Σήμερα, που λέτε, ξεκίνησε να παρουσιάζεται στα Κέντρα Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων της χώρας η τριακόσια σαράντα… κάτι σειρά. Μια διαδικασία η οποία θα διαρκέσει όλη την εβδομάδα που διανύουμε.

Το δίδυμο “Η Ζωή Εν Κροτάφω“, πιστό στην αντίληψη ότι η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία, θα προσπαθήσει να βάλει στο κλίμα όλα εκείνα τα εν δυνάμει φανταράκια που θα παρουσιαστούν από σήμερα κιόλας, περιγράφοντάς τους τι θα πρέπει να περιμένουν κατά την πρώτη τους μέρα ως πρώην πολίτες.

Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε πως το ύφος του κειμένου είναι χαβαλεδιάρικο και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα, ε; Πόσο ψεύτες γινόμαστε θεέ μου;

Εσείς, πάντως, μη μασάτε. Τα πέρασαν και θα τα περάσουν κι άλλοι. 9 μηνάκια είναι αυτά, θα περάσουν χωρίς να το καταλάβετε Μα τι στο διάολο έχουμε πάθει σήμερα με τις μούφες;

01.00 Η τελευταία έξοδος με φίλους και αμόρε μόλις λαμβάνει τέλος. Αγκαλιάζεις κολλητούς, φιλάς αμόρε, γυρίζεις πρόσωπο, δακρύζεις.

04.00 Μετά από μια ανελέητη δίωρη μάχη με τον Μορφέα, σου σκάει κλωτσομπουνίδι στην καρωτίδα και σε βγάζει off. Κλείνεις τα μάτια και ροχαλίζεις στο επόμενο δευτερόλεπτο.

05.00 Ανοίγεις τα μάτια έντρομος. Είχες δει εφιάλτη με πορνό υπόβαθρο: Εσένα στα χακί και την κοπέλα σου περιτριγυρισμένη από αγνώστους που φοράνε πολιτικά. Σε όργιο.

06.00 Ξυπνάς οριστικά από κάτι υγρό που νιώθεις στο πρόσωπό σου. Είναι το δάκρυ που στάζει από την ελληνίδα μάνα η οποία στέκει εδώ και κάνα σαραντάλεπτο πάνω από το κεφάλι σου.

06.30 Φορτωμένος τα μπαγκάζια σου αποχαιρετάς γονείς κι αδέλφια. Ένα σκουπιδάκι μπαίνει στο μάτι σου. Γυρνάς, το βγάζεις, σκουπίζεις τα μάτια σου, στραγγίζεις το χαρτομάντιλο. Κύριος.

07.00 Φτάνεις στα ΚΤΕΛ. Βλέπεις αφίσα «Το Σάββατο οι Prodigy στη Μαλακάσα». Σκέφτεσαι: «Τώρα βρήκε να κάνει συναυλία το αγαπημένο μου γκρουπ; Γελάει ο κόσμος!». Εσύ κλαις.

08.00 Μέσα στο λεωφορείο, βλέπεις καμιά 20αριά ετοιμοθάνατους φανταραίους-ζόμπι. Η σιωπή τους και το αδειανό τους βλέμμα, σε συγκλονίζει.

09.00 Στάση στο Σείριο. Πας για κατούρημα και πέφτεις πάνω σε τούρκικες τουαλέτες. Γελάς με το σημάδι. Κλαις με την πραγματικότητα.

10.00 Φτάνεις στην πόλη που βρίσκεται το Κέντρο Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων. Μπορεί να μην έχεις ξαναπατήσει εδώ, αλλά την σιχαίνεσαι ήδη.

11.00 Πας για έναν καφέ πριν μπεις. Ρουφάς το φρέντο σε 8 δευτερόλεπτα. Ξέρεις ότι θα ξαναβάλεις αφρόγαλο στο στόμα σου μετά από 18 μέρες. Χαϊδεύεις το καλαμάκι, βάζεις τη γλώσσα σου στην τρύπα του καπακιού. Γενικά το νιώθεις σαν να ήταν η τελευταία σου φορά.

12.00 Φτάνεις στην πύλη. Μπαίνεις με το δεξί πόδι και σκέφτεσαι «τόσοι και τόσοι το έχουν περάσει, όλα καλά θα πάνε!». Με το που πατάς το αριστερό πόδι, η αναλαμπή αισιοδοξίας έχει ξεχαστεί ήδη.

12.30 Δίνεις στοιχεία, παραδίδεις ταυτότητα. Μαζί της, αποχαιρετάς για ένα 9μηνο τον πολίτη που έβλεπες κάθε πρωί στον καθρέφτη.

