Κοίτα να δεις τι παίζει. Οι προβοκάτορες είναι τίμιοι άνθρωποι. Γι’ αυτό δεν κωλώνουν συχνά πυκνά να σου αποκαλύπτουν χωρίς κανέναν ενδοιασμό, πτυχές της ζωής τους που υπό άλλες συνθήκες δύσκολα κάποιος θα μοιραζόταν. Ας πούμε, ο γράφων έχει εκμυστηρευτεί το προσωπικό του πρόβλημα με την τριχοφυία, εκείνο της αχρωματοψίας, την απέχθεια του για 5 πολύ γνωστές ταινίες, ακόμα και την αγάπη του για τον Σαλπιγγίδη. Πόσο πιο πολύ να σου ανοιχτεί ένας άνθρωπος ρε προβοκάτορα;
Να ξέρεις ότι υπάρχει και ένας από εμάς που έχει πολλές προσωπικές ιστορίες αυτοταπείνωσης να σου πει ακόμα (ονόματα δε λέμε) αλλά θα το καλύψω εγώ αυτό το κενό και θα βάλω μπροστά το στήθος μου για να καλύψω τον συνάδελφο.
Πώς θα σου φαινόταν αν σου έλεγα ότι υπάρχει στην ίδια χώρα με εσένα ένας άνθρωπος που δεν τρώει φρούτα; Για να ακριβολογώ, ένας άνθρωπος που τρώει μήλο, μπανάνα και τίποτα άλλο από φρούτα. Και ναι, καλά κατάλαβες, εγώ είμαι ο άνθρωπος που περιγράφω. Δεν έχω δοκιμάσει ποτέ την πλειοψηφία των γνωστών και άγνωστων φρούτων. Την τελευταία φορά που δοκίμασα (εν αγνοία μου) ένα από αυτά, η μούρη μου πρήστηκε σαν του Ρόκυ μετά το βρωμόξυλο που είχε φάει από τον Ντράγκο. Λίγη ώρα μετά επανήλθα. Έχω και ντοκουμέντα από μία εκ των στιγμών που το αλλεργικό σοκ ήταν στα φόρτε του. Και φυσικά το κοντράστ πριν τις ενέσεις και μετά.
Πώς άρχισε η φάση
Ήμουν τριών ετών και βρισκόμουν στο αυτοκίνητο με τη μάνα και τον πατέρα. Λίγο πριν, σε μια ταβέρνα τους είχαν δώσει μια σακούλα με κεράσια, σαν κέρασμα για τον δρόμο. Έγω έτρωγα σαν μοσχαράκι (από τότε φαινόμουν) και κανείς δε μου έδινε σημασία. Ώσπου κάποιος πρόσεξε ότι το στόμα μου είχε φτάσει στα αυτιά και η μύτη είχε πάρει τον κατήφορο. Παραμορφώθηκα σε τραγικό βαθμό, όπως λέει το ρεπορτάζ της εποχής και οι γονείς μου με έτρεξαν γρήγορα στο νοσοκομείο όπου και διεγνώσθησαν οι περίπου 12.000.000 αλλεργίες μου. “Δεν είναι τίποτα, μέχρι τα 14 θα του έχει περάσει” υποστήριξε ο φωστήρας γιατρός. Κοντεύω τα 26 και συνεχίζω ακάθεκτος…
Πώς ήταν η φάση στην εφηβεία
Χάλια μαύρα. Θυμάμαι 2-3 αλλεργικά σοκ στα 6 χρόνια του γυμνασίου και του λυκείου αλλά ένα μου έχει μείνει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη. Πρέπει να ήμουν δευτέρα γυμνασίου και σύμφωνα με τα λόγια του γιατρού κάπου εκεί θα μου έφευγε η αλλεργία. Πώς θα το ήξερα όμως αν δεν το δοκίμαζα; Οπότε το πήρα πάνω μου και έφαγα μία (1) ρόγα σταφύλι, just to try it που λέμε και στα Τζουμέρκα. Μόλις 35 λεπτά αργότερα βρισκόμουν στο νοσοκομείο παίδων για αντισταμινικές ενέσεις και άλλες τέτοιες ομορφιές. Το μεγάλο πρόβλημα όμως ήταν ότι τα μάτια μου αλληθώρισαν και έμειναν έτσι για αρκετές μέρες. Κι εδώ έρχεται το μεγάλο δίλλημα. Πας στο σχολείο με γυαλιά ηλίου και σε κοροϊδεύουν όλοι ή πας στο σχολείο με αλλήθωρα μάτια και σε κοροϊδεύουν όλοι;
Πώς είναι η φάση σήμερα
Οτιδήποτε περιέχει ή ενδέχεται να περιέχει υποψία φρούτου (εκτός από μήλο και μπανάνα πάντα), απαγορεύεται να έρθει σε επαφή μαζί μου. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να δίνω ιδιαίτερη προσοχή σε: τσίχλες, φαγητά, ποτά, γλυκά, αρωματικά χώρου (με αναγουλιάζει απίστευτα η μυρωδιά του ροδάκινου), ναργιλέ ακόμα και προφυλακτικά. Συν τη μεγάλη έκπληξη κάθε ανθρώπου τη στιγμή που μαθαίνει πως δεν μπορώ να φάω φρούτα. Οι πιο επίπονες στιγμές είναι εκείνες που έρχεται σφηνάκι και οφείλω να ρωτήσω “Τι έχει μέσα;” με τη απάντηση να είναι “Πιες ρε, γαμάει” για να εκραγώ λέγοντας “Δεν αμφισβητώ τον κλαρινογαμπρό μπάρμαν μάνα μου, να ξέρω αν θα ζήσω θέλω!”. Και άντε πάλι να εξηγείς. Ή στην ταβέρνα όταν ο σερβιτόρος λέει: “θέλετε γλυκάκι ή φρούτο;” και για κάποιον ανεξήγητο λόγο θέλουν όλοι φρούτο.
Και όχι δεν ψήνομαι να ξαναπάω σε γιατρό και να κάνω όλα τα τεστ που απαιτούνται και να κάνω θεραπείες και όλα αυτά που λογικά θα μου σούρετε από κάτω. Απλά όχι. Βαρέθηκα.
