Ακούμε “κόκπιτ” και συνήθως σκεφτόμαστε πιλοτήρια μαχητικών και F16. Έτσι μάθαμε. Από μικροί με μικρά παιχνίδια στα χέρια μας, μεγάλοι, λίγο αργότερα, με μεγαλύτερα “παιχνίδια” στο δρόμο, η λέξη “κοκπιτ” παρέμεινε χαραγμένη στην αντίληψη μας ως ένα παιδικό όνειρο, ως κάτι άπιαστο και εξωπραγματικό.
Φράσεις όπως “Ωραίο εσωτερικό”, “Γαμάτο καντράν” και άλλα τέτοια περίεργα συνόδευαν το πεντάευρω που αφήναμε στο πατάκι του κολλητού που μόλις είχε αγοράσει το φρέσκο του “του-του”.
Τα χρόνια πέρασαν, κάποιοι καταστράφηκαν από το πάθος τους για ταχύτητα ή χλίδα, κάποιοι αντιλήφθησαν πως το αυτοκίνητο είναι μέσο εξυπηρέτησης και πρέπει να υπερετεί αυτό εμάς και όχι εμείς αυτό και κάποιοι (εδώ ανήκουμε) αγάπησαν την ιστορία και το μεράκι που μεταφέρεται μέσα στο πέρας του χρόνου και κάνουν τα πάντα για να το κρατήσουν ζωντανό στη πραγματικότητα που ζούμε.
Έτσι μάθαμε, να ονειρευόμαστε αυτά που θαυμάζουμε καθημερινά στις εκθέσεις, στο εξωτερικό, στους δρόμους, στο γκαράζ του σπιτιού μας. Λιώνουμε, δακρύζουμε, συγκινούμαστε, γινόμαστε και πάλι παιδιά. ΚΑΘΕ μέρα.
Το σημερινό αφιέρωμα δεν είναι μόνο μεγάλο, 25 κόκπιτ βλέπετε, είναι και πολύ συναισθηματικό. Είναι το μέρος που κάθεσαι και ταξιδεύεις πίσω στο χρόνο, το μέρος που ξεχνάς τα πάντα κι αφήνεις το μυαλό σου να ταξιδέψει σε έναν κόσμο που όλα είναι φτιαγμένα με αγάπη και ταλέντο.
Δικό σας.
Φωτογραφίες: RM Auctions