13.00 Νομίζεις πως το κούρεμα σου είναι προβλεπόμενο. Αλλά δεν είναι. Σε κουρεύει ο Γιώργης από την Αμφιλοχία. Που είναι βοσκός και έχει κουρέψει μόνο πρόβατα.

13:10 Μοιάζεις πλέον με τον Γιώργη από την Αμφιλοχία. Και ο Γιώργης δεν είναι όμορφος.

13.30 Βελόνες-Εμβόλια κατευθύνονται από κάθε κατεύθυνση προς το σώμα σου. Έχεις να νιώσεις έτσι από τότε που χτύπησες το τελευταίο σου τατουάζ.

14.00 Σε πάνε για μεσημεριανό φαγητό. Θυμάσαι εκείνο το μπιφτέκι που είχες φάει κάποτε στη Χασιά και σε είχε στείλει σούμπιτο στην τουαλέτα. Το αναπολείς. Μη φοβάσαι. Εδώ και το νερό στην τουαλέτα θα σε στέλνει. Μόνο που η τουαλέτα θα είναι τούρκικη.

15.00 Πηγαίνεις να πάρεις ρούχα. Κάνεις αστειάκι σε φάση “δεν το έχετε σε άλλο χρώμα;”. Δε γελάει κανείς. Το έχουν ακούσει πολλές φορές. Τα παίρνεις 3 νούμερα μεγαλύτερα γιατί απλά αυτό είχαν και για τις επόμενες 4 μέρες ψάχνεις να τα ανταλλάξεις με κάποιον άλλον.

16.00 Μπαίνεις στο λόχο, παίρνεις το πάνω κρεβάτι και αφήνεις τα πράγματα σου. Από κάτω σου έρχεται τύπος που έχει να πλυθεί από τον κατακλυσμό του Νώε.

16.30 Συνέντευξη με τον λοχαγό. Ανούσιες παπαριές αυτός, ναι-όχι εσύ. “Δεν θέλω να έχω πρόβλημα με κανέναν, να κάνετε τη θητεία σας να τελειώνετε” και “μην αρχίσεις τα τηλέφωνα στο βύσμα, δεν περνάνε αυτά εδώ”. Το πιστεύεις. Κακώς. 

17.00 Φωνάζουν όλοι “αναφοράααααα”. Δεν έχεις ιδέα τι είναι αυτό, αλλά πας με τα άλλα προβατάκια εκεί που προστάζει ο τσοπάνης. Βαράς προσοχή με το δεξί και οι παλιοί (αυτοί που μπήκαν 2 μέρες πριν από σένα δηλαδή) σε κοιτούν σαν εξωγήινο.

18.00 Πρώτο τσιγάρο εντός στρατοπέδου. Δάκρυ. Αντρικό. Βαρύ. Τι να κάνει η Μαιρούλα που είχες φιλήσει στην πρώτη γυμνασίου; Ταινίες στον Σειρηνάκη κάνει. Αυτό κάνει. Κι εσύ θα κάνεις σκοπιά.

19.00 Πρώτες γνωριμίες. Ένας Λαρισαίος, ένας Κρητικός, ένας Αρτινός κι εσύ. Ωραίοι τύποι φαίνονται, αλλά υπάρχει ένα θεματάκι: δεν βγαίνουν οι υπότιτλοι.

20.00 Το βραδινό φαγητό είναι φανταστικό. Μόνο για έναν λόγο. Για να νομίζεις ότι θα είναι έτσι πάντα. Θα το πιστέψεις. Μέχρι το επόμενο βράδυ που θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις τι παίζει στα αλήθεια.

21.00 Καβατζωτό τηλέφωνο στη μάνα. Μπαίνει ξανά σκουπιδάκι στο μάτι και δακρύζεις, ΔΕΝ ΚΛΑΙΣ! Δακρύζεις λέμε.

22.00 Βραδινή αναφορά και μία από τα ίδια. Δεν θα μπορέσεις να κοιμηθείς. Δεν υπάρχει περίπτωση να κοιμηθείς.

23.00 Δεν κλείνεις μάτι. Σκέφτεσαι. Ροχαλητά παντού. Μυρίζεις την ποδαρίλα του βρωμιάρη του φαντάρου από κάτω. Γιατί σε σένα;

00.00 Ψιλοκοιμήθηκες.

00.01 Άκυρο.

00.02 Ψιλοκοιμήθηκες.

00.03 Α-Κ-Υ-Ρ-Ο.