Κυριακή απόγευμα. Εθνική οδός Αθηνών-Κορίνθου. Ο νέος, μοναχός μέσα στο αμάξι του, επιστρέφει από τις διακοπές, το αντάμωμα με το κλείνον άστυ φαντάζει πιο απειλητικό από ποτέ… Ένα ζεστό, καταθλιπτικό αεράκι εισβάλει από το παράθυρο καίγοντάς του το ηλιοκαμμένο στήθος. Τα ηχεία παίζουν Καρβέλα. Όχι όποιον κι όποιον Καρβέλα. Aυτόν τον Καρβέλα.
Ο νέος νιώθει προδομένος, το τραγούδι αυτό ηχεί άκρως ειρωνικά στα αυτιά του. “Πού το είδες το ‘για πάντα’, ρε μπαγλαμά; Ούτε 50 δευτερόλεπτα δεν πέρασαν από τη στιγμή που βγήκα από το γραφείο αδειούχος μέχρι τώρα που βρίσκομαι μια ανάσα από την επιστροφή στη δουλειά. Με τον πόνο μου παίζεις;”, ούρλιαξε στη μοναξιά του και τη στιγμή εκείνη ένιωσε κάτι υγρό να δροσίζει το μάγουλό του.
Χρειάστηκαν λίγα μόλις δευτερόλεπτα για να καταλάβει ότι η υγρή σταγόνα δεν ήταν ένας βιαστικός προάγγελος φθινοπωρινής βροχής, αλλά το δάκρυ που κύλησε από το μάτι του… Η μεταδιακοπική μελαγχολία τον είχε κυριεύσει πλήρως, η μαύρη κουρτίνα της επερχόμενης καθημερινότητας απλώθηκε μπροστά στα μάτια του. Χάος, μιζέρια, απογοήτευση!
Ώσπου ο νέος αναθάρρησε! Κι αφού σκούπισε τα δάκρυά του, αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να βάλει ένα τέλος στο μελόδραμα του. “Τι κι αν τέλειωσαν οι διακοπές, το ανελέητο άραγμα στις παραλίες, η ντάγκλα, τα κοκτέιλς και ο ασταμάτητος χαβαλές με τα φιλαράκια; Τα καλύτερα ΤΩΡΑ αρχίζουν!”, είπε κι άρχισε να ξανακλαίει καθώς δεν μπορούσε να πείσει ούτε τον ίδιο του τον εαυτό με τις μαλακίες που ξεστόμιζε…
Κοκκίνησε από την ντροπή του όταν του ήρθαν στο μυαλό περιπτώσεις συνανθρώπων του που άφησαν τα δάκρυα να κυλήσουν για λόγους πολύ πιο σημαντικούς από ότι είναι η καταραμένη επιστροφή στην καθημερινότητα.
Όπως, καλή ώρα…
1. Τα δάκρυα των “Ερχόμαστε” που εκείνη την μέρα δεν ήταν ακόμα “Ερχόμαστε”, αλλά άρχισαν να γίνονται “Ερχόμαστε” με το γκολ του Γιαννούλη στο ’92.
2. Τα δάκρυα του Μπογδάνου για το θεαθήναι για το παρόν και το μέλλον τούτης εδώ της χώρας.
3. Τα δάκρυα του Μπούκουρα (όχι του νεκροθάφτη, του χρυσαυγίτη) που η μοίρα και ο Χίτλερ τον ενέπλεξαν σε άσχημα παιχνίδια.
4. Τα δάκρυα του Στάθη του Ψάλτη μετά τη θρυλική χυλόπιτα της Κούλας.
5. Τα δάκρυα της Μποφίλιου μόλις αντίκρυσε ανάμεσα στο κοινό της τον Σταν.
Αυτά κι άλλα πολλά παραδείγματα, με κρατούν στο δρόμο της αισιοδοξίας και μου δείχνουν πως ακόμη και στις χειρότερες των περιστάσεων, υπάρχουν πάντα και τα χείριστα στα οποία μπορώ να καταφεύγω για παρηγοριά. Στο κάτω-κάτω της γραφής, σεζόν είναι, θα περάσει…
Κλαψ.
* Φωτογραφία εξωφύλλου από το project “Baby Cry”
