Για του λόγου το αληθές ένας κολλητός μου, μου ζήτησε να του υπενθυμίζω ότι θέλει να ξεκινήσει συνεδρίες με έναν ψυχοθεραπευτή για να ξεπεράσει την φοβία που έχει με τα αεροπλάνα μήπως κάνουμε κανένα ταξιδάκι. Φυσικά και δεν το έχει κάνει (ίσως μετά από αυτό άρθρο να αποκτήσει ένα ακόμη κίνητρο).
Ναι, είναι Σεπτέμβρης και διερωτώμαι: “Γιατί όλοι θέτουν στόχους για Σεπτέμβρη και στην συνέχεια δεν εκπληρώνουν κανένα;”
Ανατρέχω λοιπόν στις –κατ’ εμέ- αυθεντίες. Ο μοντερνιστής Τόμας Στερν Έλιοτ είχε γράψει μεταξύ άλλων άλλων «Το Ερωτικό τραγούδι του Τζ. Άλφρεντ Προύφροκ» (βλ. Prufrock and other Observations). To ποίημα είναι ένας δραματικός μονόλογος ενός άντρα αβέβαιης ηλικίας –μπορεί να είναι μεσήλικας, αλλά μπορεί να είναι και τριαντάρης. Διαδραματίζεται σε ένα σαλόνι αλλά υπάρχουν αναφορές στους δρόμους μιας μεγαλούπολης, που μπορεί να είναι το Λονδίνο, το Παρίσι ή το Βερολίνο, αν και η παρουσία της ομίχλης δείχνει μάλλον Λονδίνο. Ο Προύφροκ είναι προσωπείο του Έλιοτ -ένας άνθρωπος αδύναμος και άτολμος, που έχει πρόβλημα με τις γυναίκες, φοβάται τα γηρατειά, φοβάται ότι έχει ήδη γεράσει, φοβάται την προϊούσα φθορά, φοβάται τη σκιά του. Θέλει να πει κάτι σημαντικό ή να κάνει μια «καίρια» ερώτηση, αλλά τελικά δεν τολμά. Στο τέλος ομολογεί ότι άκουσε τις γοργόνες να τραγουδούν αλλά δεν τραγουδούσαν για αυτόν.
Αναγνωρίζω πως ο φόβος είναι μια πολύ ισχυρή παρενέργεια του μυαλού μας που κατα κύριο λόγο σαμποτάρει τους νέους μας στόχους. Ο φόβος έχει την ικανότητα να μας τυφλώνει, να μας παραληρεί φέρνοντας έτσι την αναβλητικότητα και δίχως να το καταλάβουμε έχει περάσει ακόμη ένας χρόνος που δεν καταφέραμε τίποτα καινούργιο.
Θεωρώ πως το σημαντικότερο κομμάτι που έχει να μας διδάξει ο Τόμας Στερν Έλιοτ είναι πως για να υπάρξει μια καινούργια αρχή πρέπει υπάρξει πρώτα ένα τέλος. Τώρα αν θα είναι στον φόβο, στην αναβλητικότητα ή κάτι άλλο· εσείς το ξέρετε. Μαζι με του Έλιοτ το γνωμικό θα ήθελα να προσθέσω και το αγαπημένο: “όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει”.
Ήρθε ο Σεπτέμβρης λοιπόν…τι λέει το πρόγραμμα;
