Οι ροκ σταρς, όπως και τα παιδιά, δεν πεθαίνουν ποτέ. Απλά δραπετεύουν σε μέρη μακρινά. Εκεί όπου οι μεν ακούνε Μόρισον και οι δε παίζουν μπάλα και μπουκάλα.

O Παύλος Σιδηρόπουλος μαζί με τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, λοιπόν, ταξίδεψαν προς τα εκεί την ίδια μέρα. Στις 6 Δεκεμβρίου του 1990 ο πρώτος, 18 χρόνια μετά, ο δεύτερος. Στην γιορτή του Αγίου Νικολάου, την δική μου γιορτή που σπάνια πλέον απολαμβάνω.

Ο Παύλος λατρεύει να παίζει κιθάρα, ενώ γουστάρει άσχημα τον Μικ Τζάγκερ. Παράλληλα, ερμηνεύει το “Κάποτε θα ‘ρθουν, να σου πουν“, ένα κομμάτι που προκαλεί ανατριχίλα και δέος. Λέτε να είναι προφητικό για τον Αλέξη;

Ο Αλέξης, έχει κι αυτός αρρώστια με την κιθάρα του. Ακούει συνεχώς μουσική στα διαλείμματα, ενώ παραδίδει στη δασκάλα του εργασία πάνω στους Pink Floyd.

Ο Παύλος τα καταφέρνει μια χαρά με το γυναικείο φύλο. Ίσως να φταίνε τα τραγούδια του, ίσως να φταίει που έχει ο μπαγάσας την ομορφιά του Jim Morrison. Ποιος ξέρει; Εξ ου, πάντως και το παρατσούκλι “Πρίγκιπας”.

“Η γυναίκα είναι ο καθρέφτης μας. Είναι το πλάσμα που αγαπάμε στο έπακρο και μισούμε στο έπακρο ταυτοχρόνως, όπως εμπεριέχουμε το Σατανά και το Θεό μαζί…“

Ο Αλέξης φοράει την κουκούλα του, ραπάρει και αφιερώνει στο πρώτο του κορίτσι: “Αυτό είναι για σένα μικρή μου, για να δεις πως αισθάνομαι για σένα…“. Πλάκά-πλάκα, θυμίζει εμφανισιακά πολύ στον Παύλο.

 
Ο Παύλος κυκλοφορεί στο Κολωνάκι και στα Εξάρχεια με την ίδια άνεση. Αν και τα Εξάρχεια τα αγαπάει λίγο περισσότερο. Εκεί ο κόσμος είναι πιο ζέστος απέναντι του. Υποστηρίζει ενεργά τον Απόλλωνα Αθηνών. Κομμωτήριο δεν πατάει… ούτε απ’ έξω.
 
Ο Αλέξης αν και μένει Βόρεια Προάστια κατεβαίνει συχνά Εξάρχεια με τα φιλαράκια του. Όπως κι ο Παύλος, λατρεύει την ελευθεριότητα της περιοχής. Αυτός, όμως, δεν είναι Απολλωνιστής, είναι Παναθηναϊκός και γουστάρει όσο τίποτα άλλο να πηγαίνει στο γήπεδο. Σιχαίνεται τα κομμωτήρια.
 

Ο Παύλος είναι αγαπητός σε όλους. Βγαίνει ανοικτά και υπερασπίζεται τα δικαιώματα των αδικημένων, των φυλακισμένων, των ομοφυλόφιλων. Μιλάει για το πόσο καταστροφικά είναι τα ναρκωτικά, αλλά ο ίδιος έχει μπει ήδη στο τρυπάκι της ηρωίνης. Οι φίλοι του κάνουν λόγο για τον “Επαναστάτη της Ροκ Σκηνής”, αλλά ο Παύλος δεν το παίρνει πάνω του. Τα βράδια ξεσπάει γράφοντας ύμνους πάνω σε αυτές τις έξι χορδές.
 
Ο Αλέξης είναι το αγαπημένο παιδί των δασκάλων. Όχι τόσο επειδή είναι καλός μαθητής, αλλά επειδή παλεύει για το δίκιο των συμμαθητών του. Τα παιδιά τον εξυμνούν, δεν είναι τυχαίο που έχει τόσους πολλούς φίλους σε όλο το σχολείο. Αλλά ο ίδιος, είναι εσωστρεφής. Σαν κάτι να τον βασανίζει, σαν κάτι να ‘χει προβλέψει. Παραμένει, όπως και να ΄χει, χαμογελαστός…
 
   
Ο Παύλος έχει πέσει με τα μούτρα στην ηρωίνη. Είναι από τα πρώτα θύματά της. Ο ίδιος δηλώνει εξαντλημένος και έχει ήδη χάσει το αριστερό του χέρι. “Πρέζες υπάρχουν πολλές, η ηρωίνη όμως σκοτώνει…“. Γράφει και τραγούδι επάνω σε αυτό: 
“Θέλει χρυσάφι και κάποια υποταγή, θανάτου άγγελος σωματοφύλακας της”.
Ο Αλέξης δεν ξέρει από αυτά. Αράζει με τα φιλαράκια του τα Σάββατα, πίνουν μπύρες και κάνουν όνειρα, ενώ λέει στη μητέρα του: “Θα το δεις, εγώ θα γίνω διάσημος μια μέρα“. Τον πρόλαβε όμως, η σφαίρα του αστυνομικού Κορκονέα που έβαλε στοπ στα όνειρά του.
 

Ο Παύλος εμφανίζεται στο “Αν” στα Εξάρχεια με δεμένο χέρι. Λίγες μέρες αργότερα, βρίσκεται νεκρός στο διαμέρισμα μιας φίλης του στο Νέο Κόσμο. Από υπερβολική δόση ηρωίνης, λένε οι γιατροί. Ο Παύλος φεύγει σε ηλικία 42 ετών. Τώρα μαθαίνει στον Κομπέιν, τον “Μπάμπη τον Φλου“.
 
Ο Αλέξης βγαίνει στη Μεσολογγίου-Τζαβέλλα στα Εξάρχεια, μαζί με τους κολλητούς του. Ο αστυνομικός βγάζει το περίστροφο και στοχεύει την καρδιά του. Ένα παιδί μόλις 15 ετών δεν είναι πια εδώ. 15 ρε… Η προσωπική του επιτυχία είναι που βγάζει τους νέους στο δρόμο. Τελικά, το τραγούδι του Παύλου για το παιδί δεν θα το υπερασπιστεί κανείς.
 
Τώρα έχουν συναντηθεί εκεί ψηλά. Και ο Πρίγκιπας μαθαίνει μουσική στο Πριγκιπόπουλο.

Η μέρα αυτή τους ανήκει, καθώς και οι δύο είναι γραμμένοι “Στο βιβλίο των Ηρώων“.