, διψάω, διψάω…
Καλοκαιράκι είναι, βράζει η κοινωνία, οπότε λογικό είναι να διψάω κι εγώ. Ωστόσο όπως έχω παρατηρήσει το βράδυ οι κάψες που με πιάνουν για το πολύτιμο ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΝΕΡΟ δεν έχουν τελειωμό. Σουλατσάρισμα συνέχεια μέχρι την κουζίνα και ο ύπνος μου είναι άγνωστη λέξη. Όπως αναφέρει και ο νόμος του παγωμένου νερού “9 στις 10 φορές είσαι αναγκασμένος να το μπερδέψεις με το τσίπουρο. Και να καείς.“
Καλοκαιρινή μελαγχολία, αυτή η ΜΑΣΤΙΓΑ
Λίγο το φεγγάρι, κάτι οι μουσικές-ρομαντικές συναυλίες που έχω πάει, δεν θέλουν και πολύ για να με ρίξουν στα πατώματα. Και δεν είναι αναγκαίο να υπάρχει γυναίκα στη μέση, αλλά αν με πιάσουν τα υπαρξιακά σου το καλοκαίρι τότε την γάμησα. Ποιος είμαι; Πού θα καταλήξω; Μετά από τον θάνατο υπάρχει θάνατος; Γιατί τραγουδάει τρίτη σερί μέρα ο Χαρούλης στο Θέατρο Πέτρας (σόρρυ Τζόνι);
Σχολίασε ελεύθερα και όχι ΥΠΕΥΘΥΝΑ! 
