Σε όλο αυτό που θα διαβάσεις παρακάτω, έχω παλέψει με τον εαυτό μου για να μη ρίξω μπινελίκια. Ειδικά αφού το θέμα που θα ασχοληθώ έσκασε λίγη ώρα μετά το θέμα του Θηβαίου που ο συνάδελφος Ξανθάκης τον στόλισε όπως του έπρεπε. Αλλά βλέπετε, η βλακεία είναι κολλητική τον τελευταίο καιρό. 
Γιώργος Τσαλίκης. Όχι ότι του είχα καμία ιδαίτερη αδυναμία, αλλά ο τύπος το τερμάτισε. Εμφανίστηκε στην αρχική μου σελίδα επειδή κάποιος φίλος μου σχολίασε “ψόφα” αυτό το βίντεο:

 
Βρέθηκα σε μεγάλο δίλημμα για το αν πρέπει να βάλω το τραγούδι εδώ (και να δώσω κλικ σε ένα σκουπίδι) ή να γράψω για κάτι που ο αναγνώστης δε θα καταλαβαίνει αν δεν το έχει δει. Το έβαλα γιατί είμαι καλός άνθρωπος και γιατί ευελπιστώ στα σχόλια να δω και ένα κράξιμο εκτός από τα αποθεωτικά σχόλια για τον Τσαλίκη σαν αυτό:
 
Η μαλακία έχει και όρια διόλου δυσδιάκριτα και ο Τσαλίκης τα ξεπέρασε. Η “φάση” του, η φάση του σκυλάδικου, του Τζόνι Κόλα, του σκουπιδοτράγουδου, έχει πληγεί σημαντικά από την κρίση. Τώρα δουλεύουν 3 μέρες την εβδομάδα και το μπουκάλι έχει 120€ όταν πριν από 4-5 χρόνια το μπουκάλι ήταν στα 180€ και τα νυχτοκάμματα σχεδόν τριπλάσια. Τα μαγάζια που έχουν για πελάτες ανθρώπους που ταυτίζονται με αυτά τα τραγούδια και αντλούν πνευματική δύναμη από αυτά. Σαν αυτόν:
 
Οι στίχοι μαγικοί: στους Γερμανούς τη σπάσαμε/ οι Φιλανδοί (χωρίς ν!) βογγάνε/ οι Κύπριοι κι οι Έλληνες πάντα θα σας γαμάνε.
Τσαλίκη μου, μάλλον κάτι δεν έχεις καταλάβει. Αν κρίνω από τους όρους που έχει η μνημονιάρα που υπογράψαμε, μάλλον αυτοί μας γαμάνε και όχι με τρυφερό τρόπο. Προς τι τέτοια εθνικιστική έξαρση; 
 

 
Παρακμή. Ο Τσαλίκης, η μουσική του, οι ακροατές του που τον αποθεώνουν και βλέπουν στο πρόσωπό του το μπροστάρη της νέας Ελληνικής επανάστασης του Φραπέ ενάντια στον ξενόφερτο ιταλοθρεμμένο φρέντο, μια επανάσταση χωρίς πανέρια. Οι ίδιοι που πιστεύουν πως όλοι οι ξένοι θέλουν το κακό μας, πως το ελληνικό DNA είναι πολύ διαφορετικό από τα υπόλοιπα, πως για όλα φταίνε οι πολιτικοί.

Αυτούς γλύφεις Τσαλίκη μου. Και γουστάρεις. Γιατί στα ακουμπούν τα φραγκάκια τους και πρέπει να πεις το “ευχαριστώ” με τον τρόπο σου. Και ο τρόπος σου είναι να χτυπήσεις στο συναίσθημα εκείνων που δεν έχουν και μεγάλη κριτική ικανότητα για να αντιληφθούν αυτό που κάνεις. Ας μη γελιόμαστε, ένα μεγάλο κομμάτι αυτών αρέσκεται στα εύκολα. Παράδειγμα, τα τραγούδια σου. Δεν τα λες και ποίηση…
 
 
Τελειώνοντας. Δεν επιτίθεμαι σε καμία περίπτωση στο σύνολου του κοινού των σκυλοτράγουδων. Η γνώμη μου είναι ότι σίγουρα λέει πολλά για έναν άνθρωπο η μουσική που ακούει, αλλά είναι και θέμα γούστου. Κι εγώ έχω πάει και θα ξαναπάω στα μπουζούκια. Και είναι απόλυτα αποδεκτό κάποιος να τη βρίσκει με Τσαλίκη ή Παντελίδη ή Πάολα ή ό,τι άλλο θέλει. Καλό είναι όμως να κάνουμε την κριτική και την αυτοκριτική μας. Δε φταίνε μόνο οι άλλοι Τσαλίκη μου. Κι επειδή έχεις βήμα (και καλά κάνεις) μη συντηρείς τη νοοτροπία που μας καταστρέφει λίγο λίγο.
 
*Τα σχόλια που βλέπετε είναι όλα κάτω από το τραγούδι που υπάρχει στην αρχή του κειμένου.