Προκαταβολικά ένα τεράστιο ΣΥΓΓΝΩΜΗ για όσους έχουν άσχημο όνομα. Ξέρουν αυτοί. 

Στη σκιά ενός αλμυρικίου, σε μια όμορφη παραλία του Κορινθιακού, η κουβέντα ανάμεσα σε τρία ζευγάρια κυλούσε ομαλά. Μέχρι που κατευθύνεται αναπόφευκτα στο δίπτυχο που εκεί γύρω στα 30 ξεκινά να… γαργαλάει τα μυαλά της συγκεκριμένης ηλικιακής ομάδας: Γάμος και παιδί. Μοιραστήκαμε άγχη, σχέδια και προσδοκίες, μέχρι που για κάποιο λόγο ρώτησα την Πόπη πώς σκοπεύει να βγάλει το παιδί της αν βγει κορίτσι. 

Σιωπή. Αμηχανία. Κοιτάζει το αγόρι της. Περισσότερη αμηχανία. Μέχρι που μου ξεφουρνίζει:

“Βασικά δεν ξέρουμε ακόμα. Τη μάνα μου τη λένε… Φρειδερίκη, καταλαβαίνεις ότι δεν γίνεται να δώσουμε στο μωρό αυτό το όνομα.‘ 

“Το μωρό θα σου χρωστάει αιώνια ευγνωμοσύνη“, της λέω περιμένοντας να γελάσει. Δεν.

Συνεχίζω με σκυμμένο το κεφάλι να κάνω σχεδιάκια στην άμμο με ένα ξυλαράκι που κρατώ στο χέρι, μέχρι που πετάγεται η Λώρα για να σώσει την κατάσταση. “Ας της δώσετε το όνομα της μητέρας του Νίκου“.

“Καλλιθέα“, πετάγεται ο Νίκος. “Πού κολλάει η Καλλιθέα τώρα, ρε ψηλέ;“, του λέω εγώ. “Δεν κατάλαβες“, συνεχίζει κοιτάζοντάς με, με το ένα μάτι κλειστό, χωρίς να ξέρω αν είναι ο ήλιος ή η ντροπή που του σφαλίζει το μάτι. “Έτσι λένε τη μάνα μου. Καλλιθέα…“. 

Μη σου τύχει

Φρειδερίκη και Καλλιθέα, το λοιπόν… Από την μια, ίσως το πιο άσχημο όνομα που σκαρφίστηκε ποτέ ο θεσμός των γαλαζοαίματων της Γηραιάς Ηπείρου κι από την άλλη η πιο άγευστη αθηναϊκή συνοικία που το μόνο που τη σώζει είναι το Κέντρο Πολιτισμού – άντε και οι αναφορές του Δεληβοριά. Δύσκολα τα πράγματα… Λες και δεν τους φτάνει που ανήκουν στην πιο καταραμένη μεταπολεμική γενιά, έχουν να επωμιστούν και το βάρος της επιλογής ονόματος για το παιδί τους ανάμεσα σε δύο ονόματα που κανονικά θα έπρεπε να είχαν διαγραφεί από τον ΠΑ.ΣΥ.ΝΟ (Πανελλήνιος Σύλλογος Νονών) εδώ και δεκαετίες. 

Κι αν δεν υπάρχει τέτοιος σύλλογος, γρήγορα να τον φτιάξουμε! Δεν γίνεται να μοιράζονται δεξιά κι αριστερά ό,τι ονόματα του καπνίσουν του καθένα, είτε κληρονομικώ δικαίω, είτε επειδή ο νονός θέλει να ικανοποιήσει τα προσωπικά του γούστα (από τα έθιμα που τείνουν να εξαφανιστούν και πολύ χαιρόμαστε γι’ αυτό). Κρίμα δεν είναι να γεμίζει ο κόσμος με Γεράσιμους, Νεόφυτους, Παρθένες κι Αρχοντούλες; Και σας τα λέει αυτά ένας τύπος που παρά το γεγονός ότι έχει κληρονομήσει ένα σχετικά ωραίο όνομα, του φόρτωσαν για διάφορους λόγους ένα χαϊδευτικό που δε βλέπεται και προφανώς δεν ακούγεται (για το επώνυμο τα ξέρεις ήδη…). Ένας τύπος που αγάπησε μια ψυχή που τηνελένε… Φλώρα. Καμένος στο χυλό είμαι κι εγώ, μη νομίζετε.

Κι εντάξει να είναι οι γονείς συνειδητοποιημένοι όπως η Πόπη και ο Νικόλας, που το παίρνουν πάνω τους και δεν ακολουθούν την πεπατημένη. Με εκείνους που σώνει και καλά θέλουν να δώσουν το όνομά των γονιών τους κι ας κουβαλούν μετά για μια ζωή ψυχολογικά προβλήματα τα πιτσιρίκια τους, τι γίνεται; 

Θα σας πω εγώ τι γίνεται. Bullying στο σχολείο γίνεται. Κι όταν μεγαλώσουν, τρέχουν να το καμουφλάρουν με κάποιο χαϊδευτικό που συνήθως καμία σχέση δεν έχει με το ορίτζιναλ όνομα. Τι νομίζετε; Ότι είναι όλοι μάγκες σαν τη θεία μου την Ελένη, η οποία κυκλοφορεί έξι δεκαετίες στην πιάτσα με αυτό το όνομα, ενώ είναι βαπτισμένη Ευγνωσία (αν έχεις το Θεό σου);

Το κεφάλαιο που ακούει στο όνομα “διπλή ονοματοδοσία“, ένα ξεκάθαρο σχέδιο των σκοτεινών δυνάμεων για αργεντινοποίηση της χώρας, ας μην το πιάσω καλύτερα. Aς γίνει αυτό που μου είπε ο Ράπτης χθες που συζητούσαμε το θέμα: “Στην τελική ας κάνουν κι άλλο παιδί, ρε αεφέ. Γιατί να φορτώσουν το μισό εορτολόγιο σε μία και μόνο ψυχούλα;”

Το νου σας λοιπόν, τώρα που έχει ανοίξει για τα καλά η σεζόν “Γαμοβαφτίσεις 2016-2017“. Σώστε ό,τι μπορεί να σωθεί και δώστε ένα όνομα εύηχο και της προκοπής στον αλητάκο ή στην πριγκίπισσά σας. Εννοείται πως δεν περιμένετε την έγκριση μου για ένα θέμα καθαρά υποκειμενικό.

Την άποψή μου απλώς καταθέτω.

Για ορισμένα ξεκάθαρα άσχημα ονόματα. 

ΥΓ: Πέρα από το μπινελίκωμα που θα μου ρίξετε, μη ξεχάσετε να καταθέσετε στα σχόλια και τις δικές σας μπλακ λιστς (ανδρική και γυναικεία)

ΥΓ: Ρίξτε και μια ματιά στην ίσως πληρέστερη κι ευρύτερη έρευνα που έγινε ποτέ γύρω από την κατάσταση των ελληνικών ονομάτων. Την τόλμησε μια τυπάρα πριν από μερικά χρόνια, τίγκα στην εργαλειακή πρωτοτυπία. Το αξίζει.