Πηγαίνοντας το χρόνο περίπου 2 χρόνια πίσω, βρίσκω τον εαυτό μου σε ένα από το ωραιότερα ταξίδια που έκανα μέχρι σήμερα στη ζωή μου. Ένα ταξίδι που ξεκίνησε στην Αθήνα (που αλλού) και μας έβγαλε Αμέρικα και Νουέβα Γιορκ (που αλλού).
Απο εκεί, άλλο τόσο ταξίδι και βρεθήκαμε στην άλλη πλευρά. Καλιφόρνια, Μαλιμπού, Λος Άντζελες και μέρη μαγικά ή τουλάχιστον, διαφορετικά.
24 μέρες και ένα απόγευμα που πήραμε τα ποδήλατα αποφασισμένοι να οργώσουμε τη παραλιακή πλευρά του Λος. Σάντα Μόνικα, Μαλιμπού και πάλι πίσω για το άλλο άκρο, το Venice Beach.
Ταξιδιάρα βόλτα, ταξιδιάρα διαδρομή, ταξιδιάρες αναμνήσεις αλλά γιατί τώρα όλα αυτά; Eδώ είπαμε να μιλήσουμε για τον ένα, τον μοναδικό, Robin Williams.
Ναι, αλλά ο Robin ήταν εκεί, όχι ήταν εκεί. Σάρκα και οστά, ψυχή και σώματι, όπως θέλετε πείτε το. Ζούσε, ανέπνεε δίπλα μας, νιώθαμε τη τρέλα και την αισιοδοξία του. Κάποιοι “συστημικοί” τον είχαν ξεχάσει κάποιοι όμως, οι περισσότεροι, είχαν καταφέρει να δουν τη ζωή με άλλο μάτι και ο Ρόμπιν είχε βάλει σίγουρα το “λιθαράκι” του σε αυτό.
Το βράδυ γυρίσαμε σπίτι, καθίσαμε, βρήκαμε internet, διαβάσαμε ειδήσεις. O Robin ήταν νεκρός. Που; Στο σπίτι του στο Μαλιμπού. Πως; Είχε αυτοκτονήσει.
Βιάστηκαν κάποιοι να τρέξουν το συνειρμό “ηθοποιός – φήμη – ναρκωτικά – αυτοκτονία”. Δεν ήταν έτσι. Πως ήταν όμως; Αδυνατούσαμε να δώσουμε απάντηση.
Μέσα του ήταν πάντα δυστυχής αλλά αυτό τον έκανε πάντα τον πιο χαρούμενο άνθρωπο στον πλανήτη. Είπε κάποτε “Πιστεύω πως οι πιο δυστυχισμένοι άνθρωποι πάντα προσπαθούν να κάνουν τους άλλους χαρούμενους γιατί ξέρουν πως είναι να αισθάνεσαι τιποτένιος και δεν θέλουν κανείς να το αισθάνεται αυτό.”
Τις πρώτες ώρες του χαμού του η αγωνία είχε διαμορφώσει ένα “καυσωνικό” περιβάλλον. Κανείς δεν ήξερε αν τα προφητικά του λόγια είχαν επιβεβαιωθεί: “Αρχίζω να πιστεύω πως το χειρότερο πράγμα στη ζωή είναι να καταλήγεις μόνος σου. Έλα όμως που δεν είναι. Το χειρότερο πράγμα στη ζωή είναι να καταλήγεις με ανθρώπους που σε κάνουν να αισθάνεσαι μόνος.”
Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει αν τον χτύπησε η μοναξιά ή αν η μοίρα των χαμένων ηθοποιών είχε επιβεβαιωθεί.
“Η κοκαΐνη είναι ο τρόπος του Θεού να σου πει ότι έγινες υπερβολικά πλούσιος.”
Από τον Robin όμως είχαμε δει μόνο χαμένους ποιητές και αναγεννημένες ψυχές, είμασταν σίγουροι πως “Το σωστό είναι αυτό που μένει όταν κάνεις όλα τα άλλα λάθος.”
Μάλλον είχε κάνει το σωστό, κάτι παραπάνω ήξερε από εμάς.
