Και να που έφτασε η εποχή που τα λυκειόπαιδα της χώρας ετοιμάζουν βαλίτσες, στριμώχνονται σε πούλμαν και σε πλοία, φοράνε μπλουζάκια με στάμπα το όνομα του Λυκείου τους και μια αποτυχημένη ατάκα, και ξεχύνονται σε πόλεις και νησιά για να βιώσουν την εμπειρία της πενταήμερης (ΚΑΜΙΑ “ΠΕΝΘΗΜΕΡΗ”). 

Με εξαίρεση τον Ράπτη που το έζησε πριν 19 δευτερόλεπτα, για τους υπόλοιπους έχουν περάσει χρόνια και χρονάκια από εκείνη την περίοδο. Κι όταν στο καθιερωμένο μίτινγκ της εβδομάδας έσκασε η ιδέα να γράψουμε κάτι για τις θύμησές μας, άλλος χαμογέλασε σαρδώνια, άλλος έγυρε στην καρέκλα του, άλλος άφησε έναν βαρύ αναστεναγμό και άλλος παρήγγειλε ένα τοστάκι γιατί δεν είχε φάει τίποτα από το πρωί.  Άπαντες, όμως, συμφωνήσαμε πως ΠΡΕΠΕΙ να το κάνουμε. Ως τιμή στα περασμένα μας νιάτα, ως τιμή στο ξεθωριασμένο εκείνο μπλουζάκι που στέκει ακόμα στην ντουλάπα. 

Ντίνος Ρητινιώτης, ο άνιωθος 
Από την εποχή που ανέβηκα στο πούλμαν για να ζήσω το όνειρο της πενταήμερης, έχουν περάσει 15 ολόκληρα χρόνια (δάκρυ στο πληκτρολόγιο, ξεροκαταπίνει, συνεχίζει), οπότε η χρονική απόσταση που με χωρίζει από το γεγονός, μου επιτρέπει να κρίνω την εμπειρία με ψυχραιμία και διαύγεια: ΜΙΑ ΠΑΠΑΤΖΑ! Μια διογκωμένη προσδοκία που δεν επαληθεύτηκε ποτέ. Αν εξαιρέσεις τις εμετοβομβίδες του Γεράκη (κολλητός, αδερφός, πότης), τον καλοστημένο διαγωνισμό γυναικείων καλλιστείων στην πισίνα του ξενοδοχείου (όπου οι ποδαρότριχες των αγοριών του σχολείου ασφυκτιούσαν μέσα στα δανεικά καλσόν) και τα βραδινά παρεάκια στα δωμάτια (όχι, δεν έσμπρωξε κανείς), η ανάμνηση της πενταήμερης πέρασε και δεν ακούμπησε τα εφηβικά μου όνειρα. Πιο χαβαλιεδιάρες ήταν οι πανελλήνιες. Δεν έχασε και τίποτα σπουδαίο ο από κάτω… 

Κώστας Μανιάτης, ο φύτουκλας
Δεν πήγα πενταήμερη και δεν νιώθω καμία ντροπή γι’ αυτό. ΝΤΡΟΠΗ ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΝ ΟΣΟΙ ΠΑΡΑΤΗΣΑΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΣΤΙΣ ΡΟΔΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΚΕΡΚΥΡΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΙΝΟΥΝ ΦΡΟΥΪΤΠΑΝΤΣ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΤΡΑΠΕΖΙΑ. Η αλήθεια είναι ότι σκόπευα να πάω, είχα αγοράσει και το κλασικό μπλουζάκι «2ο Λύκειο Θήβας» (κλασικό για όσους πηγαίναμε στο 2ο Λύκειο Θήβας, έτσι; Αν, για παράδειγμα, πήγαινες στο 2ο Λύκειο Χαλκίδας, θα είχες της Χαλκίδας. Λογικό, δεν πουλάω τρέλα). Ωστόσο, κάπου εκεί προς το Πάσχα και βλέποντας τις Πανελλήνιες να έρχονται κατά πάνω μου, τα έβαλα κάτω, τα ζύγισα, τα σκέφτηκα ψύχραιμα και είπα «ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΩ, ΕΧΩ ΑΓΧΟΣ». Κι έτσι έκατσα μια βδομάδα να καλύψω κενά και να τα δώσω όλα για τον μεγάλο τελικό. Και έχω να πω μόνο τούτο: δεν το μετάνιωσα. Αλλά και τούτο: το πρήξιμο που έφαγα τα επόμενα χρόνια με τις ιστορίες (ξεδιάντροπες μούφες οι περισσότερες) απ’ την πενταήμερη με δικαίωσαν. Μπράβο μου.


