Ποια είναι η χειρότερή σου εμπειρία στην παραλία;

To πρώτο Σουκού του καλοκαιριού είναι ΓΕΓΟΝΟΣ! Είναι ΑΛΗΘΙΝΟ! Είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ! Μπορούμε να το ΑΓΓΙΞΟΥΜΕ! Μπορούμε να το ΝΙΩΣΟΥΜΕ!

Το αγαπάμε το καλοκαιράκι και ήδη τσεκάρουμε τις άδειές μας, ώστε να την πουλέψουμε για κάποια παραλία και κάποιο νησάκι.

Ωστόσο, επειδή ως Προβοκάτορες σου έχουμε αποδείξει πόσο ανωμαλία κουβαλάμε μέσα στο κεφάλι μας, αποφασίσαμε να το γιορτάσουμε με τον πιο σάπιο τρόπο. Δηλαδή, να σου διηγηθούμε την χειρότερή μας εμπειρία στην παραλία.

Φόρεσε αντηλιακό, γυαλιά ηλιού κι ετοιμάσου να καείς απ’ τις τραγικές ιστορίες μας…

Nτίνος Ρητινιώτης, ο Πνιγμένος
Είχα την τύχη να ξοδέψω τα 4 φοιτητικά μου χρόνια στο Ρεθυμνάκι, το οποίο φημίζεται για μια σειρά από πράγματα. Ένα από αυτά και η αχανής παραλία της πόλης με τη χρυσαφένια αμμουδιά της, με τα μπιτσόμπαρά της, με τις ωραίες παρουσίες της, με τους πνιγμούς της… Μάιος μήνας του 1ου έτους κι εμείς διαβάζαμε για την εξεταστική πάνω στις ξαπλώστρες (αλήθεια). Σε κάποια φάση, είπα κι εγώ να μπω να βρέξω το κορμάκι μου (61 κιλά ανθρωπάκι γαρ). Βουτάω το λοιπόν εκεί στα ρηχά, 4-5 μέτρα από την ακτή, κύμα πολύ με καλύπτει, με στέλνει κάτω από την επιφάνεια. “ΟΚ, ωραία ήταν, δροσίστηκα“, σκέφτηκα, “ας ξαναβγώ τώρα στην επιφάνεια“. Κάπου εκεί ακούω το κύμα να μου λέει: “Όοοχι πουτανάκι, δεν έχεις να πας πουθενά, εδώ θα μείνεις, ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ! ΧΟΧΟΧΟ!” Τα 5 αυτά δευτερόλεπτα που προσπαθούσα να βγω στην επιφάνεια και το ρεύμα με τράβαγε πίσω και κάτω, ήταν τα πιο κλασμεντέν της ζωής μου. Τα πιο γελοία, ήταν εκείνα που βγαίνοντας από τη θάλασσα παρίστανα τον κονιόρδο σα να μην τρέχει τίποτα, ενώ ένιωθα παραλίγο νεκρούλης.

Κώστας Μανιάτης, ο Ευαίσθητος Ψαράς
Συγγνώμη εκ των προτέρων για τις ελάχιστες πληροφορίες που μπορώ να παραθέσω χωροχρονικά, άλλα τόσα μπορώ να θυμηθώ, τόσα θα πω. Ήμουν κάπου στο δημοτικό και ήμουν με τους γονείς διακοπές σε κάποιο νησί («σαφέστατος», αλλά ξηγήθηκα προκαταβολικά). Είχα πάρει μια απόχη που λέτε, απ’ αυτές που ποτέ δεν πιάνεις τίποτα, αλλά στις αγοράζουν οι δικοί σου για να τους αφήνεις ήσυχους στην παραλία. Η κακή τύχη λοιπόν, το ’φερε κάποια στιγμή να πιάσω ένα ψαράκι, αλλά πριν αρχίσω να ζητωκραυγάζω «Κανένας γέρος, καμία θάλασσα, up your ass Hemingway, τι να μας πεις εσύ και οι μπακαλιάροι σου», το είδα να σπαρταράει και βάζοντας τα κλάματα, το ξαναπέταξα στη θάλασσα. ΤΟ ΛΥΠΗΘΗΚΑ ΕΤΣΙ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ, ΤΟΥ ΧΑΡΙΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΤΗΚΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Από τότε λυπάμαι τα ψαράκια και δεν μπορώ να τα φάω μέχρι και σήμερα και γι’ αυτό τρώω μόνο γουρουνάκια, αρνάκια ή μοσχαράκια ή άψυχα όντα όπως είναι οι πατάτες οι τηγανιτές και οι πάστες. Συγγνώμη ψαάκι, ελπίζω να είσαι καλά όπου κι αν βρίσκεσαι και ας ξέχασες τον μικρό Κωστάκη και τη γενναιοδωρία του.

