Με τη μία στο ψητό, στέκομαι προσοχή και παραδέχομαι φόρα παρτίδα ότι ΕΙΜΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΣΑΠΙΟΣ ΣΕ ΟΠΟΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ. Νέτα σκέτα.
Είμαι από εκείνους που χρειάζονται 30 λεπτά (στην καλύτερη) για να αλλάξω μια λάμπα.
Τα δαχτυλοδειχτούμενο αρσενικό στο βενζινάδικο που ζητάει ψιθυριστά από τον υπάλληλο να του αλλάξει τα λάδια.
Ο τύπος που όταν ανοίγει το πακέτο από τα ΙΚΕΑ και οι υπόλοιποι φαίνονται ενθουσιασμένοι για την απλότητα των οδηγιών, εκείνος σκύβει το κεφάλι ντροπιασμένος και παίζει με αμηχανία στα δάχτυλά του το “παξιμάδι” (έτσι πρέπει να λέγεται).
Το ανθρωπάκι που έχει νιώσει στο πετσί του τον πόνο του να κάθεσαι να κοιτάς το σωλήνα που στάζει κανά μισάωρο, να έρχεται η κοπέλα σου και να σταματά τη διαρροή με μία απλή κίνηση μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου.
Στην τελική, είμαι αυτός που δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να ξεστομίσει τις 4 απλές λεξούλες που ακολουθούν:
Σε τύπους σαν εμένα (και τον Ράπτη) αναφερόταν η προφεσορίνα Danielle George όταν έλεγε στην Telegraph για τη “χαμένη γενιά που δεν μπορεί να φτιάξει τίποτα με τα χέρια της. Μια γενιά που έχει συνηθίσει να ζει σε έναν κόσμο αναλώσιμο και πλήρως υποταγμένο στην καπιταλιστική λογική, σε έναν κόσμο όπου όταν κάτι χαλάει το αντικαθιστούμε με κάτι καινούργιο αντί να προσπαθούμε να το επιδιορθώσουμε”. Και σαν πραγματική γροθιά στο στομάχι ήταν όταν μας κούνησε το δάχτυλο και μας είπε: “Πώς θα αλλάξεις τον κόσμο από τη στιγμή που δεν μπορείς πρώτα να αλλάξεις το κρεβάτι, τον κήπο, την κουζίνα σου;”
Έχεις χίλια δίκια Ντανιέλα μου και να ξέρεις πως δεν νιώθουμε καθόλου περήφανοι που τείνουμε να χαρακτηριστούμε ως μια… ετοιματζίδικη γενιά, της οποίας η νοοτροπία πολύ απέχει από το να βάλει το μυαλό της να βρει απλές λύσεις πάνω σε εξίσου απλά, πρακτικά προβλήματα. Σε αντίθεση με τη γενιά των πατεράδων μας, ας πούμε, της οποίας τα χεράκια όσο να ‘ναι έπιαναν και πιάνουν. Νταξ, με την εξαίρεση των ψηφοδελτίων που κάθε φορά που το έπιαναν στα χέρια τους τα έκαναν σκατά.
Ας αφήσουμε, όμως, την Ντανιέλα και ας συνεχίσουμε τα δυο μας.
Με το χέρι στην καρδιά κι αντρίκια, θέλω να μου απαντήσεις στο εξής απλό ερώτημα:
Ναι μεν, αλλά…
Γιωτάς με περικεφαλαία, θυμάμαι δύο όλες κι όλες περιπτώσεις που τα χέρια μου με έβγαλαν ασπροπρόσωπο. Η πρώτη, όταν κατάφερα να ανάψω τη φωτιά στο τζάκι, τη νύχτα εκείνη που μας μάζεψε όλους τους Προβοκάτορες ο Ράπτης στο χωριό του. “Ω ρε μαλάκα! Πού έμαθες να ανάβεις φωτιά;” είπαν με ένα στόμα μια φωνή (οι ίδιοι, βέβαια, σήμερα το πρωί προσπαθούσαν να με πείσουν πως διαθέτουν 5-6 χειρωνακτικά χαρίσματα έκαστος κι ότι μονάχα εγώ κι ο Ραπτάκος έχουμε άμπαλα δάχτυλα). Η δεύτερη ένδοξη στιγμή των χεριών μου, ήταν τότε που μου χρησίμευσαν για να “κάνω καλά” τον Παγκόσμιο Πρωταθλητή Μπρα Ντε Φερ. Αυτά και πέραν τούτων, ουδέν…
Τι τα θες;
Αυτά έχει η ζωή και είμαστε πολλοί εμείς εκεί έξω που προσπαθούμε να επιβιώσουμε κάνοντας τους υδραυλικούς, τους ηλεκτρολόγους και τους μάστορες κάθε ειδικότητας, πλούσιους. Κρίμα δεν είναι να πεινάσουν αυτοί επειδή θα ξυπνήσουμε μια μέρα και θα την έχουμε δει Μπομπ ο Μάστορας στο πιο ενήλικο;
Όχι, λες ε; Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, λες ε; Να μάθουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ορισμένες βασικές γαμωδουλειές, λες ε;
ΟΚ, πάω πάσο. Ας τις μάθουμε. (Το κρίμα στο λαιμό σου για την πόρτα του ΟΑΕΔ που ανοίγεις χωρίς καμία τύψη…)
