Ο Άλκης Αλκαίος είναι από εκείνους τους ανθρώπους που συνήθως αγνοείς τη μορφή ή και την ύπαρξή τους, την ίδια στιγμή που αποθεώνεις το έργο τους. Κάτι σαν ανώνυμος δημιουργός δημοτικών τραγουδιών που έχουν νικήσει το χρόνο και κανείς δεν γνωρίζει την προέλευσή τους. Κάτι σαν λαϊκός θρύλος που ποτέ κανένας δεν θα μάθει πώς ξεκίνησε. Αυτή ήταν και η δική του επιδίωξη.
Ο Βαγγέλης Λιάρος, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε μια μέρα σαν σήμερα το 1949, στην Κοκκινιά Θεσπρωτίας και μεγάλωσε στην Πάργα η οποία έγινε και το σημείο αναφοράς του μέχρι το τέλος της ζωής του. “Γέννημα Κοκκινιώτης και θρέμμα Παργινός” όπως έλεγε και ο ίδιος. Μεγάλωσε διαβάζοντας Καρυωτάκη σε μια περιοχή που η πνευματική κληρονομιά του ποιητή είναι δάχυτη. Ο ίδιος έγραψε και δοκίμιο για τον Καρυωτάκη, το οποίο εκδόθηκε το 1967.
Σε επιστολή του στο Δ.Σ. του συλλόγου Συλλόγου Παργινών Αθήνας αναφέρει: “Ήταν αρχές του 1967, όταν ο αείμνηστος Αλέξανδρος Μπάγκας, Δήμαρχος Πάργας, με παρουσίασε, μαθητή ακόμα στο γυμνάσιο Πάργας, ως δημιουργό με τα πιο ενθουσιώδη λόγια, στο κατάμεστο χειμωνιάτικο σινεμά, στου “Καρύδη”. Θερμοί συμπαραστάτες ήταν οι αείμνηστοι Νίκος Τσάκας, Πέτρος Γιούργας και ο τότε Νομάρχης Πρεβέζης Θεόδωρος Βγενόπουλος. Θέμα της διάλεξης ήταν ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης και αφορμή η άρνηση των θρησκευτικών αρχών στην Πρέβεζα να τελέσουν μνημόσυνο για έναν αυτόχειρα. Η διάλεξη αυτή έγινε βιβλίο. Και θυμάμαι πόση συγκίνηση ένοιωσα όταν έλαβα ένα γράμμα από το Θάνο Καρυωτάκη, αδελφό του ποιητή, με ύμνους για το βιβλίο. Έτσι ξεκίνησα. Με ένα πεζό για έναν ποιητή. Υπό την αιγίδα του Δήμου Πάργας.”
Δέκα χρόνια αργότερα και αφού είχε ζήσει τη φρίκη από τα βασανιστήρια της χούντας γιατί μετέφερε διαβατήριο για τον Στάθη Παναγούλη, αδελφό του Αλέκου, άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα στον Ριζοσπάστη. Εκεί γνώρισε την ποίησή του ο Θάνος Μικρούτσικος και ύστερα ήρθε σε επαφή μαζί του για να φτιάξουν ένα καλλιτεχνκό δίδυμο που αμφιβάλλω αν θα υπάρξει όμοιό του ποτέ.
Μαζί δημιούργησαν αριστουργήματα σαν αυτό:
Μέχρι το 2012 που απεβίωσε, οι στίχοι του Αλκαίου ακούστηκαν από τα χείλη των σημαντικότερων Ελλήνων ερμηνευτών, ενώ αυτό που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση ήταν το γεγονός πως δε δίστασε να δώσει τους στίχους του και σε καλλιτέχνες που έκαναν τα πρώτα τους βήματα στο μουσικό στερέωμα. Ένας από αυτούς, o Μίλτος Πασχαλίδης, έμελλε να γίνει αδερφικός του φίλος κι ένας από τους λίγους ανθρώπους που τον έβλεπαν από κοντά στα τελευταία χρόνια της ζωής του που είχε καταπέσει λόγω νευρολογικών και κινητικών προβλημάτων που είχε “κληρονομιά” από τους βασανισμούς.
Ο Πασχαλίδης, λίγο μετά το θάνατό του, θα γράψει και βιβλίο για τον ποιητή, με τίτλο “Αγύριστο Κεφάλι”, στο οποίο θα περιγράψει τον “δικό του Άλκη” όπως τον έζησε εκείνος. Ένα βιβλίο από αυτά που τα διαβάζεις χωρίς καν να σηκώσεις το κεφάλι σου από αυτό.
Συνεργάστηκε με τεράστια ονόματα του καλλιτεχνικού χώρου. Μεταξύ αυτών: Νότης Μαυρουδής, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας, Μίλτος Πασχαλίδης, Μάριος Τόκας, Βασίλης Καζούλης, Βαγγέλης Γερμανός, Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, Φίλιππος Πλιάτσικας, Νίκος Πορτοκάλογλου, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Διονύσης Τσακνής, Μπάμπης Στόκας, Νίκος Ζούδιαρης, Αρλέτα, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Χρήστος Θηβαίος, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Γιώργος Νταλάρας και άλλοι.
Πριν λίγα χρόνια που έκανα διακοπές στην Πάργα, αντιλήφθηκα ότι η πόλη ζει στο ρυθμό του. Τα τραγούδια του ακούγονται παντού, ενώ οι τοίχοι στα πιο πολυσύχναστα σημεία της πόλης είναι “ποτισμένοι” με τις λέξεις του.
Σε μια τόσο μικρή απόσταση, μεταξύ Πρέβεζας και Πάργας, συνυπάρχουν πνευματικά ένας από τους σπουδαιότερος ποιητές και ο κορυφαίος κατά πολλούς στιχουργός της χώρας. Το νιώθεις στην ατμόσφαιρα. Αν πας θα καταλάβεις…
