Σειρές. Τι κάψιμο κι αυτό manmu; Στρογγυλοκάθεσαι στον καναπέ και μέχρι να σηκωθείς για την απαραίτητη κατάθεση στην τουαλέτα, έχουν περάσει 2 σεζόν μπροστά από τα μάτια σου.
Το λεγόμενο στα αγγλικάνικα Binge-Watching έχει κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια. Σύμφωνα με το Netflix, το 73% του κοσμάκη που καίγεται στον καναπέ του παρακολουθώντας μια σειρά, βλέπει σε καθημερινή βάση περίπου 2 με 6 επεισόδια.
Στο ίδιο καζάνι βράζει και το Προβοκατόρικο crew. Ήτοι, “4 Προβοκάτορες” plus η Προβοκατόρισσα Ευτυχία Μισαηλίδου από το Inside TV, που όσο να’ ναι της βλέπει τις σειρούλες της.
Ο Μπόβολος ο Νίκος
Φαντάρος στη Ρόδο, 19 χρονών(ε), και όπως είναι εύκολα αντιληπτό είχα πολύ ελεύθερο χρόνο. Πριν με καλέσει η μαμά πατρίδα είχα πετύχει μερικά επεισόδια “House MD” στο Star και μου είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον. Σε μία από τις εκατοντάδες διαμονές μου στο πεντάστερο φυλάκιο, ένας συφάνταρος έφερε τον σκληρό του δίσκο με 5 σεζόν του τρελογιατρού. Ολοήμερο το κάψιμο. Ακόμα και στις εξόδους έπαιρνα λάπτοπ και άραζα μόνος μου σε καφετέρια. Η πρώτη σειρά που είδα ever και αυτή που με έκαψε περισσότερο από όλες. Μετά ήρθε το House of Cards, αλλά αυτά στα έχω πει παλιότερα… Α! Είχα μάθει να μιμούμαι και το κουτσό περπάτημα, αλλά τελικά… It’s never Lupus.
Ο Ράπτης ο Νίκος
Ανήκω στο υπόλοιπο 27%. Τις ψιλοβαριέμαι τις σειρές. Ειδικά όταν αυτές συμπεριλαμβάνουν μέσα ζόμπια, δράκους και λοιπούς συγγενείς. Τα τελευταία 10 χρόνια όμως, υπάρχουν δύο σειρές που με έχουν κολλήσει στον καναπέ. “House of Cards” και “Cebollitas”. Επειδή για το πρώτο έχουμε γράψει αράδες λέξεων, αποφάσισα να σας μιλήσω για το δεύτερο κάψιμό μου. Σε περίπτωση που είσαι μυρωδιάς (ή αρκετά μεγάλος σε ηλικία) “Οι Ατρόμητοι” ήταν στην ουσία ένα τσούρμο μπαλαδόφατσες, που έλιωναν στην μπάλα και είχαν τις ίδιες εφηβικές καψούρες-χαρές-απογοητεύσεις-ανησυχίες με εμένα. Είχα κολλήσει με την πάρτη τους και όταν κάθε μεσημέρι επέστρεφα από το δημοτικό, αντί να βγαίνω με τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς, έπιανα θέση στον καναπέ και έβλεπα τους μελλοντικούς Ντιέγκους Αρμάντους Μαραντόνες. Ήταν Αργεντίνικο αφού… “Είμαστ’ οι πρώτοι είμαστ’ αδέρφια είμαστε πάντα μια αγκαλιά ολέ ολά.“
O Ρητινιώτης ο Ντίνος
Δεν ξέρω αν την έχει πάρει το αυτί σας, αλλά η σειρά εκείνη που με έκανε κολλητάρι με τον καναπέ μου ήταν το “Lost“. 5-6 νοματαίοι το πολύ να την έχουν δει σε όλη την Ελλάδα. Οι τηλεώρες που πέρασα κολλημένος στην οθόνη μου, καθώς επίσης και τα σκηνικά που οργάνωνα κάθε φορά πριν ξεκινήσω ένα binge-watching έχουν μείνει στην ιστορία. ΟΚ, σε καμία ιστορία δεν έχουν μείνει, αλλά κλάιν. Είχα γίνει, που λέτε, ψυχωτικός με την πάρτη της. Κι αυτό που μου ‘χει μείνει από την συγκεκριμένη σειρά δεν ήταν η όλη παράνοια της πλοκής, ούτε το τρελό της cast, ούτε ακόμη-ακόμη τα εξωτικά μέρη στα οποία διαδραματιζόταν το μαρτύριο των επιζώντων, Αυτό που μου ‘χει μείνει είναι ότι έξι χρόνια μετά το τέλος της, ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΕΖΟΝ. Σκότωμα;
