Δε θα σου πω πολλά γι’αυτό που θα δεις παραπάνω. Και όσα θα σου πω δε θα είναι και πολύ σίγουρα. Το μόνο σίγουρο της όλης ιστορίας είναι πως ήμουν ο πλέον ακατάλληλος άνθρωπος για να κάνει αυτό το θέμα. Κι αν δε σε έχω πείσει, να σου πω πως δεν έβαλα την κάμερα στο καπό για να μη ζεσταθεί και πάθει τίποτα. Ναι, δεν ήξερα ότι ο σκαραβαίος έχει τη μηχανή πίσω. Σιγουρεύτηκες τώρα;
Όλα αυτά τα έκανα γιατί ο εν χριστώ αδερφός Στέφανος, στο beetle του οποίου δεινοπάθησα, είναι πρώην σύντροφος από το στρατό και κολλητάρι και μου είχε ζαλίσει τον έρωτα να τον συνοδεύσω σε μια εκδήλωση της ΕΛΚΑ (Ελληνική Λέσχη Κλασσικού Αυτοκινήτου) στην οποία είναι Γενικός Γραμματέας και μέλος του Διοικητικού.
Ραντεβού πουρνό πουρνό στη Κηφισιά και φυσικά εγώ πήγα μισή ώρα νωρίτερα ενώ αυτός μισή ώρα αργότερα από τη συμφωνηθείσα. Από το 2009 συμβαίνει αυτό δε θα με ενοχλήσει τώρα.
Παίρνω το καφεδάκι μου, αράζω σε ένα τραπεζάκι, ο Γιώργης ο Μαργαρίτης μου προσφέρει το κουλούρι του, μου ζητάει να τον βγάλω και μία, άντε άλλη μία άντε άλλες εξήντα τέσσερις φωτογραφίες με όποιο κλασσικό αγωνιστικό έβλεπε μπροστά του και ξαφνικά σκάει μύτη ο Στέφανος.
-Πού είσαι ρε μαλάκα; Ξέχασα την κάμερα.
-Ω να σου γαμ
ήσω-Εδώ την έχω σκάσε.
Εκτός από τσακωμένος με τα αυτοκίνητα είμαι και τσακωμένος με την τεχνολογία. Κάμερα go pro δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου, οπότε την κόλλησα στο παρμπρίζ και πάτησα το κουμπί για να γράφει (σε αντίθεση με κάποιον άλλον που έτρεξε ολόκληρο μαραθώνιο με την κάμερα πάνω του και κατάφερε να τραβήξει ΜΙΑ φωτογραφία – ΝΑΙ ΝΤΙΝΟ ΡΗΤΙΝΙΩΤΗ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΛΕΩ). Μόνο που αυτή έγραφε ανάποδα και τα παιδιά που μόνταραν το βίντεο μάλλον με μπινελίκωναν. Φυσικά το παράθυρο το άφησα ανοιχτό για να καπνίζω κι έτσι κατάφερα να καταστρέψω και τον ήχο εκτός από την εικόνα.
Κάπως έτσι…
Πέρα από την πλάκα η εμπειρία ήταν συγκλονιστική. Στο αυτοκίνητο του πλοηγού που βρέθηκα, αναγκάστηκα να εκτελέσω και χρέη συνοδηγού (δεν το είχαμε συμφωνήσει αλλά είναι γνωστή μουχρίτσα ο Στέφανος).
Παραδόξως ήμουν καλός. Πολύ καλός ακόμα και όταν σε μια κατηφόρα μου είπε: «θέλω εδώ και αρκετή ώρα να σου πω ότι δεν έχουμε φρένα γιατί έχουν ζεσταθεί» ακόμα και όταν σε μια στροφή του είπα: «θέλω να σου πω ότι θέλω να ξεράσω εδώ και αρκετή ώρα έτσι όπως πάμε» ήμουν Κύριος (ναι από αυτούς με το κεφάλαιο «Κ» ).
Επειδή όμως, κάτι δεν μου κόλλαγε στην όλη υπόθεση δηλαδή ράλλι σε δημόσιο δρόμο με κίνηση και αυτό με τη σύμφωνη γνώμη της τροχαίας (Γουααααααατ;) έβαλα στην άκρη την προβλεπόμενη καζούρα που θα έτρωγα αν ρωτούσα (είπαμε μουχρίτσα) για να μάθω ότι τα ράλλι τύπου regularity όπως το “3ο Μεσογειακό Ράλλι” της ΕΛΚΑ στα οποία συμμετέχουν ιστορικά αυτοκίνητα δεν έχουν ως στόχο την ταχύτητα αλλά την ακρίβεια. Δηλαδή το να καταφέρεις να φτάσεις στα checkpoints με τους (καβατζωμένους) κριτές που είναι στη διαδρομή και κατά συνέπεια στον τερματισμό, στον προβλεπόμενο χρόνο που σου δίνουν μαζί με το roadbook (το βιβλίο με τις οδηγίες της διαδρομής που ως συνοδηγός έπρεπε να διαβάζω γαμώ την τύχη μου.
Και όλα αυτά σχεδιασμένα έτσι ώστε να μην ξεπερνάς το όριο ταχύτητας της τροχαίας, οπότε η τροχαία δεν έχει λόγο να μην το επιτρέψει (τελικά μάλλον είστε ΟΛΟΙ μουχρίτσες).
Όσον αφορά εμάς, αφού φτάσαμε ζωντανοί, αρτιμελείς και τελειώσαμε το χρέος μας ως «πλοηγό» πλήρωμα -αυτοί που φεύγουν πρώτοι για να ελέγξουν τη διαδρομή- στήσαμε τον τερματισμό (τώρα που το σκέφτομαι ούτε αυτό μου το είχε πει ο Στέφανος) ο οποίος τα είχε όλα: χρονόμετρα, καρώ σημαίες περίεργους περαστικούς, βρισίδια, κύπελλα και απονομές.
Αν και σαν εμπειρία ήταν μοναδική εγώ το μάθημά μου το πήρα και την επόμενη φορά που θα μου πούνε «έλα μωρέ μαλάκα σιγά, αγώνας με παλιά αυτοκίνητα είναι, δε θα τρέχουμε…» θα ρίξω κλωτσιά στο καλάμι και θα φύγω τρέχοντας, οι τύποι απλά δεν αστειεύονται.
