Το Provocateur δεν θέλει να χρωματίζεται οπαδικά κι ως εκ τούτου δεν θέλουμε να σας αποκαλύψουμε τις οπαδικές μας ταυτότητες. Αυτά είναι για άλλους, που πάνε να βγάλουν το ψωμάκι τους πατώντας στην τρέλα των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων. ΘΡΥΛΕ ΤΩΝ ΓΗΠΕΕΕΔΩΝ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΕΕΕ!!!
Γι’ αυτό λέμε να ασχοληθούμε με ότι πιο αγνό εμπεριέχεται στο φάκελο “Ποδόσφαιρο”.
Και τι πιο αγνό από το να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να θυμηθούμε την πρώτη φορά που μπήκαμε σε γήπεδο, την πρώτη φορά που αντικρύσαμε με τα ίδια μας τα παιδικά ματάκια τη μπάλα να κυλάει στο γρασίδι, τους παίκτες να την κυνηγούν και τους οπαδούς να παραλυρούν πάνω στα τσιμέντα.
Τέσσερις συντάκτες μπαίνουν στη χρονομηχανή, λοιπόν, και αναπολούν το οπαδικό τους ξεπαρθένιασμα. Ο άμπαλος ο Μανιάτης προτίμησε να μείνει στην απ’ έξω καθότι ως γνήσιο επαρχιωτόπαιδο πρωτοπήγε στο γήπεδο όταν είχε βγάλει μούσι.
Μπόβολος ο βρώμικος
Φθινόπωρο 1997. Ολυμπιακός-Καλαμάτα 3-0. Με τη μηχανή του πατέρα μου, με πολύ κρύο και ΚΥΡΙΩΣ με την μυρωδιά των βρώμικων σε όλη την Κηφισίας που μας καλούσε σε κάτι καλό. “Μπαμπά πεινάω“, “Τρώγε και βούλωσέ το“. Μέσα στο γήπεδο ήταν η πρώτη δυνατή επαφή μου με μπινελίκια. Ένας Αφρικανός παίκτης της Μαύρης Θύελλας κλάδεψε τον Οφορίκουε και κάποιος φώναξε “ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΣΟΥ ΡΕ ΑΡΧΙΔΙ;”. Γυρνώντας σπίτι ζήτησα κι άλλο βρώμικο και κάπου εκεί ο πατέρας μου συνειδητοποίησε πως πρέπει να με πάει σε ψυχολόγο ή σε διαιτολόγο.
Ντόκος o αηδιασμένος
Απρίλης του 1998, έχω βαρεθεί τα Αηδονάκια κι ο πατέρας αναζητά κάτι πιο hardcore για να συνεχίσω να του μιλάω: “Πάμε στον τελικό Κυπέλλου; Παίζουμε με τον Πανιώνιο στο Καραϊσκάκη” μου λέει κι ως τρου Πανάθες ξεκινήσαμε για τον Πειραιά. 90 λεπτά μετά την έναρξη του ματς, σκάει το αυτονόητο “ΝΕ ΤΙ?”: Ασφαλώς κι έγιναν επεισόδια, τόσο πριν, όσο και μετά το 1-0 εις βάρος του Παναθηναϊκού. 18 χρόνια μετά, στην Πλατεία είναι ακόμα μεθυσμένοι με τη χαρά εκείνης της κατάκτησης, κανείς δεν ξεχνά τον “Γκολτζή-Ναλιτζή” ούτε τον περήφανο Καμίτση με το ξανθό του το μαλλί και την υπέροχη του την ασίστ. Ένα τελικό σφύριγμα-πριονοκορδέλα στην εφηβική μου καύλα κι αρχή για μια σειρά επεισοδίων που σόκαραν το Πανελλήνιο και τα αθώα παιδικά μου μάτια. Ένα τρένο-πεδίο μάχης, δεκάδες βανδαλισμοί και εγώ με ζεστό βουλοκέρι στο χέρι για τη φάση “Ελληνικό Ποδόσφαιρο”. Τώρα αλήθεια, θες να ξαναμιλήσουμε για μπάλα;
Ράπτης ο χθεσινός
Από τα γεννοφάσκια μου Ολυμπιακός. Δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς, βλέπετε. Το σπίτι μου είναι γαυροκρατούμενο. Δεν ντρέπομαι να πω ανοικτά, ότι είμαι τόσο μπέμπης που το πρώτο ματς που παρακολούθησα από κοντά ήταν το Ολυμπιακός-Λάρισα, το 2005, στο καινούριο Καραϊσκάκη. Όταν με πήρε ο -συγχωρεμένος- ΑΕΚτζής παππούς μου από το χέρι για να με πάει στο γήπεδο, σίγουρα δεν περίμενε ότι ο πρωτότοκος εγγονός του θα εξελισσόταν σε έναν μικρό Τάκη Τσουκαλά και λίγα χρόνια αργότερα φανατικός υπερασπιστής του Αλεφαντισμού. Το ματς έληξε 4-0 και θυμάμαι χαρακτηριστικά δυο στιγμές. Τον Γιαννάκη τον Οκκά να πανηγυρίζει μπροστά μας και τον διπλανό να θυμάται μαζί με τον κυρ-Νιόνιο (τον παππού μου) νοσταλγικές ιστορίες για το ΠΑΣΟΚ, αδιαφορώντας πλήρως για την ροή του παιχνιδιού.
Ρητινιώτης ο σκαστός
Απρίλιος 1992 και πετάω ατάκα στον γαύρο θείο μου: “Μπάμπη, την Τετάρτη παίζουμε με τον Παναθηναϊκό, θα πάμε;”. Δεν απάντησε, αλλά την Τετάρτη το μεσημέρι, χτύπησε η πόρτα της τάξης μου και ο πατέρας μου που μπήκε μέσα είπε: “Πρέπει να πάρω τον Ντίνο για να πάμε στο γιατρό”. Με το που βγήκα, η έκπληξή μου έγινε ακόμη μεγαλύτερη όταν συνειδητοποίησα ότι πηγαίναμε στο ΟΑΚΑ. Εγώ, ο θείος μου και ο παοκτζής πατέρας μου. 3 πράγματα αποτυπωμένα στο μυαλό: Η εικόνα ενός σχεδόν γεμάτου ΟΑΚΑ από κόκκινους και πράσινους. Ο πρώτος παίκτης που αντίκρυσα live στη ζωή μου, η επιβλητική μορφή του Γιόζεφ του Βάντσικ. Και τέλος, τον μπροστινό μας να ρίχνει γαμωσταυρίδια και τον -ψαρωμένο από γήπεδα- πατέρα μου να του λέει “μη βρίζετε κύριε, πού βρίσκεστε;”. Τα τσιμέντα του ΟΑΚΑ πρέπει να γελάνε ακόμα.
Εσύ, αεφέ Προβοκάτορα;
Τι θυμάσαι από την πρώτη σου επίσκεψη σε γήπεδο;
