Καθηγητής: Πού θα πας αν συνεχίσεις, έτσι; Εγώ θα σου πω. Πουθενά.
John Lennon: Πού είναι αυτό το “πουθενά”, σερ; Γιατί πρέπει να είναι γεμάτο με ιδιοφυΐες.

Βλέποντας το “Nowhere Boy” ξανά και ξανά τα τελευταία χρόνια, έχω καταλήξει ότι δεν είναι ούτε μία βιογραφική ταινία, ούτε συναισθηματική, ούτε καν μουσική. Είναι καθαρά μία ταινία εκδίκησης. 

Θα μπορούσε να λέγεται “Ο John Lennon εναντίον της μοίρας” ή “Ο έφηβος Lennon πέφτει και σηκώνεται κάθε καταραμένη φορά πάλι στα πόδια του”.

Για όποιον περιμένει να δει μία ταινία για τους Beatles ή τη σχέση John-Yoko, θα απογοητευτεί (αλλά δεν θα βαρεθεί, πιστέψτε με). Και σήμερα που κλείνουν 75 χρόνια από τη γέννησή του, είναι ένας καλός τρόπος για να καθαρίσουμε το μυαλό μας από την κλασική εικόνα του Lennon, εκείνη της μουσικής ιδιοφυίας και του διανοούμενου ακτιβιστή.

Το “Nowhere Boy” δείχνει τον έφηβο Lennon, μερικά χρόνια πριν κατακτήσει τον κόσμο, όταν ακόμα έμπαινε στα δισκάδικα του Liverpool άφραγκος και έφευγε με κλεμένους δίσκους κάτω απ’ τα ρούχα του. Όταν ακόμη φορούσε τα κοκκάλινα γυαλιά του και ρωτούσε τους γύρω του, αν τους αρέσει το “Buddy Holly στιλ” του. Όταν η τρέλα του να καπνίζει σε οροφές κινούμενων λεωφορείων, την ξεπερνούσε μόνο εκείνη για τον Βασιλιά.

Η ταινία στέκεται κυρίως στη σχέση του με τις δύο πρώτες γυναίκες που τον στιγμάτισαν, τη θεία του και τη μητέρα του. Γυναίκες που σήμερα λίγοι μνημονεύουν εξαιτίας του οδοστρωτήρα που πέρασε στη συνέχεια και λεγόταν Yoko Ono.

Ο Lennon είχε δύσκολα παιδικά χρόνια (ok, λίγο κλισέ αυτό για rock ήρωα), καθώς μεγάλωσε με τη θεία του, αφού η αληθινή μητέρα του τον παράτησε σε μικρή ηλικία. Εκείνος όμως έψαξε και την βρήκε στην πιο κρίσιμη καμπή της ζωής του, εκεί που ή θα έκανε το επόμενο βήμα και θα κατακτούσε τον κόσμο ή θα κατέληγε σε έναν αλητάμπουρα καυγατζή των παμπς.

Αγαπημένο σημείο της ταινίας, σαφέστατα το “-Hi. I’m John. -I’m Paul”.

Τον πιτσιρικά Lennon ενσάρκωσε ο Aaron Taylor-Johnson σε έναν ρόλο πολύ πιο σημαντικό από ό,τι θα περίμενε και ο ίδιος. Βλέπετε, η ταινία έγινε η αφορμή για να γνωρίσει τη σκηνοθέτη Sam Taylor-Johnson και να την παντρευτεί με συνοπτικές διαδικασίες.

Ο ίδιος ο Paul McCartney ενθουσιάστηκε με την ταινία -αν και στράβωσε εξαιτίας μίας σκηνής προς το τέλος- ενώ ακόμα και η πάντα δύσκολη Yoko Ono μίλησε με τα πιο θερμά λόγια.

Το βραδάκι λοιπόν, όταν πια θα έχουμε τελειώσει με τις παραδοσιακές κατάρες στον Mark Chapman και το σόι του, κάνουμε μια χάρη στον φανατικό μπιτλικό εαυτό μας και βλέπουμε ξανά το “Nowhere Boy”.