Ήταν 15 Ιανουαρίου 2012 όταν ο 2ος κύκλος της σειράς έκλεινε με την αυτοκτονία του Sherlock Holmes και εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη περίμεναν υπομονετικά ώστε να έρθουν τα νέα επεισόδια και να λυθεί το μυστήριο.
Ok, όλοι ξέραμε -από τη στιγμή που ο «Sherlock» θα επέστρεφε στις μικρές οθόνες- ότι ο ήρωας δεν θα μπορούσε να είχε πεθάνει. Το θέμα όμως ήταν πως είχε σωθεί! Τι σκέψεις είχαν περάσει από το μυαλό του και τι λύση βρήκε ώστε να πηδήξει 5 ορόφους μπροστά στα μάτια του κόσμου και του John Watson και να γλιτώσει – έστω κι αν όλοι τον είδαμε μέσα στα αίματα.
Γιατί στην τελική το μεγάλο κόλπο και πλεονέκτημα του «Sherlock» είναι ότι πάει κόντρα στη λογική και κόντρα στα δεδομένα που μάθαμε τα περασμένα χρόνια από άλλες αστυνομικές σειρές και σήριαλ μυστηρίου. Όσο σίγουρος κι αν είσαι ότι ξέρεις τι θα γίνει στη συνέχεια, τελικά θα συμβεί κάτι που θα το ανατρέψει. Το απρόβλεπτο στο σενάριο, μαζί με τις ερμηνείες, την καταπληκτική σκηνοθεσία και μοντάζ, αλλά και το cool σταριλίκι του Benedict Cumberbatch, είναι αυτά που έχουν κάνει το σήριαλ τόσο επιτυχημένο.
Κι αν η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται, τότε τι να πεις για το 2014, που μπήκε με την έναρξη του 3ου κύκλου του «Sherlock». Αυτό είναι που λένε καλή χρόνια!
Και το ξεκίνημα ήταν τόσο εντυπωσιακό, όσο το θέλαμε (και το χρειαζόμασταν). Μέσα σε ένα ράλι εικόνων που κράτησε 1.5 ώρα, ο Mark Gatiss και ο Steven Moffat καταφέρνουν να μας τα δείξουν όλα. Το πώς γλίτωσε ο Holmes από την αυτοκτονία, πώς αντιδράνε οι άλλοι στην επιστροφή του, πώς προχώρησε τη ζωή του ο Watson, πώς εμφανίζονται νέοι εχθροί, πώς ο Sherlock είναι άνθρωπος – και όλα αυτά με χιούμορ, δράση, ένταση και διαλόγους που καίνε το μυαλό σου.
Πολύ επικά όλα αυτά ε; Η αλήθεια είναι πως ο σχεδιασμός του Sherlock αρχικά έμοιαζε να είναι μόνο για τους fans του είδους. Αλλά, κοίτα να δεις, που μετατράπηκε σε ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Και όπως όλα τα φαινόμενα, έτσι και αυτό, εκτός από φανατικούς θαυμαστές απέκτησε και ορκισμένους εχθρούς. Και ο 3ος κύκλος από το πουθενά βρέθηκε να δέχεται έντονη κριτική.
Δεν άρεσε ότι ξαφνικά ο Holmes γέλαγε πιο συχνά και ήταν κάπως πιο κοινωνικός από ότι είχαν συνηθίσει στα προηγούμενα επεισόδια; Η απουσία (στο μεγαλύτερο μέρος του κύκλου) ενός ξεκάθαρου εχθρού-master mind που θα κάνει τη σειρά, τη ζωή των πρωταγωνιστών και το μυαλό μας άνω-κάτω; Τα αστειάκια ανάμεσα σε Sherlock και Watson ή η νέα ζωή του John; Δεν ξέρω να πω με σιγουριά.
Αλλά πολλοί πίστεψαν ότι ο Sherlock έχασε το μαγικό του άγγιγμα και η σειρά έδειχνε σιγά-σιγά να ξεφεύγει από τον αρχικό της σκοπό και στόχο. Άρχισε να γίνεται πιο… mainstream, με το σενάριο να κεντράρει πολύ στην ανθρώπινη πλευρά του και όχι στο μυστήριο και στο χαώδες μυαλό του. Ok, δεν διαφωνούμε ότι στο «The Sign of Three» συνέβη και αυτό – κοίτα να δεις, ο Holmes είναι τελικά άνθρωπος! Αλλά, πιστεύω, ότι το one man show του Cumberbatch ήταν υπέρ αρκετό να μας αποζημιώσει. Και να δικαιώσει όσους τον θεωρούν το επόμενο μεγάλο star του κινηματογράφου.
Στην τελική ήταν ένα επεισόδιο-ρίσκο, που όμως χρειάζεται, τόσο για να φανεί η σχέση «αίματος» ανάμεσα στους δύο συνεργάτες και πως ο Watson κατάφερε έστω και λίγο να ρίξει τις άμυνες του Holmes όσο και να μας οδηγήσει στο μέλλον. Γιατί κάθε ατάκα και στιγμή στο «The Sign of Three» έχει λόγο ύπαρξης και συνδέεται με τη συνέχεια. Και ναι, ο Sherlock μπορεί να γελοιοποιηθεί, αλλά μόνο όταν αυτός θέλει – και υπάρχει λόγος.
Και όπως φαίνεται από το κλείσιμο του 3ου κύκλου, ο Sherlock παραμένει πάντα ένας εγωκεντρικός, ψυχοπαθής, πανέξυπνος… εξωγήινος, που πάνω από όλα ζει μέσα και για το μυστήριο.
Προσπαθώ να μην κάνω spoiler (μόνο και μόνο γιατί πιστεύω ότι αξίζει να δείτε τη σειρά), αλλά στο «His Last Vow» παίρνει τόσο ο Sherlock, όσο και οι δημιουργοί του, το αίμα τους πίσω από όσους βιάστηκαν να τους κριτικάρουν. Ο νέος εχθρός δείχνει το πρόσωπό του, οι μύθοι γύρω από τις σεξουαλικές προτιμήσεις του Holmes καταρρίπτονται και… επιβεβαιώνονται, αυτοί που ξέραμε τελικά δεν είναι αυτοί που νομίζαμε και αυτοί που πέθαναν μπορεί να ζούνε. Ή όχι;
Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά να πει και αυτό είναι που κάνει το δημιούργημα των Gatiss και Moffat ακόμα πιο μοναδικό. Η ουσία είναι ότι ο 3ος κύκλος τελείωσε τόσο εντυπωσιακά και… παρανοϊκά, που μας άφησε για πέντε λεπτά να κοιτάμε την μαύρη οθόνη – και χιλιάδες σκέψεις να περνάνε από το μυαλό μας. Γιατί στο «Sherlock», ό,τι και να κάνεις, δεν μπορείς να αποφύγεις την ανατροπή, την τρέλα, την πώρωση και τελικά το εκρηκτικό φινάλε. Και δεν μπορείς να προβλέψεις. Όλα μπορούν να συμβούν.
Η μόνη μεγάλη απογοήτευση της σειράς για μένα; Μα φυσικά ότι πρέπει να περιμένουμε έναν ολόκληρο χρόνο για τον επόμενο κύκλο. Κατά τα άλλα ο «Sherlock» δεν έχει άλλο μειονέκτημα. Ακόμα και στα… χειρότερά του (λέμε τώρα) είναι μακράν η καλύτερη σειρά για να κολλήσεις και να αγαπήσεις.