Νίκος Μπόβολος, ο ξεσαλωτικός
Αρχικά, φίλε αναγνώστη, πρέπει να σε ενημερώσω ότι είναι ΠΕΝΘΗΜΕΡΗ και όχι “πενταήμερη”. Επίσης να σε ενημερώσω ότι πήγαινα σε φλωροσχολείο στο οποίο οι περισσότεροι συμμαθητές ήταν το ίδιο γελοίοι με τον Μανιάτη που “δεν την παλεύει, έχει άγχος”. Οπότε εκεί που κανονίζαμε για 7 μέρες Βαρκελώνη, κάποιοι “δεν την πάλευαν, είχαν άγχος”. ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΣΑΜΕ. Τη μίζα που παίρνουν οι πρόεδροι των τάξεων από το ταξιδιωτικό (ναι πες μας ότι δεν το ξέρεις), τη δώσαμε για να έρθουν φίλοι μας που είχαν οικονομικό πρόβλημα και τελικά καταλήξαμε τριήμερη στην Σύρο. Η εκδρομή κρίθηκε επιτυχημένη αφού: 
1. Χόρεψα ζεϊμπέκικο μπροστά σε 3 σχολεία.
2. Χόρεψα πάνω στη μπάρα με την συμμαθήτρια που είχε σκουλαρίκι στη ρώγα και φορούσε διάφανο μπλουζακι.
3. Κάπνισα.
4. Έριξα χυλόπιτα σε συμμαθήτρια που την παρακαλούσα από το γυμνάσιο.
5. Έριξα χυλόπιτα σε gay σερβιτόρο που λιγουρεύτηκε τα 17χρονα κάλλη μου.


Νίκος Ράπτης, ο ξενερωμένος
Αααχ Θεσσαλονίκη… Εκεί ήθελε να πάει 5ήμερη και ο 17χρονος Νίκος. Το λύκειό του, όμως, είχε αντίθετη άποψη με εκείνον κι έτσι ο φίλος μας δεν θαύμασε ποτέ του τη νύφη του Θερμαϊκού. Είχε κάνει οικονομίες, που λέτε, είχε φτιάξει τη λίστα με τα ελεύθερα και μη γκομενάκια που έπαιζαν στο σχολείο και είχε σκαρφιστεί κάθε μία από τις καφρίλες που θα έστηνε στους κολλητούς του. Μέχρι και για μπουζούκια είχε ετοιμάσει κλαρινογαμπρίστικο ρουχισμό, ενώ είχε προετοιμάσει και κατάλληλη χορογραφία για την ώρα του ζεϊμπέκικου. Η λυκειάρχης, όμως, ένα πρωί τού είπε ότι λόγω κακού σχεδιασμού τελικά δεν θα πραγματοποιηθεί η 5ήμερη. Ο φίλος μας τότε, εξοργισμένος, έβαλε στην ντουλάπα του τα πουκάμισα, έσβησε από το μυαλό του την ζεμπεκιά και έσκισε την λίστα με τα επικείμενα “θηράματα”. Ο Νίκος σήμερα, στα 21 του χρόνια, δουλεύει σαν αρθρογράφος σε γνωστό σάιτ και όταν ακούει την λέξη Θεσσαλονίκη κλαίει γοερά.

Πέτρος Ντόκος, o ρομαντικός
Πήγα 4ήμερη. ΝΕΤΙ? Σαντορίνη. ΑΧΝΕ
Συνεχίζεις; Θες να μάθεις παραπάνω; Αντέχεις; Θα σου πω. Πολύ πριν το TIME βάλει την ηφαιστειογενή μπίζνα στους καλύτερους προορισμούς του πλανήτη, ένα μάτσο μπάκουροι και μπακούρισες βρέθηκαν στις ειδυλλιακές πλαγιές του για να απολαύσουν αυτό που οι άλλοι ονόμαζαν πενθήμερη, αλλά σε radio edit τενθήμερης. 8 ώρες πλοίο. Πήγαινε-έλα, βάλε-βγάλε, στήσε-ξέστησε, πιες-ξέρασε, υπολόγιζε τριημεράκι και είμαστε γαμώ. 8 γκομενέτα επίσης θυμάμαι στην τάξη κάτι που βιαστικά μεταφράζονταν σε 3. Το μοντέλο, άλλες δυο που τρωγόντουσαν αν έβαζες μερέντα στο κορμί τους και 20 λυσσαλέα κτήνη φορτωμένα με την απαραίτητη καβλοσπυρένια κολεξιόν και το επιθυμητό πλεόνασμα σε τεστοστερόνη. Σε ένα μέρος που μόνο δημοφιλές δεν είναι για τέτοιες εξορμήσεις, τα λιγοστά σχολεία που υπήρχαν είχαν θέσει φλωροβέτο στις φάτσες μας. Από παραλίες είχε πισίνα και κάπως έτσι, με ένα φανελάκι που, τις σήμερον ημέρες, κάνει αλλαξοκωλιές με τον σκόρο της ντουλάπας μου και δυο τρεις εικόνες να μου φέρνουν ακόμα άμεσο γέλιο, δώσαμε όρκο αιώνιας πίστης και αποστροφής στα σοκάκια της Σαντορίνης, γλιτώνοντας κάθε μοναδικό μας κορίτσι από αυτή την κλισέ εξόρμηση. Ευχαριστώ κάθε Κινέζακι που παντρεύεται σε τούτα τα άγια, ηφαιστειακά χώματα και μας βγάζει την υποχρέωση. Νιχάου.