Είμαι ο Νίκος και είμαι καλά. Εσύ που διαβάζεις αυτές εδώ τις γραμμές, πιθανόν να είδες αυτόν τον τίτλο και να είπες “τι μας νοιάζει αν ένας μαλάκας δεν γουστάρει τη θάλασσα;”. Το γεγονός όμως ότι μήκες στη διαδικασία να διαβάσεις όλα όσα έχω να σου εξομολογηθώ, μάλλον δείχνουν ότι κάτι σε ενδιαφέρει. Έτσι παίζουν δύο σενάρια. Το πρώτο λέει ότι είσαι ένας από εμάς, που βιώνουμε το καλοκαιρινό μας μπούλινγκ και ήρθες να πάρεις λίγη δύναμη από τα λόγια κάποιου που έχει ένα σχετικό βήμα για να εκφράζεται δημόσια. Αν ανήκεις σε αυτή την κατηγορία, να σε πληροφορήσω ότι ξέρω τι περνάς και είμαι εδώ για να βοηθήσω. Το δεύτερο σενάριο λέει πως είσαι ένας από αυτούς που μας κάνουν μπούλινγκ. Αλλά ακόμη κι αν είσαι τέτοιος, ξέρω ότι υπάρχει λίγη καρδιά μέσα σου και θα καταλάβεις ρε διάολε.
Έχω τόσα πολλά επιχειρήματα που νιώθω ότι δεν πρέπει καν να μπω στη διαδικασία να σου αναλύσω όλα αυτά που σίγουρα έχεις ξανακούσει για το πήγαινε – έλα στην παραλία και τις ώρες που θα περάσεις στο αυτοκίνητο. Δεν θα μιλήσω καν για τις φορές που σου πιάνουν τον κώλο για μια ξαπλώστρα ή για 2 καφέδες. Αυτά τα έχεις συνειδητοποιήσει και τα έχεις ξεπεράσει και μπράβο σου, εμένα δε με αφορούν.
Αυτο που πραγματικά με αφορά είναι το πόσο πολύ δεν σέβεσαι τη διαφορετικότητα. Δεν σέβεσαι το γεγονός πως η καρδιά μου σφίγγεται κάθε φορά που κανονίζεις να πάμε όλοι μαζί για μπάνιο και με θεωρείς δεδομένο. Νομίζεις ότι θα είμαι εκεί σαν να μη συμβαίνει τίποτα, ενώ ξέρεις ότι μέσα μου θα πεθαίνω λίγο λίγο προσπαθώντας να επιβιώσω στον οχετό που εσύ αποκαλείς “όαση δροσιάς”. Αλλά δε σε νοιάζει.
Εγώ όμως πονάω. Και δεν περνάω καλά.
Δεν περνάω καλά γιατί έχω πολλές τρίχες και αν έχεις κι εσύ μπορείς να με καταλάβεις. Κάθε φορά που βγαίνω από τη θάλασσα, γεμίζει με αλάτι κάθε χιλιοστό του σώματός μου. Αυτό σημαίνει φαγούρα. Αρκετή φαγούρα για να ξύνω μέχρι τα νύχια μου να ακουμπήσουν στα κόκκαλά μου. Και δεν είναι μόνο αυτό. Συνήθως μετά τη θάλασσα θα θέλεις και φαγητό σε ταβέρνα. Και η ταβέρνα θα έχει αυτές τις απαίσιες καρέκλες με το άχυρο που κάνουν τη φαγούρα ακόμα χειρότερη και με αναγκάζουν να μην μπορώ να μείνω ακίνητος ούτε για 0,2 δευτερόλεπτα αλλά να πετάγομαι συνέχεια σαν να χορεύω ποντιακά.
Δεν περνάω καλά γιατί μετά από κάθε επίσκεψή μου στην παραλία ξεφλουδίζω. Και όταν λέω “ξεφλουδίζω” εννοώ ότι φεύγει από πάνω μου μια επιφάνεια δέρματος ίση με την Ελλάδα χωρίς τα νησιά.
Δεν περνάω καλά γιατί σχεδόν δεν ξέρω να κολυμπάω. Δηλαδή ξέρω, αλλά δεν ξέρω. Όχι δεν είμαι ο Παΐσιος, απλά προσπαθώ να σου εξηγήσω ότι μπορώ να επιπλέω στο νερό μόνο μέχρι εκεί που ξέρω ότι πατάω. Αν νιώσω ότι δεν πατάω, τότε μετράς τα δευτερόλεπτα για δεις τις μπουρμπουλήθρες της τελευταίας μου αναπνοής να βγαίνουν μέσα από το νερό. Γενικά κάνω σαν τη θεια στα ρηχά…
Δεν περνάω καλά γιατί αν και οι φιλοί μου με πήραν με το ζόρι στην παραλία, έχουν την απαίτηση να παίζω και τον χαρούμενο. Δηλαδή ρε φίλε αν αυτό δεν είναι βασανιστήριο, τότε τι είναι; Και καλά, άντε να έχω αράξει σε καμιά ξαπλώστρα και να διαβάζω Σαραμάγκου, πάει στο διάολο. Το να με έχεις χώσει σε μια πετσέτα με την άμμο να εισβάλλει στο είναι μου, και να μου έχουν χρεώσει και τον φρέντο 16€, είναι μαλακία ρε δικέ μου.
Και στην τελική να σου πω και κάτι; Δεν περνάμε καλά γιατί δεν έχουν όλοι το θάρρος που βρήκα εγώ για να μιλήσουν ανοιχτά. Κάποιοι από εμάς κρύβονται, κάποιοι περνούν μια ολόκληρη ζωή υποκρινόμενοι ότι τους αρέσει η θάλασσα γιατί φοβούνται τι θα πει ο κόσμος. Κάποιοι από αυτούς μπορεί να είναι φίλοι σου ή συγγενείς σου. Μη συμπεριφέρεσαι σαν να είναι όλοι ίδιοι με σένα. Δεν είναι και δεν επέλεξαν να είναι διαφορετικοί, η φύση ευθύνεται γι’ αυτό. Ή ο θεός. Ή ο ήλιος.
Μίλα, μπορεί να είμαστε διαφορετικοί, αλλά είμαστε όλοι ίσοι. Κι αν δεν μπορούν να το καταλάβουν, θα τους το βάλουμε στο μυαλό με το ζόρι.
