Την παρασκευιάτικη ραστώνη στο γραφείο ήρθε να ταράξει μια παράξενη μελωδία από τα ηχεία του Αντώνη. Μια μελωδία που ερέθισε τα αυτιά μας και ξύπνησε μνήμες από τα μακρινά ’90s. Τότε που το “κάτι-σαν-μουστάκι” έστεκε περήφανα (και χωρίς λόγο) πάνω από το αφίλητο ακόμα χείλος μας. Τότε που περιμέναμε πως και πως να έρθει το Σαββατόβραδο για να πάμε στο πάρτι του συμμαθητή ή της συμμαθήτριας και να το κάψουμε μέχρι τα ξημερώματα. Οκ. Μέχρι τις 12.
Δεν έχει σημασία, άλλωστε, το “πόσο” αλλά το “πώς”. Κι εμείς, τα παιδιά που γεννηθήκαμε στην τρισένδοξη πενταετία 1980-1985 ξέραμε καλά τον τρόπο. Ξέραμε να το γλεντάμε όσο κανείς, δεν ήμαστε σαν τους σημερινούς πιτσιρικάδες (πάντα ήθελα να το γράψω αυτό και να ακουστώ σαν τους μπαρμπάδες μας που μας σπάνε τα παπάρια με το πόσο καλύτερη ήταν η γενιά τους από τη δική μας).
Τα παιδικά και πρωτεφηβικά μας πάρτι έχουν χαραχθεί, λοιπόν, βαθιά μέσα στις ψυχές μας. Τα πνεύματα πάντοτε οξυμένα, το αίμα να βράζει μέσα στις μικροσκοπικές μας φλέβες και η κοακόλα να ρέει άφθονη (μερικοί, που φαινόντουσαν από τότε ότι θα γίνουν αλήτες, την ανακάτευαν με σπράιτ). Τρέλα και παράνοια μεγαλύτερη και από φούσκα με μπιγκ μπαμπλ! Λογικό ήταν. Κάπου έπρεπε να ξεσπάσουμε τα δόλια, μιας και η εβδομάδα μας παρέπεμπε σε πραγματικό κολαστήριο: “Εμείς κι ο Κόσμος” κι “Ανθολόγιο” το πρωί στο σχολείο, Μαρία Χουακίνα και Σιρίλο τα μεσημέρια στην TV, ανελέητη κυνηγητόμπαλα και κρυφτό το βράδυ… Τι να πρωτοανεχτείς; Έπρεπε, επομένως, να αφήσουμε τα πνευμόνια μας στο παρκέ του σαλονιού που διεξαγόταν το πάρτι του Γιωργάκη ή της Έλλης.
Όλη αυτή η ιεροτελεστία, όμως, είχε και τους μουσικούς της κανόνες. Ένα ευαγγέλιο γραμμένο από νότες που το ακολουθούσαμε πιστά σε κάθε ΜΑ ΚΑΘΕ πάρτι. Θυμηθήκαμε, βρήκαμε, επιλέξαμε και σας παρουσιάζουμε τα πιο στάνταρ κομμάτια που έπαιζε ο DJ (ο οικοδεσπότης συνήθως), χωρισμένα βέβαια σε κατηγορίες.
Εν αρχή ην τα μπλουζ. Μπορεί να έπαιζαν στο κλείσιμο κάθε πάρτι, αλλά τα κομμάτια που ξυπνούσαν μέσα μας τον έρωτα (τον ποιον;) και που αποτελούσαν τον μοναδικό τρόπο να αγγίξουμε γυναικείο δερματάκι, θα είναι πάντα πρώτα στη ψυχή μας. Και στη λίστα μας.
Το τραγούδι ξεκινούσε κι εμείς είχαμε ήδη σταμπάρει το κορίτσι που θα ζητούσαμε σε χορό…
Ποτέ, βέβαια, δεν σηκωνόμασταν με τη μία. Έπρεπε να περάσουν (τουλάχιστον) 2-3 τραγούδια για να το πάρουμε απόφαση και να πάμε επιτέλους να τη ζητήσουμε σε χορό.
Με τα πολλά, τα καταφέρναμε. Σηκωνόμασταν από την καρέκλα, κάναμε δυο βήματα που φάνταζαν χιλιόμετρο και της λέγαμε
Μια άλλη, πολύ δημοφιλής κατηγορία τραγουδιών από τα πάρτι της πιτσιρικοσύνης μας ήταν τα λεγόμενα “μουράτα”. Τα τραγούδια εκείνα που μόνο οι ψαγμένοι ήξεραν, καθώς γιουτιούμπια και τέτοια δεν έπαιζαν τότε.
Ποιος δεν έχει ξεσαλώσει με το Ινφόρμερ; Ποιος δεν έχει τραγουδήσει με πάθος και κουνώντας τα χέρια σαν καθυστερημένος σαν ράπερ ολκής, το μυθικό ρεφραίν του: “Ινφόρμεεεερ, γιουνονσοσενεγιερνεσεμνιοκομπλεεέεα, ΑΛΙΚΙΜΠΟΜΠΟΜΝΕΑΑΑΑ!” (στο τελευταίο δίναμε πόνο, ήτανε πιο ευκολάκι)
Από την άλλη, ποιος μπορεί να ξεχάσει το θρυλικό Πούσιτ που το χόρευαν με ατζαμίαση οι cool κοπελίτσες της τάξης; Ατζαμίαση σε φάση “θέλω-να-κουνήσω-το-σώμα-μου-αλλά-ΔΕΝ-ΓΝΩΡΙΖΩ-ΑΚΟΜΑ-ΤΟ-ΣΩΜΑ-ΜΟΥ-ΚΛΑΨ”.
Κλείνουμε την κατηγορία, με το πιο thug life τραγούδι της εποχής. Το ακούγαμε και νιώθαμε ότι ζούμε κι εμείς τη φάση στα στενά του Χάρλεμ κι ας μην είχαμε ξεμυτίσει ούτε μέχρι το παραδίπλα οικοδομικό τετράγωνο.
Τρίτη κατηγορία, τα μεταλάδικα και οι βαριές ροκιές.
Κάποιοι, μάταια έκαναν headbanging με μαλλί καρεδάκι (ήταν της μόδας, δεν φταίγαμε εμείς). Τέσπα, ωραία ήταν, εκτονωτικά.
Και κλείνουμε, όπως κλείναμε τότε και τα πάρτι μας. Με τα τίμια κι αλησμόνητα ελληνικά τραγούδια της προπερασμένης δεκαετίας…
Το section του πάρτι με τα ελληνικά, ήταν και το πιο πετυχημένο. Ήταν αυτό που σήκωνε συνήθως όλη την τάξη στο πόδι κι έκανε την Αμίτα να ρέει άφθονη.
Σκουπίζουμε το δάκρυ για τα χρόνια που πέρασαν, πίνουμε ένα τζιν τόνικ στην υγειά της χαμένης μας νιότης και βάζουμε στα ηχεία να παίξει ένας από τους παραπάνω παιάνες της μαγικής εκείνης δεκαετίας… ΤΖΑΜΙ!
