Με την εξαίρεση του Ντόκου, που αν του δανείσεις βιβλίο το αποχαιρετάς μια για πάντα, οι υπόλοιποι Προβοκάτορες γουστάρουμε να ανταλάσσουμε μεταξύ μας τα βιβλία που τελειώνουμε και θεωρούμε ότι είναι άξια να διαβαστούν κι από άλλους. Πολλές φορές δε, φροντίζουμε να σας παρουσιάζουμε κάποια από αυτά στη στήλη “Διαβά.Ζουμε”. Όχι βέβαια με την ιδιότητα του βιβλιοκριτικού, αλλά με αυτήν του απλού αναγνώστη.
Και να λοιπόν, που έφτασε η στιγμή που δεν σου κάηκε ποτέ καρφί να έρθει. Η στιγμή που θα σου αποκαλύψουμε τα 5 βιβλία που μας άλλαξαν τη ζωή. Και πού ξέρεις; Ίσως να ταυτιστείς ή ακόμη και να σου δώσουμε ερέθισμα για το επόμενο βιβλίο που θα αγοράσεις. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ακόμη κι αν δεν συμβεί κάτι από τα παραπάνω, μπορείς να μοιραστείς μαζί μας στα σχόλια το ανάγνωσμα που άλλαξε τη δική σου ζωή 
Ο Καπλάνι έκανε καλά τον Μπόβολο
Απρίλιος 2006, Δευτέρα Λυκείου. Πέφτει στα χέρια μου το “Μικρό ημερολόγιο συνόρων” του Γκαζμέντ Καπλάνι. Νομίζω ότι είναι εκείνο που με έχει καθορίσει όσο κανένα άλλο. Αφενός γιατί ήρθε σε μια ευαίσθητη και εύπλαστη ηλικία και αφετέρου διότι ήταν ακριβώς αυτό που χρειάζεται ένας άνθρωπος που μένει δίπλα σε μετανάστες, πηγαίνει σε σχολείο με πολλούς μετανάστες και κάνει παρέα με μετανάστες. Ήταν το βιβλίο που με έκανε καλύτερο άνθρωπο και με ανάγκασε από πολύ μικρή ηλικία να καταλάβω τι τραβάνε αυτοί οι άνθρωποι στην αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Τουλάχιστον, αν χρειαστεί να μεταναστεύσω κι εγώ, θα ξέρω…
Ο Ρητινιώτης χορεύει συρτάκι
Αν η ερώτηση αφορούσε στο βιβλίο που διαβάσαμε μονορούφι, η απάντηση θα ήταν ασυζητητί “Oι Πύλες της Φωτιάς”. Ωστόσο, δεν ήταν ο Πρέσφιλντ που άλλαξε ριζικά τον τρόπο σκέψης μου. “Ο Βίος και η Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά“: Αυτό ήταν το καλέμι που ίσιωσε την ψυχοσύνθεσή μου. Ένας ύμνος για τη ζωή, όπως το συγκεκριμένο έργο, ήταν ό,τι έπρεπε για να φιξάρει όλα εκείνα τα θανατοφοβικά σύνδρομα που έκαναν πάρτι μέσα μου την περίοδο εκείνη. Αφήνω στην άκρη, λοιπόν, τη δεδομένη μαγεία που πηγάζει από τον τρόπο που δένει λέξεις και ντύνει εικόνες ο Καζαντζάκης, κρατάω σφιχτά το απαύγασμα της μέγιστου Φιλοσόφου της Ζωής που ακούει στο όνομα “Ζορμπάς” και προσπαθώ έκτοτε να (το) ζω.