Ο Μανιάτης ο Κώστας
Σε μια ευάλωτη περίοδο, όταν μόλις είχα τελειώσει τον στρατό και όλη η ζωή δεν ήταν μπροστά μου, because ανεργία, το “Breaking Bad” με κατέστρεψε. Με πήρε απ’ το χέρι, άμαθο και μονίμως άυπνο και με εισήγαγε στον κόσμο του binge-watching, παίρνοντας με απ’ τον πραγματικό (μεταξύ μας, σιγά την απώλεια για τον πραγματικό κόσμο). Ο Walter White, ο άλλος ο πειραγμένος, ο “yeahhh, science biatch” και 2-3 απίστευτοι κακοί με κατέστρεψαν τελείως. Αυτή η σειρά με έκανε να καταλάβω τι σημαίνει να κουτουλάς απ’ τη νύστα και όμως να δίνεις μάχη με τον καλομαθημένο εαυτό σου και να τον αναγκάζεις να αντέξει λίιιιιιγο ακόμα για να δει το επόμενο επεισόδιο. Παραδέχομαι, λοιπόν, ότι το Breaking Bad με καθήλωσε μπροστά σε ένα PC σαν ζόμπι, για να με βρει έτοιμο μετά το Walking Dead και να με απογειώσει σε άλλα επίπεδα νεκροζώντανου.
Η Μισαηλίδου η Ευτυχία
Kαι μου ζήτησε που λες ο Ντόκος, να γράψω μερικές λέξεις για τη σειρά που εκάθησα κι έκανα μπιντζ-γουάτσινγκ… Σχεδόν προσβλητικό, γιατί μια κυρία σαν κι εμένα τα βλέπει τα επεισόδια τη στιγμή του airing, κυρ Ντόκε μου. Γι΄αυτό και η τελευταία σειρά που θυμάμαι να μ’ έχει καθηλώσει στον καναπε, το κρεβάτι, την καρέκλα του γραφείου μου και γενικά σε όποιο σημείο του σπιτιού είχε οθόνη, ήταν το επικό “The West Wing” (Η σειρά που προηγήθηκε του “The Newsroom”, αλλά την γνωρίζουν λιγότεροι). Η καλύτερη πολιτική σειρά όλων των εποχών, με την υπογραφή του Aaron Sorkin. Ο President Bartlett είναι μακράν ο καλύτερος fictional Πρόεδρος της Αμερικής (trivia: ο Martin Sheen είχε δεσμευτεί μόνο για το πρώτο επεισόδιο, καθώς στην αρχή η σειρά θα έδειχνε ελάχιστα τον Πρόεδρο. Η ερμηνεία του όμως έδωσε τέτοιο βάρος στον χαρακτήρα, που άλλαξε τελικά το σενάριο κι έγινε ο κεντρικός χαρακτήρας). Η Alisson Janney στον ρόλο της Γραμματέα Τύπου, CJ, είναι ο πιο αστείος και έξυπνος ρόλος σε δραματική σειρά. Ο δε σχολιασμός της πολιτικής σκηνής της Αμερικής, μέσα από storylines που μοιάζουν με πραγματικά γεγονότα, είναι απερίγραπτα απολαυστικός.
ΥΓ: Οι σεζόν είναι επτά και τα επεισόδια σε κάθε μια αρκετά. Εκτός του ότι κολλάς άσχημα, το πρόβλημα είναι ότι δεν την βλέπεις μόνο μια φορά. Beware…
Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε πως αν έχεις… καεί με κάποια άλλη σειρά, θα χαρούμε πολύ να μας γράψεις γι’ αυτήν στα comments. Ή μήπως χρειάζεται;
