Από τα πολύ μικράτα μας έως και σήμερα που έχουμε μαντραχαλέψει, η εορταστική περίοδος των Χριστουγέννων κορυφώνεται την ιερή στιγμή που θα σκύψουμε ευλαβικά μπροστά από το στολισμένο δέντρο, θα πάρουμε στα χέρια μας το τυλιγμένο δώρο, θα το ανοίξουμε σε χρόνο ντε τε και θα δούμε με τα ίδια μας τα μάτια το περιεχόμενο.
Υπάρχουν φορές που το περιεχόμενο μας απογειώνει, υπάρχουν όμως κι εκείνες που μας… γειώνει και μας στοιχειώνει.
Να, καλή ώρα όπως “την πάτησε” κι ο Αδόλφος…
ΔΩΡΟ ΕΚΠΛΗΞΗΈξαλλος και φέτος ο μαν με τα δώρα που παίρνει.Του @KrinostoKtinos
Δημοσιεύτηκε από Provocateur στις Τετάρτη, 23 Δεκεμβρίου 2015
Τι να κάνουμε, όμως; Το δώρο έχει να κάνει με το προσωπικό γούστο κάποιου άλλου. Αν είχε να κάνει με το δικό σου, τότε δεν θα ήταν δώρο. Θα ήταν ψώνιο που έκανες εσύ για την πάρτη σου.
Την έχουμε πατήσει κι εμείς στο παρελθόν με διάφορα καλούδια που μας προσέφεραν κατά καιρούς…
Έλα να ακούσεις να διαβάσεις τις ιστορίες μας.
Νίκος Μπόβολος, ο κυνικός
Νηπιαγωγείο. Η δασκάλα μας ζητάει να γράψουμε τι δώρο θέλουμε από τον Άη Μπίλη. Η μαμά ήταν ξεκάθαρη: “Ακου να δεις, επειδή δεν παίζουν φράγκα, ο Άη Βασίλης είναι ένα ψέμα και τα δώρα στα παίρνουμε εμείς. Γι’ αυτό κοίτα να ζητήσεις κάτι μέχρι 5 χιλιάρικα (σσ: ναι, δραχμές).” Όλα τα υπόλοιπα έχουν σβηστεί από τη μνήμη μου. Νταξ, εκτός από εκείνο το λάπτοπ που μου ‘χε κάνει δώρο μια πρώην και το οποίο τώρα το χαίρεται ο ντάντι (αλλά χου κέαρς). Δεν θέλω να παίρνω δώρα, δεν θέλω να δίνω δώρα, δεν θέλω να ακούω για δώρα, και κυρίως, δεν θέλω να έχει κίνηση επειδή όλοι αγοράζουν δώρα.
Πέτρος Ντόκος, ο ασύμφορος
Δημοτικό. Το πρώτο κλάμα, το πρώτο δάκρυ που κύλησε στα τρυφερά μου ροδοκόκκινα μαγουλάκια. Όχι επειδή έπεσα χτύπησα και σακατεύτηκα, όχι έπειδη έτρωγα μπούλινγκ για την πεταχτή μου κοιλίτσα, αλλά διότι στο κεντρικό ράφι του παιχνιδάδικου βρισκόταν το πιο λατρεμένο των λατρεμένων LEGO. Το τρένο, το Τσάμπιολιγκ των παιχνιδιώνε, το μοναδικό που μπορούσε να γυρίζει γύρω-γύρω όλο το δωμάτιο μου καθιστώντας με ένα μικρό Babi Vovo (με κοιλίτσα πεταχτή, είπαμε). Το πήρα, το έστησα και μέσα σε μερικούς μόλις μήνες κατάφερα να διπλασιάσω το οικογενειακό έλλειμμα αγοράζοντας επιπλέον βαγόνια και ράγες. YOLO και ξανακάντε με 8 χρονών να σας μάθω μπαλίτσα.
Νίκος Ράπτης, το τσουκαλόπαιδο
“Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα…” Τι εννοεί ο ποιητής και τι εννοώ κι εγώ που τον επικαλούμαι; Άκου. Οι γονείς μου, με έθρεψαν με διάφορα κλισεδιάρικα δώρα που δεν μπορείς να φανταστείς, δικέ μου. Πλέιστέσιο ζητούσα; Τον “Μικρό Πρίγκιπα” μου έφερναν. Αεροβόλο ζητούσα; Monopoly έπαιρνα. Τα ντουλάπια γέμιζαν με δώρα, αλλά η ψυχή του μικρού Νικόλα (όχι του κόμικ) μαύριζε από ανούσια δώρα μιας ουσιώδους -κατά τ’ άλλα- αγάπης. Έχοντας φάει τη ζωή με το κουτάλι, σήμερα στα 21 μου μπορώ να πω ότι το πιο πρωτότυπο δώρο που μου έχουν κάνει είναι το Ημερολόγιο της Θύρας 7. Για να μη χάνω το μέτρημα, if you know what I mean δευτερότριτοι 
Κώστας Μανιάτης ο εξυπνόπουλος
Κάποτε σε έναν γαλαξία, όχι πολύ πολύ μακρινό, ήμουν παιδάκι, πήγαινα δημοτικό και χαιρόμουν με μικρές χαζομαρούλες. Μία απ’ αυτές ήταν και ένα επιτραπέζιο, η «Χαμένη Ατλαντίδα» (κάπως έτσι πρέπει να λεγόταν), δώρο που μου το έκαναν οι γοναίοι τα Χριστούγεννα. Το θυμάμαι έντονα γιατί προσπαθούσαν να με πείσουν ότι το έφερε ο Άγιος Βασίλης, πράγμα που δεν πίστεψα ούτε για μια στιγμή Ο ΓΑΤΟΣ. “Αφού δεν έχουμε τζάκι”, τους έλεγα. “Από πού μπήκε,”, “Απ’ τον απορροφητήρα”, μου απαντούσαν. Αν και ακουγόταν αρκετά πιο λογικό αυτό και πάλι δεν τους πίστευα. Ευχαριστώ για το δώρο, ωστόσο. Σας χρωστάω.