Ο Χρόνης Μίσσιος, οδηγός του Ράπτη
Όταν μπήκα στα 18, όλως τυχαίως βρήκα ένα ξεχαρβαλωμένο βιβλίο. Στον τίτλο έλεγε: “Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς” και ήταν του Χρόνη Μίσσιου. Ένα έργο βιωματικό, για τον Χρόνη τον πιτσιρικά που ποτέ δεν έπαιξε μπάλα με τα φιλαράκια του, δεν απόλαυσε το γυναικείο σώμα, δεν χαμογέλασε με την ψυχή του. Γιατί; Διότι είχε επιλέξει το δρόμο της πολιτικοποίησης από τα 9(!) του χρόνια, έναν δρόμο ωστόσο που δεν ενέκρινε το καθεστώς Μεταξά. Ο Μίσσιος αφηγείται τα βασανιστήρια και τις περιπέτειές του με τέτοιο τρόπο που σε κάνει να συνειδητοποιείς το πραγματικό νόημα της ζωής και το πόσο σημαντικό είναι να απολαμβάνεις το κάθε δευτερόλεπτο που σου δίνεται. Και όπως γράφει ο ίδιος: “Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν ξημερώνει λένε ‘άντε να τελειώσει κι αυτή η μέρα’ και δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν άλλο ένα βήμα προς το θάνατο”.
Η οργισμένη ενηλικίωση του Μανιάτη
Ο «Φύλακας της Σίκαλης» του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ είναι το βιβλίο που με έκανε να εντάξω στην καθημερινότητά μου κάτι που μέχρι τότε ήταν απλώς μία καλοκαιρινή συνήθεια (και ίσως καταναγκαστική απ’ τους γοναίους), τη λογοτεχνία. Είχα μόλις τελειώσει το 1ο έτος της σχολής και το διάλεξα γιατί κάπου είχα ακούσει ότι αυτό το βιβλίο «όπλισε» το χέρι του Mark Chapman και στέρησε από το σύμπαν τον John Lennon. Δεν ξέρω πώς θα μου φαινόταν σήμερα ένα βιβλίο που μιλάει για έναν πιτσιρικά που καταλαβαίνει ότι μεγαλώνει και χάνει την αθωότητά του, αλλά στα 19 μου με συγκλόνισε. Άσχετο, αλλά μήπως ξέρετε κανά βιβλίο για έναν τριαντάρη που ασπρίζουν τόσο πρόωρα και άδικα τα μαλλιά του;
Ο Τσβάιχ έκανε ρουά-ματ στον Ντόκο
“Τη Σκακιστική Νουβέλα θα διαβάσεις” αναφωνεί κατηγορηματικά ο κολλητός Ερρίκος καθώς τριγυρνάμε στα “στενά” γνωστού βιβλιοπωλείου. Μικρό βιβλιαράκι, λίγες σελίδες, “το ‘χω” λέω μιας και η περίοδος που βίωνα ήταν μικρό ρόλερ κόστερ και αποφασίζω να χαθώ στην -κινηματογραφική- μαγεία του. Κάποιες φορές πρέπει να δεις μια ταινία που θα σε ξυπνήσει, άλλες να διαβάσεις σκέψεις αλλιώτικες και να χαθείς σ’αυτές, σίγουρα αρκετές είναι οι φορές που συνειδητοποιείς τον πνευματικό εγκλεισμό σου και θες να τον ξορκίσεις με ένα βιβλίο. Έτσι κι ο πρωταγωνιστής του Τσβάιχ, έγκλειστος από τους Ναζί σε κελί αδειανό, με ελπίδα ένα βιβλίο που δεν έχει και πρέπει να αποκτήσει. Οι σκέψεις μας έχουν ανάγκη στηρίγματα για να μην στροβιλίζονται γύρω από τον εαυτό τους και ο εαυτός μας χρειάζεται σοφία για να στέκεται απέναντι στους άλλους. Αυτός είναι ο ήρωας. Φυλακισμένος και ελεύθερος, ελεύθερος και φυλακισμένος, αυτοί είμαστε και εμείς εγκλωβισμένοι των “πρέπει” και ελεύθεροι τον “θέλω” μας…
Για πείτε Προβοκατόρισσες και Προβοκάτορες…
Ποιο ήταν το βιβλίο που σας τα… τούμπαρε όλα;
