Εργαζόμαστε σε ένα ανδροκρατούμενο γραφείο. Η μοναδική γυναίκα που πατάει πόδι εδώ μέσα είναι η καθαρίστρια το πρωί κι αυτήν ακόμα δεν την έχουμε δει. Λογικό είναι, λοιπόν, πολλές φορές να γέρνουμε στις καρέκλες μας, να κλείνουμε τα μάτια και να φανταζόμαστε τη μορφή μιας γυναίκας. Πώς να είναι; Πώς να μυρίζει; Πώς να ακούγεται η φωνούλα της; Σε τι θεό να πιστεύει;
Όταν βγαίνουμε από το γραφείο, το πράγμα αλλάζει. Θηλυκά τριγύρω μας πολλά. 4-5 από αυτά τόσο ευλογημένα που απολαμβάνουν ήδη την αγκαλιά μας. Και την απολαμβάνουν γιατί πέρα από άξιες, πληρούσαν και κάποια κριτήρια. Τα δικά μας κριτήρια.
Ποια είναι αυτά;
.Ο Νίκος Ράπτης σιγοτραγουδάει “Μάτια μπλε καλοκαιρινά…”:
Μπορεί να είμαι κλισεδιάρης, αλλά τα ΜΑΤΙΑ και κυρίως τα μπλε τα μάτια, είναι ένας αξιοπρεπέστατος λόγος για να καψουρευτώ άσχημα μια κοπελιά (αν είναι και λίγο μπαμπάτσικη ακόμα καλύτερα). Δυο μάτια μπλεδιάρικα, λοιπόν, να με κοιτάξουν, ευθύς θα γονατίσω μπροστά της και μέσα σε μια βδομάδα θα είμαστε στης μάνας μου για φαγητό. Δε πα να ‘ναι και ψηφοφόρος του Σταύρου του Θεοδωράκη, μπλε μάτια να έχει το κορίτσι και τα δέχομαι όλα. Και ο Tom Waits μη νομίζετε… Κάποια γαλανομάτα θα τον βασάνιζε.
.Το τσαχπίνικο μάτι του Νίκου Μπόβολου, πέφτει πρώτα στις…. αρθρώσεις:
Θέλει μεγάλη προσπάθεια για να μην πεις κάτι προφανές, αλλά I’ll give it a try, που λέμε και στα Τζουμέρκα. Δε μπορώ να ενδώσω στις έντονες πιέσεις μιας γυναίκας (αρέσω παιδί μου, αρέσω) αν δεν έχει ωραία φωνή. Θέλω καλή άρθρωση και ωραία χροιά. Αν τραγουδάει κιόλας, ακόμα καλύτερα. Τα τελευταία χρόνια, μπορώ να πω ότι το βίτσιο μου αυτό, κατά έναν περίεργο τρόπο εκπληρώνεται. Πόσο τυχαίο μπορεί να είναι το γεγονός πως το κορίτσι μου (sic) είναι λογοθεραπεύτρια και τραγουδάει ερασιτεχνικά; «Είδες αγάπη μου, για γυναίκες ρωτούν, πάλι για σένα λέω!»
.Κώστας Μανιάτης, ο προβλεπέ:
Πρόσωπο, φίλε, δεν υπάρχει καν λόγος να το συζητήσουμε. Αυτή είναι η όμορφη αλήθεια. Αυτό ερωτεύεσαι, αυτό σε νευριάζει, αυτό σου χαμογελάει και σου μιλάει, αυτό προσέχεις πρώτο και τελευταίο. Ας είμαστε ειλικρινείς. Όλα τα υπόλοιπα είναι πινελιές, το πρόσωπο είναι ο κύριος καμβάς πάνω στον οποίο οργιάζει η φαντασία και οι προσδοκίες σου (πσσσς! Μαζέψτε με). Και κάτσε να κάνω και tagged αυτή που πρέπει, να πιάσει το νόημα.
.”Δείξε μου τις κάλτσες σου να σου πω ποια είσαι;” λέει ο Ντίνος Ρητινιώτης:
Χαμόγελο, βλέμμα, άρωμα, κώλος, οπίσθια. Αυτό είναι το τετράπτυχό μου. Το οποίο, βέβαια, συμπληρώνεται από το εξής βασικό συστατικό στοιχείο: ΚΑΛΤΣΕΣ. Ναι, κάλτσες. Θα μου πεις, “δεν φαίνονται ρε αεφέ” και θα ‘χεις δίκιο. Αλλά όταν τις φοράνε και ξέρουν ότι θα φανούν, θέλω να δίνουν την ίδια βαρύτητα που θα έδιναν και στο μακιγιάζ τους. Φοβάμαι να δω κάλτσα α λα Καραγούνης που θα φτάνει λίγο πιο κάτω από το γόνατο. Φοβάμαι να δω κάλτσα ντεκαβλέ. Θέλω καλτσάκι όμορφο, σωστό, περιποιημένο, μορφωμένο. Αν το περιεχόμενο (βλέπε δάχτυλα) είναι εξίσου δυνατό, ψάχνω για κουμπάρο.
.Ο Πέτρος Ντόκος δεν μένει στην επιφάνεια (όπως οι σάπιοι οι προηγούμενοι):
Μια γυναίκα θα την ερωτευτείς από το βλέμμα της. Τη στιγμή που θα σε κοιτάξει και θα αναφωνήσεις: “Αυτή είναι μαλάκα μου!”. Θα γυρίσεις σπίτι και θα τη σκέφτεσαι συνέχεια και παντού. Μέχρι εδώ όλα καλά, κάνεις δουλίτσα και με μια φωτογραφία της στο Instagram. Το πραγματικό κόλλημα έρχεται στην πρώτη κουβέντα. Στο πρώτο βήμα που θα κάνετε στο πνευματικό σας ταξίδι, στα όνειρα που θα βάλει στο κεφάλι σου και θα κάνετε πράξη μαζί, στους στόχους και την ατέρμονη επιμονή της, που φτάνει για να σε ξυπνήσει και αρκεί για να σε κάνει να παραδοθείς συναισθηματικά και σωματικά. Αυτή είναι η Προβοκατόρισσά μου, γυναίκα που ξεχωρίζει στα πλήθη και φαντάζει μοναδική στα μάτια μου.
