Βλέποντας τι τράβηξε ένας φίλος κάτω από μια φωτογραφία του στο Facebook -όπου χόρευε λιάρδα και μπράβο του- αναρωτήθηκα αυτό που διάβασες πιο πάνω στον τίτλο.
Γιατί κάνουν έτσι σαν μικρά κοριτσάκια; Γιατί μας κυνηγάνε από τα μικράτα μας (ώπα, δεν περιμένες να χρησιμοποιήσω τέτοια λέξη) να χορέψουμε; Τι ευχαρίστηση παίρνουν; Και δεν ρωτάω “γιατί μας τραβάνε να χορέψουμε;“, αυτό είναι άλλο ερώτημα, αλλά ΓΙΑΤΙ χαίρονται τόσο όταν τα καταφέρνουν.
Και τι κατάλαβες, δηλαδή; Από όρθιο αγγούρι, με έκανες ένα όρθιο αγγούρι που κουνιέται αριστερά δεξιά. Big deal.
Κάτω απ’ τη photo του φίλου, λοιπόν, είχαν σκάσει δυο τρεις φίλες του(;) που τον πείραζαν για τον “χθεσινοβραδινό του χορό”, του έκαναν σχόλια, με μία γλώσσα αυτοπεποίθησης και ξεδιάντροπης σιγουριάς ότι “τώρα σε κάνουμε ρόμπα. Δεν σε χάλασε“. Και συνέχισαν να ποστάρουν και άλλες photos του με το ίδιο πείραγμα και την ίδια ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΗ ΧΑΡΑ ΕΠΕΙΔΗ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΤΟΝ ΕΚΑΝΑΝ ΝΑ ΧΟΡΕΨΕΙ.
Και επειδή είμαι σίγουρος ότι δεν βαδίζω μόνος σ’ αυτόν τον σκοτεινό δρόμο της ακινησίας και του καταναγκαστικού χορού, ήθελα να σε ρωτήσω κι εσένα, αν έχεις παρατηρήσει να χαίρονται υπερβολικά οι φίλες σου/οι πρώην σου/ οι γυναίκες συγγενείς σου μ’ αυτό τους το κατόρθωμα.
Εμένα αυτή η κατάσταση με κυνηγάει από πάντα.
Στις οικογενειακές γιορτές όταν η κατάσταση έβγαινε εκτός ελέγχου και οι θείοι ξεσάλωναν για να χωνέψουν το αρνί, πάντα έσκαγε ένα χέρι από κάπου και με τραβούσε. Συνήθως της μάνας μου. Με τραβούσε λέγοντας “Έλα σήκω. ΤΙ; Δεν θα χορέψεις; Ντροπή”. Και μετά χαιρόταν παρέα με τις θείες.
Αργότερα στα παιδικά πάρτι, πάλι τα ίδια. Να σε τραβάνε και όταν καταφέρνουν να σε σηκώσουν να ακούγεται ένα “ΩΩΩΩΩ” και να έρχονται γύρω σου και να γελάνε χορεύοντας και χτυπώντας παλαμάκια. Να μην τα πολυλογώ, αυτή η τελευταία αντίδραση άντεξε στο πέρασμα του χρόνου, πέρασε μέσα απ’ το Λύκειο, το Πανεπιστήμιο και έφτασε αλώβητο μέχρι τις μέρες μας, στα χρόνια της δουλειάς (και της ανεργίας. Στην ίδια χώρα ζούμε, μαν).
Καταρχάς ρε κορίτσια, γιατί δεν σέβεστε ότι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΧΟΡΕΨΟΥΜΕ;
Θέλουμε να κάτσουμε σαν τα όρθια αγγούρια, να πιούμε το ποτό μας και στο τσακίρ κέφι να κουνήσουμε το πόδι μας ψιλορυθμικά αλλά χωρίς να προκαλέσουμε τα χρηστά ήθη. Δικαιωμά μας δεν είναι; Α, ώστε έτσι, δεν είναι.
Και περνάμε τώρα ξανά στο ίδιο ερώτημα, που παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ: Γιατί χαίρονται έτσι οι γυναίκες όταν μας καταφέρνουν να χορέψουμε;
Δεν ξέρω την απάντηση, μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω ΚΑΙ ΘΑ ΤΙΣ ΚΑΝΩ.
1. Σε κάνουν ρεζίλι και χαίρονται γιατί είναι μοχθηρές και θέλουν το κακό σου.
2. Χαίρονται γιατί νιώθουν ότι σε κατάφεραν να κάνεις αυτό που θέλουν. Σύντομο, λογικό και μικροπρεπές εκ μέρους μου που σκέφτομαι έτσι.
3. Βλέπουν την ψυχή σου. Στέκεις απογυμνωμένος μπροστά τους, χωρίς τα πρέπει και τα μη, είσαι εσύ, η βαθύτερη ουσία σου και αυτό το επικροτούν σε μία κοινωνία που μας έχει μάθει να κρυβόμαστε και να γράφουμε τέτοιες ποιητικές αηδίες όπως αυτή εδώ.
4. Θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μία ματιά στον μελλοντικό “άνετο” εαυτό σου, σαν ένα preview για το πως θα συμπεριφέρεσαι μαζί τους στην πιθανότητα σχέσης. Κάτι σαν σκηνές από τα “ΠΡΟΣΕΧΩΣ”. Αυτό βέβαια ισχύει αν σε βλέπει ερωτικά και όχι σαν “είσαι ο καλύτερος φίλος που είχα ποτεεεεεέ“!
Αυτά είχα να πω.
Εσύ τι λες; Γιατί χαίρονται σαν δαιμονισμένες;