Nίκος Ράπτης, ο Μάικλ ο Φελπς
Γεννημένος και μεγαλωμένος σε νησί (ναι ρε νιαμού, η Εύβοια νησί είναι κι ας συνδέεται με γέφυρα) λογικό είναι να κολυμπάω σαν χέλι. Σαν δελφίνι. Σαν τον Μάικλ Φελπς της Στερεάς Ελλάδας. Ωστόσο, μία και μόνο φορά στο δημοτικό, ένιωσα το χελίσιο σώμα μου να με εγκαταλείπει, όταν πήγα να δαμάσω κάτι κύματα. Με τραβάει η θάλασσα, λοιπόν, προς τα μέσα και χωρίς να προλάβω να αντιδράσω με πετάει με δύναμη έξω. Το στήθος μου αρχίζει και πονάει υπερβολικά. Φτύνω μπόλικο θαλασσινό νερό. Επειδή όμως, το τρίπτυχο “κάκκαλα-μαγκιά-βαρβατίλα¨ήτανα από τότε βαθιά χαραγμένο στα σωθικά μου, σηκώνομαι και φωνάζω: “Μαμάααααααα“. Η μαμά έρχεται, με βάζει στο αμάξι και καρφί για το κέντρο Υγείας. Στο δρόμο τρακάραμε. Ένας παππούς από το χωριό, ο οποίος ήταν σταματημένος στη μέση του δρόμου με το αυτοκίνητό του (για να τα πει με την μανάβισσα), κάνει όπισθεν (για να τα πει καλύτερα με την μανάβισσα) και μας καρφώνει με την κοτσαδούρα (τώρα τα είπε με την μανάβισσα). Τότε λοιπόν κατάλαβα κι εγώ, ότι ήμουν γεννημένος loser…

Nίκος Μπόβολος, ο Βουνίσιος
Για να τελειώνει αυτό το αστειάκι με τις παραλίες… Η χειρότερη μου στιγμή στην παραλία είναι η ίδια η παραλία. Δεν θέλω να πηγαίνω στην παραλία, δεν νιώθω καμία ανάγκη να πηγαίνω στην παραλία και προτιμώ να κάθομαι στον καναπέ μου και το κλιματιστικό μου και να βλέπω ταινίες από το να κάθομαι στην ξαπλώστρα και να βλέπω κώλους. Δεν μου αρέσει και δεν με ενδιαφέρει και ό,τι κι αν μου πεις αυτό δεν θα αλλάξει. Αυτό φυσικά δεν αποτρέπει τις επιθέσεις των θαλασσοτραμπούκων που βρίσκουν λογικό να μου αρέσει να ψήνομαι, να κρατσανίζω από την άμμο, μετά να με πιάνει φαγούρα στα κωλομέρια και στο τέλος να πρέπει να ξαναψηθώ στο αυτοκίνητο μέχρι να φτάσω σπίτι. Αυτά. Και πολύ ασχολήθηκα. Τα έχω αναλύσει και παλαιότερα, το μπάνιο δεν είναι μαγκιά είναι αυτοταπείνωση! Μόνο ο Μπατμανίδης με καταλαβαίνει σε αυτό το site…

Πέτρος Ντόκος, ο Απροβλημάτιστος
Η παραλία είναι ωραίο πράγμα. Προσαρμόζεται στους πάντες και προσαρμόζεται για τα πάντα. Σου κάνει καβάτζα αν δεν γουστάρεις τον ήλιο για να ρουφήξεις τα βιβλία σου, σε μαγεύει με κρυστάλλινα νερά αν θες να απλώσεις την κορμάρα σου, σου χαρίζει υπέροχα χρώματα και σε φορτώνει με απίθανες εικόνες. Δύσκολο λοιπόν το “χειρότερο”. Ας πούμε πως πέρασαν γυναίκες που δεν ακούμπησα κι έμεινα να συζητάω για ώρες με παρέες, γυναίκες που ακούμπησα αλλά όχι όσο έπρεπε, καρπούζια που ξεχάστηκαν κι έφεραν σμήνη συντροφιά, τυρόπιτες που μάδισαν σε βότσαλα καυτά και γέλια που χαθήκανε σε βράδια μαγικά. Μου ΄χουν σκιστεί κάνα 2 μαγιό σε ρακέτες (τέτοιος ήμουν) και ‘χω ξεφτιλιστεί άλλες τόσες σε μαθήματα wind surfing. Αν θες να δεις κανά ταξίδι μου, μπες εδώ. Σου λέω, δεν το ‘χω με τα “χειρότερα”. Σόρρυ και ΝΕ ΤΙ?