Άλλα γιατί δεν έκανε αυτό “Θα έχεις πάντα δύσκολες στιγμές, θα είναι όμως αυτές που θα σε αφυπνίζουν ώστε να στρέφεις τη προσοχή σου σε αυτά που δεν δίνεις καμία σημασία.“; Γιατί δεν έστρεψε τη προσοχή του στον ίδιο του τον εαυτό λοιπόν;
Γιατί δεν άλλαξε τον κόσμο; “Ας λέει ο καθένας ό,τι θέλει, οι λέξεις και οι ιδέες μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.”
Γιατί σταμάτησε να ζωγραφίζει στο ημερολόγιο μας; “Άδραξε τη μέρα (Carpe Diem), κάθε μέρα.”
“Έχεις μόνο μια μικρή δόση τρέλας. Μην τη χάσεις.”. Μήπως δεν είχε άλλη τρέλα; Μήπως αυτή τον ξεγύμνωσε κυριολεκτικά;
Ο χαμός του Robin είχε δημιουργήσει πολλά ερωτήματα. Πονούσαμε όμως και πονάμε πολύ. Δεν ήταν το άστρο που έλαμπε ανάμεσα στους άλλους διάττοντες αστέρες, ήταν ο γαλαξία ο ίδιος. Στους δικούς του ρυθμούς, με το δικό του τρόπο, μπορούσε να δηλώνει “Το να κερδίζεις ένα Όσκαρ είναι τιμή, μεταξύ όμως τα πράγματα δεν γίνονται πιο εύκολα.”
Το επίπεδο ευφυίας του δεν ορίζονταν από μάνατζερς και blockbusters. Ήταν ο άνθρωπος που άνοιγε το δρόμο σε αυτούς που ακολουθούσαν γονυπετείς, δεν ασχολούνταν με το σύστημα “Μη ξεκινήσεις ποτέ ένα καβγά με έναν άθλιο άνθρωπο. Αυτοί οι τύποι δεν έχουν να χάσουν τίποτα“.
Ήταν οικουμενικός ο ρόλος του σε αυτή τη ζωή, δεν περιβάλλονταν από φυλετικούς εκθειασμούς και προκαταλήψεις “Ο Θεός έδωσε στους άνδρες και μόριο και μυαλό αλλά δυστυχώς όχι αρκετό αίμα για να δουλεύουν και τα δύο παράλληλα“.
Το μυαλό του έφτανε εκεί που το μυαλό των ανθρώπων σταματά. Είχε βρει τα εφόδια και τα πρόσφερε απλόχερα στο σύστημα που τον παρακολουθούσε με περίλυπο θαυμασμό “Δεν διαβάζουμε και γράφουμε ποίηση επειδή είναι ωραία και cool. Διαβάζουμε και γράφουμε ποίηση επειδή είμαστε μέλη μιας κοινωνίας ανθρώπων και το ανθρώπινο είδος είναι γεμάτο πάθος. Η φαρμακοβιομηχανία, η δικηγορική, το επιχειρήν, η μηχανολογία, όλα επιδιώξεις απαραίτητες για να διατηρηθούμε τη ζωή. Αλλά.. η ποίηση, η ομορφιά, ο ρομαντισμός, η αγάπη, είναι όλα αυτά που μας κρατούν ζωντανούς”.
Ήρθε, διασκέδασε, μοίρασε φως, έφυγε και κάπως έτσι ξεκίνησε “Ξεκίνησα την υποκριτική ώστε να με αγαπήσει η μητέρα μου. Αυτό που σε οδηγεί στην υποκριτική είναι η ανάγκη για μια αρχέγονη σύνδεση. Όταν ήμουν μικρός η μητέρα μου ήταν αστεία μαζί μου, έτσι ξεκίνησα και εγώ να είμαι γοητευτικός και αστείος για εκείνη μαθαίνοντας πως όντας διασκεδαστικός, μπορείς να χτίζεις σχέσεις με άλλους ανθρώπους”.
Αυτός ήταν ο ένας και μοναδικός Robin Williams.
ΥΓ: Όπως αποκαλύφθηκε σχεδόν ένα χρόνο μετά ο Robin δεν άντεξε την καταστροφική δύναμη της άνοιας. Ήθελε να προσφέρει χαμόγελα, δεν ήθελε λύπηση. Ήθελε ένα κόσμο που θα μπορούσε να είναι ο εαυτός του και επέλεξε τον Παράδεισο. Εις το επανηδήν Dr. John Keating.
